Meer wolken dan gister, dat vinden we totaal niet erg. Zodra de zon achter de wolken vandaan komt, is het meteen weer warm. Het is sowieso behoorlijk klef.
Omdat we niet echt een ‘programma met must sees’ hebben (ik had wel wandelingen uitgezocht, maar daar hebben we gewoon even geen zin in, te warm, te klef), slapen we uit. Voor het eerst deze vakantie. We moeten nog beslissen of we gaan white water raften, of dat we 'gewoon' met een bootje een eindje de rivier afzakken. Daarom wandelen we na het ontbijt naar het visitor center om even te bellen met de rafting-company. Op de camping hebben we namelijk geen bereik (dat hebben we vaker deze vakantie). Maar ook daar hebben we geen bereik met onze eigen telefoon blijkt. We zitten qua telecommunicatie kennelijk behoorlijk in the middle of nowhere. Er hangen wel payphones die werken.
Op de camping staat trouwens ook een grote islamitische familie. We tellen minstens 6 kinderen, als het er niet meer zijn. Tellen is namelijk nogal lastig want de kindertjes fietsen voortdurend in verschillende samenstellingen rondjes over de camping. De vrouwen dragen burka-achtige outfits (alhoewel ze de lap voor hun mond afdoen als de man er niet is en ze op hun campingplek zitten). De man gaat er regelmatig in outdoor outfit op uit, soms met de oudste jongen. De rest blijft op de camping, de hele dag rondjes fietsen. Best bijzonder, een gesluierde familie tussen alle korte broeken en outdoor mensen. Eén van de kleinere kinderen heeft een nogal irritante verdragende stem, en helaas staan ze vlakbij. Waar wij onze kinderen allang tot iets meer stilte hadden gemaand mag dit kereltje luidkeels roepend de camping over paraderen. #irritatiefactortje
We chillen de rest van de dag bij de camper. Kennelijk hebben we ook even ‘mentale verwerkingstijd’ nodig voor alles wat we hebben gezien en beleefd afgelopen weken. En dat is prima. We doen potjes qwixx, lezen een boek of spelen een spelletje op de switch of een telefoon. We hebben even geen puf voor een wandeling. Te klam en klef.
Om 17.45 uur zijn we bij de raftcompany voor onze ‘float-tocht’. In onze boot komen nog 2 hele dikke dames, en als iedereen z’n zwemvest aan heeft kunnen we vertrekken. Het is meteen lekker koel op het water, zalig! In een uurtje zakken we zo’n 7 km stroomafwaarts over de Fraser rivier. En het is inderdaad heel chill floating, zo downstream (beetje te tam zelfs, als ik eerlijk ben).
De gids vertelt leuke info tijdens de tocht. Bijvoorbeeld over de zalmentrek (alleen de allerknapstensterksten komen tot over de Rearguard Falls in de Fraser River). Of over Tête Jaune; nu een piepklein plaatsje dat 100 jaar geleden een van de grotere steden ten westen van Winnipeg was. Toen kwam er een megagrote overstroming die stad grotendeels wegvaagde. En sindsdien is het eigenlijk nooit meer dan een verzameling huizen geworden. We drijven ook langs een berg waar vroeger mica werd gewonnen. Tot de mijn instortte…
Helaas zien we tijdens de tocht - behalve een reiger en omgeknaagde bomen door bevers - geen (sporen van) beesten… Omdat de zon alweer ondergaat en de temperatuur lekker daalt, rijden we met de camper nog een keer over de weg waar we met de grote gele raft-schoolbus reden die ons terug naar het startpunt bracht. Deze weg schijnt namelijk volgens de raftmensen een goede wild-spot-plek te zijn. En warempel, meteen is het raak: een prachtige zwarte beer met mooie lichtbruine mond (bek??) scharrelt in de struiken. Zodra hij door heeft dat we afremmen, draait hij zich gauw om en verdwijnt weer het bos in. Voor mij tijd te kort om überhaupt een foto te maken, David heeft nog net z’n kont op de foto weten te zetten. De rest van de detour naar de camping laten andere beren zich niet zien. Langs de snelweg spot Floris nog wel een ree, maar omdat we zo hard reden, zagen wij 'm niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten