Van een kerststal, excel-vis engel en autoonieuw

We zijn in de dierentuin.
Daar zijn we wel vaker, want we hebben een abonnement. En dat moet eruit he, zo'n abonnement.
Dus gingen we naar de dierentuin. Alwaar onze tenen zo ongeveer bevroren. En de wangen van Danaë blauw kleurden. Maar goed, dat maakt voor het verhaal niet uit.

We zijn dus in de dierentuin.
Wij hebben ook een kerstboom thuis, vertelt David bijna stuiterend van enthousiame aan willekeurige mede-dierentuinbezoekers.
Oja?, glimlachen ze terug.
En we hebben ook een kerststal, stuitert hij op en neer voor het hok met de witte uilen.
Ach wat leuk, doen de voorbijgangers mee.
Jahaa, zegt-ie. Maar we hebben geen baby Jezus meer.
Nee?, vragen de voorbijgangers.
Nee, zegt-ie opgewekt. Want baby Jezus is opgezogen. En nu ga ik naar de apen kijken, de voorbijgangers in verbijstering achterlatend.

En dat is de waarheid mensen. We hebben wel een kerststal, maar geen Jezus meer. Helaas. Die is nog steeds kwijt.

Naja. Misschien is het ook wel wat veel om te bevatten, voor een 3-jarige wannabe-kleuter. Al die festiviteiten in december. Van een kerstrecital:

Glooooo-ho-ho-ho-ho-hooo-rie-jaaa
in excel-vis Eèè-hè-ngel.

schiet-ie moeiteloos in een Sinterklaasmedley. Om vervolgens te vragen
Na deze avondslaap is het autoonieuw he?

Van een spreidbroek-loze zomervakantie en een zwarte kerstkaart

Tjee zeg. En toen bleek ik ook nog een leven náást het bloggen te hebben. Een werkend leven dus.
De 2e ronde van de campagne is inmiddels achter de rug, de kerstvakantie al lang en breed begonnen. Dus. Wat is mijn excuus?

Hmmnja.
Om te voorkomen dat ik in een zwart gat zou vallen na dikke vette meer-dan-40-urige-werkweken, bedachten we op de valreep nog even een projectje. Want ojee, ik zou maar eens ledig nietsdoen.

Een projectje dus. Projectje Zomervakantie 2010.
Want: het kind wordt eind mei 4. En dan zou-ie naar school moeten. Of nouja, móeten... t Is natuurlijk eigenlijk meer mógen, leerplicht-technisch gesproken.
Dus bedachten we dat we fijn in juni op vakantie gaan. Want nog geen hoogseizoen.
We knipperden een keer met onze ogen en toen had ik plotseling een route van San Francisco naar Salt Lake City met een camper uitgestippeld. Op zoek naar beren, wolven en indianen.

En nu wikken en wegen we onder de kerstboom of we het gaan doen. Of liever gezegd, of we dat durven. Met 2 kinders. Een vliegreis. En een maand door de Joe Es of Ee.

En verder?
Life's goes on. And her hips too, bleek bij controle door de orthopeed.
Sinds half november is Danaë overdag spreidbroek-loos. Dat vierden wij met de aanschaf van een broek. Niks geen leggings meer, maar een hippe spijkerbroek.

Ze kruipt steeds harder en ook steeds vaker op de échte manier: eerst nog met haar bovenbenen plat op de grond slepend, als een soort krokodil. Maar nu steeds meer met haar kont van de vloer, met haar benen in een omgekeerde V-stand.
Staan doet ze nog niet, en praten ook niet. Da's best raar, na 1 kind die zich vanaf zijn 1e verjaardag in sneltreinvaart een gigantische vocabulaire eigen maakte.

What else? We vierden Sint, voor de 1e keer écht. Leuk, maar vooral spannend, volgens David.

We knipten, plakten en kleurden kerstkaarten.
Totdat-ie er geen zin meer in had. Want zo werkt dat bij 3-jarigen. Die in het bezit zijn van een 1-jarig zusje die het tegenwoordig heeft voorzien op al het speelgoed van haar broer.
Dan moet je kennelijk bij iedere oprukkende beweging van je zus alle puzzels en auto's acuut met hand en tand verdedigen. En is op commando kerstbomen kleuren met je moeder wel het laatste waar je aan denkt.
Bovendien: kerstbomen kleuren? In rood en groen zeker? Da's voor mietjes. Ze moeten gewoon integraal zwart. Want "Zwart is stoer. En zwart is voor jongens."

Dus.
Heeft u onlangs een wat depressieve kinder-arbeid handgemaakte kerstkaart van ons ontvangen, dan wensen wij u nog steeds een hele Vrolijke Kerst.
Bij deze.

Feest van herkenning

Goed. Ik was dus ziek. En doof. En baalde als een stekker.
En werkte vanuit m'n bed gewoon door.
En toen vond ik mezelf, op een dag zo maar opeens weer terug achter m'n bureau. En bleef meteen hele dagen zitten.
Opa's en oma's werden ingevlogen, extra crechedagen ingepland.

En toen reed ik donderdagavond langs 'mijn eigen' verkeersomleidings- en wegafzettingsborden met "GGD priklocatie" naar huis.
En kregen we afgelopen week 'mijn eigen' oproepbrief in de bus.
Ik kan u zeggen: dat is best gaaf.
Om niet te zeggen, dat maakt mij apetrots.

Maar goed, het belangrijkste is dat, na:

• behoorlijk wat berekeningen over de omvang van de doelgroep en het aantal priklijnen dat daarvoor nodig is,
• gepuzzel over een oproepschema,
• nog meer gepuzzel over een personeelsplanning,
• héél véél dozen spuitjes, watjes, pleisters, folders , etc.
• talloze actielijstjes,
• een enkele slapeloze nacht,
• 1 voorbeeld plattegrond met meubilair,
• heel veel overleg tussen gemeenten en de GGD,
• 2 distributieplannen,
• 14 functiebeschrijvingen,
• 1 grote personeelsbriefing,
• 1 uitvoeringsdraaiboek voor de komende week
• en vooral heel veel, maar dan ook echt heel veel, overuren

mijn eigen kinderen en mijn allerliefste Huisgenoot me nog herkennen.

En dat is ook iets waard.
Om niet te zeggen, daar word ik heel erg, maar dan ook Heel. Erg. Blij van.

If only I could

Waarom? Waa-rom uitgerekend nú?
Waarom lig ik sinds zondag in mijn bed met een doorgebroken oorontsteking?

Het draaiboek voor een eventuele vaccinatiecampagne had ik nét op tijd af.
Picture een wandelende liggende actielijst voor de vaccinatiecampagne, en it's me.
Echt, ik was er zó klaar voor. Zo. Ontzettend. Klaar.

En nu lig ik in bed. Zo doof als een kwartel en zo futloos als een vaatdoek.
Waarom. Wáa-rom.

Godzijdank bestaat er WiFi en heb ik een laptop.
En houd ik een paar uur per dag mobiel kantoor.
Maar echt gelukkig word ik er niet van.
Nee. Ik wil meedoen. Ik wil organiseren en regelen.
Over 2 weken hebben we de 2e prikdag alweer grotendeels achter de rug. Een mega-klus om al het personeel bij elkaar te organiseren, de locaties in orde te maken, alle pleisters te bestellen en alles op tijd voor elkaar te krijgen.
Geen mission impossible, maar wel een heule grote klus.
Ik hou van zinderende actiecentra. Dingen uitpluizen, uitzoeken en regelen.
Dit had míjn klus moeten zijn.

Maar nee.
Mijn oor bonst 'stop' en protesteert door weer opnieuw te gaan lekken.
Mijn hoofd suist 'rust' en mijn benen zwabberen linea recta naar mijn bed.
Een telefoontje van een collega of een mailtje waar iets acuut mee moet, doen me kortstondig opleven. Maar na 3 uur werken is de koek op.

Speaking of which: doe mij nog maar een zakje taai. En een koppie thee.
Komt u het dan even brengen?

Oja, nog iets:
Kunt u vaccineren?
Heeft u zin in een unieke ervaring: vaccineren tijdens een campagne?
En heeft u in de week van 23 november niet zoveel te doen? Of de week van 14 december?
Meld u dan aan bij uw GGD. Ze zullen uw aanbod vast met open armen ontvangen.

Zo.
Nu trek ik mij weer even terug in mijn eigen kleine dove-suis-wereldje. Heerlijk rustig.

Afwezigheidsbericht

Heb het druk. Stop.
Met werken ziek zijn. Stop.
Zo druk dat ik vanuit mijn bed werk. Stop.
Of. Stop.
Vanuit mijn werk ziek ben. Stop.
Ik ben er weer na de vaccinatiecampagne. Stop.

Crap Award

Een Scrap Award kreeg ik dus. Van haar. Een Honest Scrap Award nog wel. Voor mensen die, ik citeer hè, bloggen met hart en ziel. Toe maar zeg. Ik ga d'r bijna van blozen.

Maar er hangt dus nog wel wat aan vast. Of ik even 10 dingen wil ophoesten die u nog niet van mij weet. Een soort van 'geheime' dingen zelfs.
Vooruit. Daar gaat-ie dan.

1. Vroeger wilde ik militair worden. Ja. Seriously. Of helicopterpiloot.
Als het maar in het leger was. Want ik was vooral Stoerrr. En Sterk. En heel erg Dertien.

2. Ik gebruik geen make-up.
Sterker nog. Ik heb kan het gewoon niet. Mascara. Oogschaduw of eyeliner. Lipstick.
Zo eens per jaar ren ik in paniek naar de drogist - want hee, ik ben 32 en ik wil er ook wel een beetje leuk uitzien - en sta dan semi-deskundig naar tig soorten mascara te kijken.
Double huppeldepup en drie keer waterproof. Zwart. Bruin. Bijna zwart. Geen idee. Vervolgens vraag ik schorvoetend een volgeplamuurde verkoopster om advies. En loop met een goedkoop probeer-mascaraatje de deur weer uit.
Na een kwartier prutsen ben ik zeer tevreden over het resultaat. Tot ik in mijn ogen wrijf (en dat is best vaak, blijkt...) en ongemerkt de hele dag rondloop met panda-ogen.

3. Ik ben een ruimhartig sponsor van de bibliotheek.
Want ik vind 3 weken uitleentermijn gewoon te kort. En ik vergeet dat David een eigen pasje heeft. Verleng ik wel mijn eigen boeken (hoera), vergeet ik zijn vakantiestapel prentenboeken. Altijd beter dan verkeersboetes, denk ik dan maar.

4. Ik bijt nagel.
Ja. Heerlijk. En makkelijk. Nooit mijn eigen nagels knippen. Nouja, van mijn tenen dan weer wel. Zo lenig ben ik natuurlijk ook weer niet.

5. Als ik moe ben, probeer ik krulletjes in mijn haar te draaien met mijn vinger. Niet dat dat lukt, want ik heb het stijlste en dunste haar ever.
Huisgenoot daarentegen is gezegend met krullen. Maar kennelijk zijn mijn genen sterker (als het om haar gaat hè) want geen van onze bloedjes hebben krullen. Alhoewel ik nog steeds hoopvol kijk naar de anderhalve slag in het haar achter het linkeroor van Danaë.

6. Ik lig na twee glazen wijn al lallend in de plantenbakken.
Na 6 biertjes ga ik echt hele rare dingen doen. Zoals naakt slakken kussen. Die toevalligerwijs mijn pad kruisen als ik van een goed feest kruipend huiswaarts keer.
Ja, mensen. Alcohol doet met mij rare dingen. Godzijdank was het nacht en heel veel jaar geleden.
En heeft niemand het gezien. Oh wacht. Misschien toch wel. Want Huisgenoot zit verdacht hard te grinnikken op de bank als ik hem vraag of het echt waar is.
En het is Echt. Waar. I kissed a slug.
Hmm. Zou Huisgenoot dan toch de echte prins zijn? Ohnee. Dat waren kikkers. En die kus ik niet. Want...

7. Ik ben panisch voor kikkers. Of padden. Of alles wat klein, glibberig, springerig, bultig, groenig, kikkerig is.

8. Ik heb een keer de brandweer gebeld omdat ik vond dat onze flat in de hens stond.
Zwarte rookwolken kwamen onheilspellend van een balkon. Huisgenoot ging polshoogte nemen, ik paniekeerde en bedacht koortsachtig wat mee te nemen de straat op. Het bleken een schoon t-shirt (hygiene, altijd belangrijk) en mijn werkspullen voor de volgende dag (arbeidsethos, jawel).
En toen kwam Huisgenoot vertellen dat het een barbecue was die een stel Chinezen op een inpandig balkon van krap 3 vierkante meter niet aan konden krijgen. Logisch, als je plastic probeert te verfikken.
Toen belde ik terug naar de brandweer. Om te vertellen dat het loos alarm was. En dat het me heel erg speet dat de brandweerwagen halverwege weer om moest keren.

9. Sinds de Vuurwerkramp, een middernachtelijke autobrand onder mijn slaapkamerraam van mijn studentenkamer, een afgefikt dak van de flat tegenover ons door een verdwaalde vuurpijl en bovenstaand bbq-akkefietje heb ik het niet zo op brandlucht.
Sterker nog, bij het minste vleugje openhaardlucht, stuif ik naar buiten om mij ervan te verzekeren dat het huis niet in brand staat. Desondanks hebben wij geen brandmelders in huis. Hmm. Vreemd, inderdaad.

10. Huisgenoot en ik zijn high school lovers. Jawel. We go way back, people.
En dat allemaal omdat mijn tent lek ging ergens op schoolreis in de Provence. En hij zijn arm aan mij wilde uitlenen. En een droge slaapplek, natuurlijk. Ach, zo romantisch is-ie mensen, die slak Huisgenoot van mij.

Zo. Ik zeg u: genoeg juicy details 'bout me.
Laat het even op u inwerken, en uw beeld van MaMarije zal weldra voor goed veranderd zijn.

Oh, voordat ik u definitief in verwarring achterlaat, nog één dingetje:
Aan wie geef ik de de Honest Scrap Award? Wel. Ik denk aan... *tromgeroffel* Cisca van Kobus & Co. Omdat ik vaak zo moet lachen om haar stukjes.

Otitis Media en de Snotjes

*doot aan dezer: dees onderstaand bericht bet een verstopte deus*
Ja. Een week niet gelogd. Shame on me.
En nog wel nadat ik van haar een Honest Scrap Award had gekregen. Nog meer shame on me. Of de Award inleveren. Mooi niet.

Het zit zo.
Een dikke week terug begonnen Otitis Media en de Snotjes hier aan een hostile takeover.
Wij wapperden nog wat met witte doekjes en wat vitamines in de hoop dat ze de aanval niet al te serieus zouden nemen, maar nee.

Dus zat ik vorige week zondag met Danaë bij de huisartsenpost. Via de achterdeur mochten we binnen komen. Niet via de hoofdingang, want verdenking op Mexicaanse griep.
De huisarts in kwestie zag echter een lichtrood trommelvliesje, mompelde 'misschien gewoon oorontsteking' en we konden weer gaan.

Het ging alleen niet over. Welnee.
Dagen achtereen warmden we ons aan mevrouw die stijf stond van de paracetamol en desondanks nog steeds deed alsof ze een straalkachel was.
Tussen haar temperatuur, haar humeur én dat van haar broer bestond een omgekeerd evenredig verband.
We blaften gezamenlijk onze longen uit ons lijf, lieten tonnen zakdoekjes aan rukken en waren duidelijk niet tot enige vorm van gezelligheid in staat.

Een antibioticumkuur voor mevrouw deed wonderen. Nu nog een 2 dagen alleen-maar-slapen-kuur voor moeder. Misschien dat de wallen en de watten in mijn hoofd en oren dan weer enigszins opgetrokken zijn.

Dus.
Kan ik me morgen bij u ziek melden? Dat u dan even twee kindertjes managet? Ze zijn hartstikke lief en bij u komen ze nergens aan, gooien hun eten niet op de grond, ruimen hun speelgoed altijd en meteen op, en vooral de oudste luistert dan echt fantastisch.

Mooi. Da's dan geregeld.
Dan ga ik nu verder met ijlen en 10 dingen bedenken die u nog niet van mij wist. Juicy details 'bout me, zeg maar. Ja, t is een verantwoordelijkheid hoor, zo'n award krijgen.
Da's nog een lastige zaak trouwens, want juicy details komen nu vooral uit mijn neus. En dat zijn dan weer dingen die u nog niet wist, maar vast ook helemaal niet wilde weten.
Ndaag.

Suiker op een stokje

Nog voor ik beleefd 'Nee, dank u' kon zeggen, had de kapper al een lolly in de handen van David geduwd.
Zou trouwens prettig zijn als ze dat eerst eens zouden vragen aan de ouder-in-charge. Maar nee. Kennelijk meent de kapper dat kinderen van 3 op dat vlak reeds zelfbeschikkingsrecht hebben.

Wat is dat? Is dat een snoepje?, vroeg hij, tot dat moment nog volledig onbekend met het fenomeen lolly en bijbehorende kleefhanden en voortdurende glazuuraanval.
Waarschijnlijk is hij één van de weinige kinderen die vrijwel nooit snoep krijgt. Komt omdat zijn moeder dat ook nooit mocht van haar twee beroepsgedeformeerde tandarts-ouders. Zielig he?
Maar hee, ik leef nog. En ik heb geen gaatjes.
En ik heb geen snoepverslaving ontwikkeld, als anti-reactie. Nee. Stiekem eet ik het overgebleven tractatie-snoep op dat hij van het kinderasiel mee naar huis krijgt als er weer eens een kind op een beker vol met ADHD-stimulerende-regenboog-suikerbommen heeft getrakteerd. Maar da's dan ook het enige.

Enniewee. Het kind kreeg dus een suiker-shot-op-een-stokje.
Dat is een lolly, zei ik. Daar moet je aan likken. En als-ie op is, gigagoed je tandenpoetsen.
Ohhh, een loh-llie, glunderde hij.
2 kleef-kwijl-kinnen later: Ik ben zó blij mam, omdat ik een lolly heb. Echt waar, zoooo blij.
*er kwam klein beetje schuldgevoel opzetten bij de moeder in kwestie*

Thuisgekomen mocht hij de lollie verder opeten.
Na 5 minuten likken op de bank was de lol eraf (ha. ha.).
Mama, ik hoef m niet meer. Ik vind m toch niet zo lekker. Volgende keer wil ik weer een gewoon koekje bij de kapper.
*schuldgevoel verdwenen als suiker in de mond sneeuw voor de zon*

Volle kracht vooruit

Ja. Letterlijk.
Per dag wint ze aan snelheid en lijkt het aantal afgelegde meters exponentieel toe te nemen. En daarmee samenhangend haar nieuwsgierigheid en onderzoeksdrift.

Deur van de voorraadkast op een kiertje is een uitnodiging om de stofzuiger uit de kast te trekken. Helaas is ze nog niet in staat om het ding te hanteren, maar ze vindt het het einde om de stofzuiger in de kielzog te volgen als deze 'in bedrijf' is.
Staat de deur naar de hal open? Dan laat ze acuut alles uit haar handen vallen om de hal en deurmat aan een nadere inspectie te onderwerpen.
De knopjes van de dvd- en cd-speler hebben sinds kort een magnetische uitwerking en dus zetten we mevrouw regelmatig weer aan de andere kant van de kamer neer.

Wij zijn er blij mee, met deze verandering van mevrouw-ik-zit-hier-best-en-als-je-het-niet-komt-brengen-hoef-ik-het-ook-niet-te-hebben naar een klein nieuwsgierig meisje dat een spoor van vernieling speelgoed achter zich laat.
Ik bedoel, een maand of 3-4 wachten totdat je kind zelfstandig vooruit komt, is best lang. En aan de andere kant herinneren we ons weer de vermoeiende kant van deze 'verdwijn-en-verschijn-periode' weer. Het opvoeden lijkt nu definitief begonnen.

En David? Die ziet het met lede ogen aan. En werpt inmiddels barricades op van zitzakken en stoeltjes. Maar die zal ze volgende week vast wel kunnen verplaatsen...

Oh. Bewijs wilt u?
Nou, vooruit. Ja, hilarische woordgrap. Woehaha.

Read the signs...

Ik weet niet hoor.

Een bagger-nacht wegens snotkind.
Ogen die derhalve op slaapstand blijven hangen ondanks een wekker die hardnekkig blijft snoozen.
Alle was opgehangen en droog, behalve de waszak met leggings en maillots. De eigenlijke reden waarom die was gisteren persé gedaan moest worden. Die liggen nog op een dotje nat en klam te wezen. Natuurlijk.

Een kakluier tot onder d'r oksels als je d'r net helemaal tip-top creche-fahig hebt aangekleed. En dat op een nuchtere maag, nog voor half 8 's ochtends. Echt, sommige dingen zijn gewoon op zichzelf al too much.

Een afspraak bij de huisarts die al was verzet maar toch niet kon doorgaan.
En een huisarts die ontzettend telefonisch onbereikbaar was.
Files overal om half 10, als je eindelijk naar je werk kunt gaan.
Hele parkeergarage vol. Wat nou, herfstvakantie?
Bijna alle flexplekken op je werk vergeven. Behalve die ene. Met die computer die niet wil opstarten. Tenzij je op je knieën onder je bureau alle stekkertjes op raadselachtige wijze heen en weer schuift.

En toen dacht ik, Wat, Wát wil de Grote Voorzienigheid mij vandaag duidelijk maken?
Had ik in mijn bed mogen blijven liggen?
Gaan we toch acuut massavaccineren en moet het hele draaiboek vandaag op detailniveau af én goedgekeurd door het bestuur?
Moet ik blij zijn als ik vanavond heelhuids in mijn bed lig?

De Grote Voorzienigheid antwoordde niet.
Nee, tuurlijk niet. Zou trouwens leuk zijn *mysterieuze stem aan* MaMarije, pak je spullen en ga naar huis. Laat je kinderen op de creche, pak een fijn boek en geniet van de rust. *mysterieuze stem uit*
Maar nee. In plaats daarvan trakteerde de Grote Voorzienigheid op een extra lange file terug naar huis.
Heel fijn, zo'n extra lang moment van onthaasting. Heel fijn.

Wel bakken maar niet puzzelen

Zo. En toen duwde ik in een vlaag van überhuiselijkheid maar weer eens een kruidkoek in de oven.
Want t ruikt smaakt zo lekker. En t is eigenlijk helemaal niet moeilijk. Dus.

Nahgoed. Eigenlijk had ik David vanmiddag belooft dat we zouden gaan schatzoeken. Want zij schrijft er zo leuk over.
Ik kende dat al wel, dat schatzoeken voor volwassenen, maar bij gebrek aan een GPS zijn we nooit zo ver gekomen. Want ze blijken echt onvindbaar, zonder zo'n unit... Nu is Huisgenoot in t bezit van een Aaifoon en heeft dus ook een GPS.

Dus ik vanmiddag een accountje aangemaakt bij de schatzoekersclub, en ja hoor, in de buurt liggen er ook een paar. En - niet onbelangrijk - niet al te moeilijk.
Vol goede moed goot ik een kopje thee naar binnen en begon als een Sherlock Holmes aan het beginners-puzzeltje dat opgelost moet worden om de juiste GPS-coordinaten te krijgen. Peanuts, volgens de mensen die m al hadden gevonden.

En, om een lang verhaal kort te maken mensen, een half uur later zat ik er nog. En nu zit ik er weer. En ik kom er dus niet uit.
Ik blijk dus gewoon niet te kunnen puzzelen. Fijn is dat. Weer een illusie armer.

Maar kruidkoek maken, dat kan ik wel. En da's ook belangrijk.
En gelukkig is mijn zoon trots op mij, vertrouwde hij me vandaag toe. En wel omdat ik zo goed boodschappenlijstjes kan maken.
Kruidkoek bakken en boodschappenlijstjes maken. Dat zijn wel de main-skills in life, dacht ik zo.

Tijger-trek op Ferrari-jacht

Er zit steeds meer beweging in. Trok Danaë zich eerst nog voort aan haar armen alleen, nu gaan haar benen ook steeds meer meedoen. Een soort tijger-trek-beweging heeft ze zichzelf aangeleerd.
En met de dag wordt ze sneller. Waar wij juichen bij iedere centimeter die ze zelf aflegt, vindt David de nieuwe bewegingsvrijheid van zijn zusje maar zozo.

Aan de rand van het vloerkleed zit Danaë een beetje te hannessen met een Duplo-graafmachine. Met één oog houdt ze de bezigheden van haar broer nauwlettend in de gaten.
Hij heeft namelijk al zijn autootjes op een grote berg op het kleed gegooid. En die autootjes, díe zijn interessant, vindt mevrouw. Sterker nog, die zijn de moeite van het bewegen waard.

David schat de afstand van zijn auto's tot zijn zusje in.
Zo. Daar kan Danaë niet bij, stelt hij tevreden vast.
Ahhtuh, kraait Danaë, en priemt haar vingertje in de richting van de auto's.

Hmm, peinst David. En verhuist zijn auto's voor de zekerheid een meter verder.
Danaë laat zich niet ontmoedigen en begint doelgericht aan de oversteek. Die gaat sneller dan door beide partijen gedacht.
Tevreden pikt ze een Ferrari uit de stapel. Ze heeft kennelijk een voorkeur voor rappe auto's.
Mamáaa, roept David, hij pakt mijn spullen af.

5 Minuten later heeft hij eieren voor zijn geld gekozen, en al zijn auto's verscheept naar de achterdeur.
Zo. Daar kan ze echt niet bij hè, mama?

Visie op hip

Je bent drie en doet verwoede pogingen om jezelf aan te kleden. En je hebt een beginnend gevoel voor stijl. Of doet althans alsof.
Vandaag was het tijd voor de Kriss Kross-look.
En om je moeder niet teveel te shockeren, doe je het geleidelijk aan.

Je gaat naar de wc en komt terug met je broek achterstevoren. Je hebt het geheel gecomplementeerd met je riem, ook achterstevoren, zodat het allemaal heel 'baggy' staat.
Onverstoorbaar trek je daarna je rode Jip & Janneke laarzen aan, links aan de rechtervoet en andersom.
Op de vraag van je moeder of alles wel lekker zit en of ze even moet helpen, antwoord je heel cool: Nee, dat is hip, mam.

En daar had ik dus even geen antwoord op

Zo 's avonds - vlak voor het slapen gaan - op de rand van zijn bed hebben we vaak de beste gesprekken.
Over vuurdraken bijvoorbeeld. Die de schat bewaken.
Of stoomdraakjes. Die doen eigenlijk hetzelfde. Maar die doen dan stoom uit hun neus, in plaats van vuur. Evident lijkt me.

Of we bespreken de dag. Vooral belangrijk als-ie een paar keer op de gang heeft gestaan. Ja mensen, dat gebeurt. Want luisteren lijkt de laatste tijd niet zijn grootste gave.
Maar goed, om vervelende dromen te voorkomen, is het belangrijk om alle ervaringen van die dag samen in de juiste hokjes 'voor te sorteren'. Scheelt namelijk weer wat nachtelijke bezoeken aan de naast gelegen kamer.

Of hij stelt nog wat prangende vragen.
Bijvoorbeeld Waar woont Brum? Of Waar woont Bob de Bouwer?
In Londen respectievelijk Bob-de-Bouwer-land, natuurlijk.

Vandaag had hij echter een andere dringende kwestie.
- Mama, zuchtte hij, had ik vroeger ook al een lijf?
- Een lijf? Vroeger? Ik kon het even niet volgen.
- Ja, zei hij, vroeger toen ik nog in je buik zat.
- Oh, zo vroeger. Ja hoor, toen had je ook een lijf.
Even was hij stil. En toen kwam het.
- En toen ik nog niet in je buik zat. Toen je nog geen kindjes had. Waar was ik toen?

Ehhhh....

Misselijk

's Morgens sta ik met mijn donsige slaaphoofd onder de douche, beetje weg te dromen onder het warme water. De badkamer vult zich met stoom.
Hee, wat is het hier misselijk, roept David terwijl hij de badkamer opendoet.

Ellenlange lijstjes

Een lijstje. Barstensvol met niet-nuttige informatie en alles wat u nooit wilde weten over MaMarije.
Overgenomen van Cisca en bewaard voor het geval de inspiratie maar niet wil gaan stromen. As at this moment.
Dusss.
Mijn lijstje. Voor wat het waard is. Zodat u het kunt leggen naast al die andere lijstjes die in logjesland circuleren. Voor het geval u niets anders te doen heeft. What am I thinking?

Making : op dit moment? Een logje... duh. En verder 'maket' de oven op dit moment een heerlijke kruidkoek.
Cooking : een kruidkoek dus. Maar strictly speaking is dat baking natuurlijk.
Drinking : een overheerlijk kopje espresso gemaakt door de nieuwe liefde van Huisgenoot.
Reading : de krant. De Volkskrant, als u t echt wilt weten. Echte boeken lees ik vooral 's avonds. Momenteel een boek van Uni Lindell. Scandinavische misdaad
Wanting : hmm. Een huishoudelijk hulp, dát zou ik wel eens willen. Lijkt me heerlijk, weer eens een schone badkamer. Hint, hint voor Huisgenoot...
Looking : naar een grote kamerplant die stiekem een enigszins onhandige aankoop bleek. Als deze morgen zo maar het loodje heeft gelegd, doet Huisgenoot een rondedansje.
Wasting : vooral tijd. Zeker sinds ik een laptop heb. Maar OK, ik gooi ook wel eens eten weg. Zonde ja.
Sewing : mocht ik willen. Maar het schijnt dat een naaimachine dan wel handig is. En twee rechterhanden.
Wishing : dat de serie oorontstekingen die deze zomer intrede deed bij David, en sinds kort ook bij Danaë, heel snel weer ophoudt. Ik zeg: snotjes go home. Ga een winterslaap houden ofzo.
Playing : vrij weinig. Ja, tuurlijk rijd ik met autootjes en bouw ik blokkentorens enzo. En dans ik op dat nieuwe liedje van K3 (maar dan alleen als mensen boven de 3 het niet zien), teken ik Elmo's en vervul ik braaf desgevraagd mijn rol als prinses/Bob de Bouwer/Sally van Cars/tijger*. Maar sportief gezien, bedoel ik. Dan play ik opeens heul weinig.
Enjoying : mijn vrijdagavond. De fijnste avond van de week, vind ik. Het hele weekend voor de boeg.
Waiting : totdat de reclame tijdens Gooische Vrouwen weer voorbij is. En die duurt best lang, mensen. Meer dan 5 minuten...
Liking : pannekoeken met stroop. En sushi. Maar natuurlijk niet tegelijk.
Wondering : of het een échte winter gaat worden, compleet met ijs. Want ik wil wel weer eens schaatsen.
Loving : aha, een open deur. 2 vertoeven momenteel in Dromenland. De ander zit inmiddels naast me op de bank. Maar ik hou ook van frisse berglucht bijvoorbeeld. Of van 's ochtends om 8 uur uit mezelf wakker worden en me realiseren dat de kinderen nog slapen.
Hoping : dat we 12 november goed nieuws krijgen. Iets in de trant van 'spreidbroek hoeft alleen nog maar om als ze slaapt'. Of helemaal af, dat zou fantastisch zijn. Maar eigenlijk durf ik niet zo goed te hopen.
Marvelling : hoe een kind leert praten, een wonderlijk proces dat mij blijft verbazen.
Needing : een schoonmaakster. Ja, ik zeg het nog maar eens. Wie weet staat er dan morgen een voor mijn deur.
Smelling : een heerlijke verse kruidkoeklucht.
Knowing : dat dit wel een heul lang lijstje is. Wie heeft al die begin-woorden toch verzonnen? Dat weet ik dan weer niet.
Wearing : niets bijzonders vind ik zelf. Spijkerbroek, zilveren gympen, rood shirtje.
Following : Gooische Vrouwen. Maar dat wist u al.
Noticing : dat ik mij iedere avond voorneem om vroeg naar bed te gaan. Maar dat dat er nooit van komt. En dat de batterij van mijn laptop bijna leeg is.
Thinking : dat ik toch écht nog een keer naar New York wil. En Rome. En Argentinië. En Japan.
Opening : een zak chips. Nouja, Huisgenoot doet dat. Maar anders wist ik niks.
Feeling : beetje snotterig en moe. Hoogste tijd om af te taaien. Ndaag.

* doorhalen wat niet van toepassing is. Staat de door u gewenste rol er niet bij? Neem dan contact op en informeer naar de mogelijkheden.

Begrip

Soms gaat er weleens wat mis.
Ja, deze moeder laat bijvoorbeeld ook wel eens wat uit haar handen vallen.

David zegt dan heel begripvol: Dat geeft niet uit hoor, mama. Geeft niet uit.

Afterparty

Gemiddeld zijn kinderen 12x per jaar verkouden. Gemiddeld hè, want die van mij halen die norm ruimschoots.
Ja, wij sturen ze verplicht twee dagen per week op bacterie- en virusuitwisseling. Dan wil dat wel.

Nagoed.
Bottomline is dat Danaë vandaag een fijne afterparty beleefde in de vorm van snot (what's new...), en een vage mengelmoes van doorkomende tanden en oorontsteking. Compleet met koorts en hangerig- en huilerigheid.

Dit, gecombineerd met een naar ik hoop tijdelijk autoriteitsprobleempje van David, maakte dat we hier een top-dag beleefden.
Details zal ik u verder besparen. Want moe. Moe van het voortdurend switchen tussen mijn bijbanen 'politie-agent' en 'zorgzame verpleegkundige'.
Gelukkig morgen weer de hele dag overzichtelijk achter mijn bureau zitten.

Oh, nog een nagekomen gedachten-flits:
12x snot per jaar dus. En het duurt ongeveer een weekje voordat al het snot weer het veld heeft geruimd.
Da's dus een kleine 3 maanden per jaar uien naast het bed en zakdoekjes in de aanslag. Drie. Maanden.
OK. Da's meer dan dat ik nu aan kan. Ik ga naar bed. Tjuus.

Doe mij d'r maar eentje

Vandaag een jaar geleden was het takkeweer

Vandaag een jaar geleden was het zondag. En ontzettend takkeweer. Regen, storm, dat soort werk.
Niet dat ik van iedere datum weet wat voor dag het een jaar geleden was - volgt u mij nog? -, maar van deze weet ik dat nog bijzonder goed.
Want vandaag een jaar geleden was Dé Datum. De uitgerekende datum, om precies te zijn.
En er gebeurde.... niets. Als in He-le-maal Niets.

En daar kan ik niet zo goed tegen, bleek. Ik bedoel, afspraak is afspraak.
David kwam gewoon een paar dagen eerder. Heel prettig, dat 'underpromise and overdeliver'. Het leek me namelijk vreselijk, om over mijn eigen houdbaarheidsdatum heen te gaan.

Ik was er klaar mee, met die dikke buik en het waggelen als een gans. De hele dag keek ik bezwerend naar mijn dikke buik en zond ik opwekkende gedachten naar mijn baarmoeder. Maar geen weetje te bespeuren.
De zondag kwam en ging.
's Avonds in bed realiseerde ik me verdrietig dat ik de volgende dag er wéér helemaal alleen voor zou staan met een peuter die al maanden sneller was dan zijn eigen moeder. Huisgenoot moest immers weer gewoon werken. Ik had er geen kracht puf meer voor.

Totdat ik om kwart over 2 's nachts wakker werd voor de obligate nacht-plas en terug in bed bedacht dat ik kramp in mijn buik had. Hoopvol bleef ik liggen wachten.
En jawel, het werd steeds een beetje sterker.
Rond 3 uur had ik geen zin meer om te liggen. Naar beneden, de boel totally-zen maken ja echt, kaarsjes - so not me - maar gewoon licht vond ik te fel, en het huis warm opstoken.
Huisgenoot liet ik liggen. Zijn tijd kwam nog wel.

De ene wee kwam, de andere ging. Meteen netjes om de 3 minuten. Rond 4 uur belde ik de verloskundige maar eens. Met mijn mobiel in de hand zuchtte ik de ene wee na de andere weg. Ze vond dat ik goed bezig was. Ik moest maar weer bellen als het écht niet meer te doen was.
Om half 5 bedacht ik me dat mijn matras nog altijd hoes-loos was. Of hoe de plastic-waterkering ook heet voor als je vliezen breken. Misschien dat Huisgenoot dat nu toch maar even er om heen moest doen.

Normaal gesproken is Huisgenoot met uit bed komen niet de snelste understatement of the year. Maar nu stond hij in een halve seconde naast zijn bed en had in no-time het matras-ding geregeld.
Of-ie verder nog wat kon doen? Eh, nee. Ik trek het nog wel. Ik ga wel weer naar beneden in m'n eentje. Dat ging prima.
Huisgenoot posteerde zich bovenaan de trap, iedere zucht en beweging van mij nauwlettend in de gaten houdend. Ondertussen hing ik kontwiegend aan het aanrecht.

Om 5 uur kwam de verloskundige polshoogte nemen. Ze had haar hielen nog niet gelicht of mijn vliezen braken en het voelde alsof de baby zich richting uitgang katapulteerde.
Vanaf half 6 mocht Huisgenoot niet meer van mijn rugzijde wijken. Een warme kruik en constante druk was het enige dat een miezerig piezeltje verlichting gaf bij die kloterige rugweëen die met steeds kortere tussenpozen door mijn onderrug sneden.

Er was nog een organisatorisch puntje te tackelen: wat te doen met David. Het liep al tegen de ochtend, en we hadden geen idee hoe lang dit nog door zou kunnen gaan.
David kwam dan wel iets eerder, maar deed er wel 12 uur over om de uitgang te vinden... Misschien toch maar laten ophalen?

En dan is het fijn dat vrienden van een paar huizen verderop inderdaad met hun mobiel naast hun hoofdkussen slapen.
Huisgenoot sprintte tussen 2 weeën door naar beneden om de voordeur open te gooien. Twee weeën later stond vriendin M. al binnen, bij de volgende wee viste Huisgenoot David uit zijn bed en om hem aan haar over te dragen.

Ondertussen had Huisgenoot de verloskundige gebeld dat het nu toch wel heel rap ging.

Of ik persdrang had, vroeg ze. Terwijl ze dat zei, dacht ik 'Persdrang? Nee, ik geloof het niet. Oja toch weeeeeel'.

Vriendin met David en verloskundige konden bijna naar elkaar zwaaien. 10 over 6 stapte de verloskundige weer binnen en een half uurtje later was ze daar al: de mooiste dochter van de hele wereld.

Danaë Sophie

Dus beste mensen, ik zwelg vanavond nog even in een jaartje terug. I rest my case.

Vooruitgang en verdwijn-truc

Gisteren viel het kwartje. Dat het gaat om voortuitgang in het leven.
Voor een ballon was mevrouw éin-de-lijk bereid om wat moeite te doen. En schoof met behulp van haar armen en tenen 10 centimeter vooruit.

Gister 10 centimeter.
Vandaag maar liefst anderhalve meter.
Maar dan alleen omdat de xylofoon van d'r broer als lokmethode werd ingezet. Waar ze normaalgesproken niet mag aanzitten omdat ze anders met het ding - heel ritmisch, dat wel - het parket aan gort ramt.
Maar hee, je wilt dat je kind gaat kruipen of niet hè. Alles voor wat centimeters vooruitgang in het platte vlak.

Goed. Deden we nog wat anders dit weekend?
Hmmnja. We sliepen uit. Met z'n allen. Tot wel 9 uur. Heel prettig ja. Dat gebeurt niet altijd. Of liever gezegd, nog nooit.

And what else?
We raakten kwijt. Als in 'zoek'. Of 'weg'.
Ja. Het ene moment sta ik nog met David te wachten op Huisgenoot en Danaë, en kijk door de ramen van een kinderspeelparadijs in een blauw-gele woonwinkel.
En het volgende moment is-ie nergens meer te bekennen. Verschwunden. Opgelost in het niets.

Interessant, dacht ik. Dat is nog nooit gebeurt. Wat nu? Ohja, roepen. En rustig blijven.
David, begon ik. Dá-vid...
Huisgenoot kwam aanlopen en keek mij wat vreemd aan. Waar is David?, vroeg hij.
Nou eh, kweetniet?, zei ik. Weg? Zelf een Billy of een Hötseknöts uitzoeken?
Dáa-vid, begon ik maar weer. Wel een beetje harder, want t is niets voor hem om niets van zich te laten horen als ik 'm roep.
Huisgenoot begon met Danaë in de kinderwagen links en rechts wat paden af te rijden.
Dáa-vid, schalde ik weer door de winkel. Geen reactie.
Dáaf, waar ben je? Wel wat andere mensen die om zich heen begonnen te kijken. Maar geen David.

Aha, een mevrouw in een kanarie gele polo, die moet hier werken. Bent u een kindje kwijt?, vroeg ze. Zag ik daar nou een licht beschuldigende blik in haar ogen?
Ja, zei ik. Blond jongetje met een Nijntje-jas aan.
Hij is bij een mevrouw verder op, wees ze.
En ja hoor. Op de arm van een winkelbezoekster was David luid aan het brullen. Ma-máhaa. Maha-maha...
Ik was je kwij-hijt. Ik wou spe-heelen, snotterde hij in mijn nek na de hereniging.
En toe-hoen kwam de mevrouw. En nog een winkelmevrouw. Die ging jou zoe-hoeken. En nou ben je er weer, zuchtte hij.

Ik bedankte de vriendelijke opvangmevrouw. David had zichzelf ondertussen weer beetje bij elkaar geraapt en kwam met de uitsmijter.
Ja, bedankt mevrouw. Jij had mij goed geholpt.

Broer & Zus

Omdat ze samen soms zo schattig zijn...
En omdat ik vandaag even geen inspiratie heb.
Nja. Dat heb ik soms. Meestal als ik gewerkt heb. Dat ik daarna alleen maar braindead op de bank kan hangen.
Gelukkig mag ik morgen weer, hoera. Werken dus.
Ndaag.

Van een heks en een prik

Ik had besloten er eerlijk over te zijn. Want ikzelf houd niet zo van nare verassingen. En als je ruim 3 bent, houd je alleen van leuke verrassingen. Zoals een ijsje. Of een chocoladekoekje. Of een boekje van Cars of het Zandkasteel. Of een dvd van Tinkerbell.

Dus, ik dacht: eerlijk en open. Een beetje de WYSIWYG-moeder uithangen. Wel zo prettig voor het kind.
Toen zijn zus bij gelegenheid 2 spuiten in haar bovenbenen gejast kreeg, en daar volkomen cool onder bleef, vertelde ik hem daarom dat hij bij zijn volgende bezoek aan het consultatiebureau een prikje zou krijgen. Eentje slechts.

Dat is niet zo nolug, vond hij. Want ik word toch niet ziek.
Hmm, denial, dacht ik. En ik spoedde mij naar de bibliotheek om een boekje over prikjes te halen.

Vier weken later was hij nog niet van mening veranderd. Hij had geen prik nodig. En dokters zijn stom.
Hmm, über-denial, dacht ik. En ik spoedde mij met kinderen naar het consternatiebureau.

Zo. Ben je daar eindelijk?, bromde een oudere heksvrouw die een tijdschrift zat te lezen.
U had een uur geleden een afspraak, meldde zij met nog steeds één oog op haar tijdschrift.

Het bleek de arts. En het bleek dat de assistente mij een verkeerde tijd had doorgegeven. Maar dat mocht niet baten. De arts had er niet zo'n zin in, vandaag.

Geen glimlachje kon er vanaf. Niks geen ijsbrekers of grapjes. Ook niet toen David met zijn handen voor zijn ogen de spreekkamer in liep. En zei Ik ben bang.
Waarom ben je boos?, vroeg de arts in een poging tot inlevingsvermogen.
Hmm, nog doof ook, dacht ik. En plantte Danaë op de grond. David werd aan een tafel gedirigeerd door mevrouw de heks dokter.

De dokter begon haar verhoor.
Is-ie zindelijk? Ja hoor.
Ook 's nachts? Nee, dat zal nog wel komen, hoop ik.
Kan-ie al fietsen? Nee.
Ook niet op een driewieler? Ehh, nee?
En sinds wanneer loopt-ie? Poeh, da's alweer een paar jaar geleden. 'ns Denken... Ongedurig tikte de heks met haar toverstafje pen op haar papieren. Toen-ie 16 maanden was, geloof ik.

Makkelijk kind?, vroeg de heks zonder op te kijken. Ja hoor, ze zijn allebei heel makkelijk, hing ik even de trotse moeder uit.
Hmm. Soms boze buien... citeerde de heks uit de aantekeningen van ons vorige bezoek. Oh, dat. Dat was gewoon een fase. Is weer helemaal voorbij, zei ik opgelucht.

Of-ie even de ogentest kon doen.
Hell, sure mevrouw. Vanochtend nog alle plaatjes doorgenomen.
David nam plaats op een stoel, met een halve bril op zijn hoofd. Voor de verandering bleef hij zitten.

Wat is dit?, vroeg de dokter. Een huis, antwoordde David braaf. En dat een zwaan.
Nee, dat is geen fluitketel, bitste de heks hem toe, terwijl ze naar iets wees dat overduidelijk een fluitketel was. Dat is een theepot.
Nou, muts. Wíj vonden het een fluitketel. Dus ís het een fluitketel.
En die oude sleutel, die vonden wij toevallig op het eerste gezicht een kerktoren met een wolkje erboven. Moeten jullie maar plaatjes anno 2009 nemen in plaats van plaatjes van tig jaar terug.

En toen was daar hét moment. Het. Moment. Van de. Prik.
Ik wil bij jou op schoot zitten, zei David.
Nee. Je mag op tafel zitten. Zo doe ik dat altijd, commandeerde de heks.
En ze jaste zonder pardon de spuit erin.
David keek mij verongelijkt aan. Auw. We zouden toch tot 3 tellen?

Ik geloof dat hij het niet zo erg vindt dat dit zijn laatste bezoek was. De volgende keer gaan we naar de schooldokter.
Overige meterstanden: 14 kilootjes en ongeveer 95 centimeter.
Een kleintje, inderdaad. Maar we zijn blij dat hij in ieder geval meer weegt dan zijn zusje. En groter is. We vragen ons af hoe lang dat nog het geval zal zijn...

Quotes

- Zo, heb je je buikje rond gegeten?
- Hihi, nee. Ik heb 'm vierkant gegeten.

- Dat deed ik per ongelukje. Dat ging niet prinses.

Hocuspocus hopsakee

Aha, u heeft t door. Ik kan loggen met terugwerkende kracht.
Ja, hocuspocus, hopsakee.

Danaë deed vandaag ook aan hocuspocus-hopsakee. En transformeerde zichzelf in een draakje.
Een gillend draakje, om precies te zijn.
Krijsen om alles en niets.
En niet zo'n beetje krijsen, maar vooral heul Hard Hoog en Hysterisch krijsen.

Eerst dachten we dat het lag aan haar belabberde ochtenddutje. Nope.
Toen dachten we dat ze honger had. Njet.
Toen dachten we 'Oei-ik-groei-sprongetje'. Da's namelijk altijd makkelijk: buien die we niet begrijpen afschuiven op meneer Frans X. Plooij. Maar ook weer niet logisch. Want ze is altijd vrolijk.
Dus toen wisten we het niet meer.

Tot ik vanavond bij het tandenpoetsen mijn vinger in haar krijsende mondje duwde. En daar halverwege een kaakje een beste bult tegen kwam.
Een kies?!
We zitten al tijden te wachten tot er zich onder een tandje aandient. Hopelijk schiet deze bult gauw op, en hebben we morgen weer een gezellige meid in huis.

In het platte vlak

Juist. Het platte vlak.
Da’s niet een vlak dat Danaë echt ligt, zeg maar.
Ja, ze ligt wel maar dan vooral in bed.
En uit bed, doen we hoofdzakelijk aan zitten. Want, kruipen is niet echt een concept dat mevrouw bezig houdt.
Nee. Zitten en torens bouwen. Of auto’s van Broer op de grond rossen. Een boekje lezen. Of Lego van Broer afpakken. Da’s de core business hier vandaag de dag.
Maar van enige letterlijke vooruitgang is geen sprake.

Achteruitgang daarentegen, die heeft ze allang gevonden.
Leg haar op haar buik en ze duwt zich af. Maakt niet uit waar naar toe, als het maar een muur of een kast is. En als ze geen zin heeft, duwt ze zich op tot zit.

Maar goed.
Fijn-motorisch en spraaktechnisch wordt er hier van alles ontwikkeld. Een priemend vingertje, in combinatie met een commandeerderig ‘Duth’, wijst steeds vaker naar zaken waarvan ze het fijne wil weten.

Alleen grof-motorisch lijkt ze al wel een paar maanden stil te staan.
Stilstand is achteruitgang, vonden wij. En dus hadden we vandaag een afspraak met een kinderfysiotherapeut.

De conclusie:
1) Danaë is een rustig kind.
Wij noemen het zelf afentoe gewoon lui, maar ‘rustig’ daar herkennen we ons ook wel in. Als het om bewegen gaat dan hè. Want zodra ze eten ziet…
2) Danaë heeft erg soepele gewrichten.
Misschien zelfs wel wat hyperlax. Dat was ons ook al opgevallen, hoe gemakkelijk zij haar benen langs haar oren kan leggen..

3) Een spreidbroek is sowieso een beperking in haar lichamelijk ontwikkeling.
Tel daarbij op wiebelige gewrichten en geen waanzinnige drang naar lichamelijke prestaties en dan is het voorstelbaar waarom mevrouw lekker rustig blijft zitten waar ze zit.

Vanaf heden zijn wij daarom in training.
In training om ons te leren verplaatsen in het platte vlak. Oftewel: kruipen.
Eens kijken hoe lang dat duurt…

Mek Dee te Vee

Waarom, beste mensen, schiet ik toch altijd in een regelrechte depressie als we bij terugkomst bij V. de grens over komen?
Of, meer specifiek, bij de McDonalds aan de doorgaande route bij deze plaats?

Zijn het de chagrijnige mensen? Hun Hollandse boeren-lompigheid? Is het het zwerfafval?
Aan het eten kan het niet liggen, want je weet van tevoren dat het niet lekker is.
De houdbaarheid van de twee passagiers op de achterbank was al enige tijd verstreken, zodat een pauze onontbeerlijk was.

Een pauze dus.
Bij de Mac Dee te Vee. Genoeg om acuut weer aan vakantie toe te zijn.

Tewaterlating

Aan babyzwemmen deden we niet. Babymassage, dat wel.
Baderen doen we regelmatig, maar van écht zwemmen was het nog nooit gekomen.

Vandaag echter – wegens rukweer – hebben we Danaë te water gelaten in het binnenzwembadje.
Mevrouw paste met haar derrière bijna niet meer in het Nijntje-drijf-ding, maar eenmaal aangeduwd bleef ze netjes zitten en voer ze statig door het water.
De spetters van haar broer, boven verwachting compleet watervrij, kon ze niet zo waarderen.

En vanavond is de DSi van mij…

Excuseert u mij.
De heer Layton roept. Iets over een Elysian Box en een hoop puzzeltjes.
Verslavend, dat is het.

Le nozze di …

Figaro?
Bijna goed. Laten we er voor vandaag M. & L. van maken.

Zij zijn tenslotte de reden waarom we met 2 kinderen op de achterbank heulemaal naar Italië zijn gereden.
Want er wordt getrouwd vandaag. En wel in Fano, aan de Adriatische kust. Da’s zo’n 400 km verderop.
We verruilden daarom ons riante landhuis voor een tweetal nachten jaren-70-hotel en een room-with-a-view.

Nou zou ik een mooi verhaal kunnen schrijven over hoe we een ruim uur kostbare reistijd verloren wegens vergeten autopapieren. En dus weer terug reden om die papieren op te halen.

Of dat we de onontbeerlijke accessoire om van een ordinaire – in de zin van ‘gewoon’, tssk – strandjurk een feestjurk te maken fijn lieten liggen in onze walkin-closet a.k.a. slaapkamer.
En dat ik daar middenin de nacht achter kwam.
Omdat ik wakker lag en me alvast verheugde op mijn outfit voor de trouwerette. Tot ik de verschillende onderdelen in gedachten probeerde te lokaliseren in de hotelkamer.

…
Frisgroene zomerjurk? Gezien. In de kast.
Witte sjaal met zilvereb subtiel-feestelijke belletjes? Check. Ook in de kast, aan de hanger van de jurk.
Zilveren strak moderne broche? In mijn toilettas. Tenminste, ik heb m er niet uitgehaald. Dus moet-ie daar nog in zitten.
Trouwschoenen? Ja, ik gun mijn schoenen graag een 2e leven. Onder in de kast.
En dan die mooie zilverkleurige brede riem… Die riem die als bij toverslag nog even 2 kilo laat verdwijnen. En mij helemaal mooi en slank gaat maken. Die riem…
Waar. Is. Die? Die zat toch in de kledingtas? Bij mijn jurk en bij de sjaal? Bij het nieuwe pak van Huisgenoot? Waarom heb ik m dan nog niet gezien?
Acute inspectie van volledige kledingkast leert dat Dé Riem, pièce de résistance van het totale outfit, er niet is.
…

En dat ik daarom Huisgenoot terplekke ‘verbaal gestimuleerd’ heb.
Ja. Want wiens verantwoordelijkheid was het nou, om de in Nederland zorgvuldig ingepakte paktas compleet mee te nemen naar Fano? En een beetje op de autopapieren te letten?
Huisgenoot kon deze nachtelijke vorm van éénrichtingscommunicatie niet heel erg waarderen. Vreemd.

Maar goed. Daar ging het vandaag allemaal niet om.
Nee. Een bruiloft. Huwelijk. Matrimonio.
Nederland-Italië kreeg er een nieuwe dimensie bij vandaag:

Bruid met complete gevolg (Nederland) te voet vanaf het hotel naar het gemeentehuis met mooie binnenplaats. Alwaar hij (Italië) haar opwachtte.
Voordracht van de letterlijke gortdroge Italiaanse wettekst (Italië) vermengt met een persoonlijke duo-toespraak (Nederland) door haar ouders. Hij het Nederlands, zij het Italiaans.

David vond het indrukwekkend en mooi. De jurk van M. was mooi maar ik moest wel heel stil zijn hè?, antwoordt hij desgevraagd.
Een uur je mond houden tijdens de trouwplechtigheid omdat anderen het woord hebben, is ook heel moeilijk als je 3 bent.
Danaë ontdekte dat de trouwzaal een heel prettige gil-akoestiek heeft en lardeerde de ceremonie met keiharde kreten. En pakte en passant de fotograaf in met haar blauwe ogen.

Na het si-woord, op het grote centrale plein een heerlijke vruchtentaart als bruidtaart en kado’s overhandigen bij de fontein. En daarna… een heerlijk diner tot na middernacht op datzelfde plein.
Jahaa… Kom daar in Nederland maar eens om.

Maar het allerbelangrijkste is: M. & L. leven nog lang en gelukkig.
Althans, daar gaan we vanuit natuurlijk.

Koffietijd

8 uur. Ze liggen er net in, de kinderen.
Met z’n 2-en op één kamer gaat boven verwachting goed. Geen gedonderjaag, maar gewoon stil en meteen slapen.
En 's ochtends om kwart voor 8 hoor je ze zachtjes giechelen met z´n 2-en. Heel netjes, zoals afgesproken, ieder in z’n eigen bedje.

Zijn ze stil?, vraagt Huisgenoot op de veranda.
Ik check de babyfoon. Ja, stil. Silenzio. Silence.
Mooi. Wie het eerste bij het restaurant is voor een espresso…

Ja. Ontaarde Cafeïne-verslaafde ouders. Dat zijn wij.
We laten onze kinderen zo maar onbeheerd achter voor een shot cafeïne.
Maar wel met de deur van het appartement op slot.
En de babyfoon balancerend op het uiterste randje van de eerste tafel op de veranda van het parkrestaurant 75 meter verderop.
Want anders heeft-ie geen bereik meer. Wat nou bereik van 300 meter? In weiland zeker…

Arrieverdekkie

Na de kerk gaan we verder. Beetje dwalen door de kronkelige steegjes.
David zingt luid van Schaapje-schaapje-heb-je-witte-wol, zich niet bewust van alle vertederende blikken die hij krijgt van Italiaanse nonna’s die voorbij schuifelen.

Als ze hem aanspreken, duikt hij weg en kijkt me boos aan.
Ik wil niet dat ze tegen me praten, zegt-ie.
En nee, ciao zeggen wil-ie ook niet. Dat is stom. En arriverdekkie zeggen ook.

Part two - Sjans

Terwijl David het interieur van de kerk in zich opzuigt, kijk ik door entreeportaal naar buiten, naar Huisgenoot die daar staat te wachten met Danaë in de kinderwagen.
Met z’n zwarte zonnebril op en z’n donkere haren doet-ie, als je niet beter weet, een klein beetje Italiaans aan.
OK. Een héél klein beetje dan. En als je écht niet beter weet.

Huisgenoot heeft sjans, zie ik.
Maar t is ook geen partij, zie ik meteen. Ze heeft grijze krullen, minstens 70.
En als ik nog wat beter kijk, is de aandacht en het gekir ook niet voor Huisgenoot bedoeld.
Nee, t is voor piú bella, in de kinderwagen. Piú bella grande zelfs, volgens het oude besje.
En ze knijpt nog eens even stevig in d’r blote voetjes en d´r bolle wangetjes.

Part one - Een kerkje met een D

Men neme een klein kerkje in Toscolano-Maderno. En een peuter die dat kerkje liefst de hele dag wil onderzoeken. En, oja, een moeder die op volkomen pedagogische wijze haar zoon liefde voor het cultuurgoed wil bijbrengen.
En voor de kerk zette men een man met zonnebril en olijke dreumes in een kinderwagen.
Succes verzekerd. Maar dat leest u maar in deel 2.

David kan niet wachten om naar binnen te gaan en trekt me aan mijn hand mee. Eenmaal binnen kijkt hij vol ontzag rond. Fluisteren, normaalgesproken een giga-opgave, gaat hem opeens gemakkelijk af.
Hij ziet tekeningen – fresco’s dus, maar welbeschouwd zijn dat gewoon tekeningen natuurlijk – op de muur. Waarom doen ze dat?
Staart aandachtig naar al het goud dat er blinkt. En vraagt zich af wie dat zijn, die mevrouw en die baby.

Ik vertel hem dat dit kerkje heel oud is en leg uit hoe je dat kunt zien.
Aan de tekeningen op de muur bijvoorbeeld, waar stukken van ontbreken.
Of aan de marmeren gedenkplaten in de vloer, waar de letters van uitgesleten zijn zodat je ze niet meer zo goed kunt lezen.
Prompt zakt David op de grond en fluistert, met zijn neus op de vloer, Kijk, dat is mijn letter. De D. En kijk, daar nog één. En nog één…

Daarna trekt David Huisgenoot de kerk in. Want hij gaat papa uitleggen waarom de kerk zo oud is. En hij moet zijn letter laten zien.
En daarna moet ik nog een keer mee naar binnen. Want Sinterklaas is ook in de kerk, zegt David met stellige overtuiging.
En inderdaad, in één van de bogen is een sinterklaas-achtige heilige geschilderd. Compleet met staf, mijter en in rood-achtige tinten.

Terug in het vakantiehuis gaat hij met hernieuwde energie verder met het bedenken wat hij voor zijn verjaardag en voor Sinterklaas wil vragen. Met dank aan de eerste speelgoedgids die vlak voor de vakantie door de brievenbus viel.

Als een Godin in Italië

Landhuis.
Italiaans-Romeinse stijl.
Prettig mediteraan-roze aan de buitenkant.
Giga-veranda.
Enorme tuin.
Twee badkamers.

Dartelende peuter in het zwembad.
Blije dreumes in een box op de veranda.
Verse basilicum. Heerlijke mozarella. Geurend broodje. Roseetje.

Neuh. Mij hoort u niet...

Vakantievoorpret

Draaiboek af? Check
Out of office reply aan? Yep
Tien wasjes gedraaid, uitgehangen en gedroogd? Inderdaad. Vakantiewas komt bij ons om de een of andere reden vóór onze vakantie. En is altijd meer dan dat ik van tevoren inschat.

Alle kleren van de kinderen ingepakt? Ja. Alle, inderdaad. Leek me handiger. Want ik kan toch niet kiezen tussen verschillende t-shirts voor warm en warm weer. Bovendien, we hebben toch een koffer boven op het dak van onze bolide.
Voldoende eten voor dochter? Lijkt me dat het hele assortiment van Olvarit á la carte wel genoeg is. Toch?

Voorraad zoethoudertjes voor onderweg? Uiteraard. Variërend van nieuwe boeken uit de bieb, Sesamstraat- en Bob-de-Bouwer-tijdschriften tot een geheim wapen: dvd’tje van de film Tinkerbell. Werd met Kerst uitgezonden op de televisie en ik heb nog nooit een kind zo opgezogen zien worden in een film. Altijd handig om achter de hand te hebben voor onhoudbare situaties op de achterbank.

Nou dan kunnen jullie gaan toch? Hmja. Grmmbl. Zucht. Steun. Puf.
Nog wel even mijn eigen kleren inpakken.
Wat keukenspullen bij elkaar graaien.
Alvast eten voor onderweg maken.
Speelgoed voor hem en voor haar in een tas duwen.
Zwemspullen pakken. Oeps… Zonnebrandcrème, mensen. Waar. Is. De. Zonnebrandcrème?
Nog even een grote-jongens-autostoel ophalen. En niet te vergeten alles in de auto duwen.
Maar. Dan kunnen we gaan. Inderdaad.

Zeker geen last van vakantiestress? Nee hoor. Helemaal niet. Ik vind het heerlijk als de stoom me uit de oren komt, ik tijd te kort kom en drie dingen tegelijk doe.
Echt. K ben de rust zelve.
Heerlijk, die vakantie-voorpret.

Knock knock

Hallo? ...
Haa-llooo? ...

Eh, oja. Loggen.
Tja. t wil gewoon ff niet. I've lost it.
Of nouja, de rust in mijn hoofd om te loggen. Dat ben ik even kwijt.

Er gebeurt genoeg hier. Echt.
Peuters die bijvoorbeeld sinds vorige week woensdag alleen nog maar films willen kijken. Wat we uiteraard heel pedagogisch afwijzen.

Of de bergen snot van broer en zus waar wij sinds zondag over struikelen. Alhoewel uitglijden in dit verband misschien een betere woordkeus is. Nja.
Zus zelfs serieus ziek. Als in echt heel zielig en huilerig vandaag. Als in niet-naar-de-creche, want griep.
Geen idee of het de mexicaanse variant is. Ze stoppen er tegenwoordig geen stokje meer in om uit te zoeken welk virus het is. Maakt ook niet uit. Ze moet toch vanzelf weer beter worden.

Verder droom ik draaiboeken massavaccinatie. Die waarschijnlijk niet uitgevoerd gaan worden. Maar je weet maar nooit.
Dus moet zo'n draaiboek wel even af. Liefst nog voor de vakantie. En dat combineert dan weer niet zo lekker met een dochter die alleen maar bij mama wil hangen vandaag.

Maar mijn hoofd is vol. Dus geen verhalen. Of koddige anekdotes.
Ik denk dat er eerst een draaiboek uit moet. En misschien zelfs een vakantie erin. We'll see.

Van vierkante ogen en Krullebos

Stel. Iemand heeft het over de famielie Krullebos.
Of nouja, iemand... David natuurlijk. Dat had u vast al begrepen.

Nahgoed. De familie Krullebos dus. Die moest bekeken worden.
Daar had-ie het vanmiddag steeds maar over. Toen Huisgenoot oppaste voor de kinderen zorgde. Want ik hing even de carrierevrouw uit zat bij een belangrijke vergadering over iets met griep en vaccinaties.

Huisgenoot begreep maar niet wat-ie bedoelde, met die familie Krullebos. Of Krellebos.
Ook niet toen David nogal obvious te midden van de Disney dvd-verzameling zat.
Want Huisgenoot mocht dan wel thuis zijn, er moest toch gewerkt worden. En u weet: werken met een wandelende spraakwaterval-zonder-uitknopje, dat lukt niet.

Maar, daar hebben ze iets opgevonden. Dat je toch kunt werken met een peuter in één en dezelfde ruimte.
Een dvd-speler heet deze oplossing.
Levert gewenste hypnotiserende beelden op bestelling en zorgt ervoor dat het aantal vragen dan wel uiteenlopende opmerkingen aan het adres van de ouder per minuut significant afneemt zodat de arbeidsproductiviteit van de ouder in kwestie toeneemt.

Briljante uitvinding. Pedagogisch totaal onverantwoord.
Maar hee, de mussen vielen toch dood van het dak vandaag. Dus dan is verplicht buitenspelen met je zelf verzonnen kegelspel van lege melkpakken ook zielig.

Het kostte Huisgenoot een film met keefetjes A Bugs Life, Kaars Cars offcourse en een gedeelte van Rattutoejurs Ratatouille naturellement om erachter te komen dat hij The Incredibles wilde zien.
U had dat natuurlijk meteen door. Krellebos. Incredibles. Duh.

Maar helaas, ik ben te jom voor de famielie Ikrellebos te kijken mama. Dan moet ik zes zijn. En ik ben drie, meldde hij me met vierkante ogen terstond toen ik vanavond thuis kwam.

Gelukkig. Huisgenoot heeft ook grenzen. Dacht ik toen.

Strandtest

Nog niet op vakantie. Nog niet...

Maar wel heel hard aan het werk. En als we niet werken, dan doen we de nationale strandtest.

Namens de testcommissie: Goedgekeurd.

5 minutes for departure

Hóe doen ze dat? Hebben ze een ingebouwde timer ofzo? Die zowel op elkaar als op 'haast' is afgestemd?

Over een week of 3-4 - neem me niet kwalijk, ik houd het niet helemaal strak bij - gaan we op vakantie.
Naar t grote buitenland. En dan heb je een paspoort nodig. Of althans iets waarmee je je kinders legaal over de grens kunt krijgen.
Zus heeft nog geen officieel grensoverschrijdend bewijs van bestaan, dus dat moest nog geregeld.

Om deze taferelen te voorkomen, stond vanochtend tussen twee dutjes een tripje naar het stadhuis op het programma. En wel met de bus. Want daar 'zeurt' Peuter al tijden over.

Bussen, zoals u wellicht weet, vertrekken slechts op bepaalde tijden. Of doen in ieder geval een poging daartoe.
Nu is het volgens mij zo dat de combinatie beperkte-vertrektijden-twee-kinderen geen heel goede is. Althans, niet in combinatie met mijn kinderen.

Efficiënt als ik ben (goed, vandaag dan even wel) organiseer ik alle benodigdheden voor bijschrijving ruim voor vertrektijd. Beide paspoorten, toestemmingsverklaring compleet ingevuld én ondertekend door Huisgenoot - gelooft u mij, dat is door schade en schande wijzer worden - , pasfoto's van mevrouw weer gevonden.

En natuurlijk al vanaf het opstaan consequent toewerken naar het vertrekmoment.
Vooruit plannen van slaapjes, fruithapjes, chocomelk en koekjes en slagvaardig iedere kink in de kabel van het halen van de gewenste vertrektijd afwendend.

Kijk, uiteraard calculeer ik tijd in voor 'onverwachte gebeurtenissen'.
Zoals schoenen die opeens spoorloos verdwenen lijken te zijn. Of een peuter die eerst zes rondjes om de tafel moet rennen alvorens hij zijn tanden laat poetsen. Een bepaalde knuffel die mee moet en zich onder het bed heeft verschanst.
Een plas die eruit moet (vindt moeder). Of toch niet (vindt Peuter). Wel. Echt niet.
Een buurman die aanbelt voor een sinaasappelpers. Mensen, écht. Niks onoorbaars. Er moest gewoon een taart gebakken.

En natuurlijk reken ik altijd - zo motherlike - op die ene obligate kakluier. Die maar niet kwam.
En toen had ik eigenlijk onraad moeten ruiken. Maar dat gebeurde dus niet, want die kakluier kwam maar niet.
Tot 5 minuten voor vertrek. Van de bus wel te verstaan.

Want. Waarom. Waa-rom. Doen die kinderen júist dan aan synchroon kakken? En dan ook zo, vanuit het niets, geen enkele aanleiding toe, geen tandjes onderweg etc., allebei tot aan hun ellebogen?

Waarom to the max

Waar komt komkommer vandaan?
Wie heeft de pasta gemaakt?
Waarom is plas geel?
Hoe lang is morgen?

Zoveel vragen, de hele dag door...

En dan nog een uitsmijter: kippen komen van betoverde eitjes, hè?

Meet & greet

De auto van Tommie is vet cool. De brocolli-bomen zijn best hoog.

Ernie is zijn grote vriend. En Bert ook natuurlijk. Al doet Zus een goede poging om die gele brombeer in te palmen.

Totaal onbevreesd stapte hij op ze af. Gaf ze een hand. En nog een keer. En nóg een keer.
Hij kon maar moeilijk begrijpen dat er ook heul veul andere kindjes waren die ook fan van Bert en Ernie zijn.

En oja, al die kleine huisjes, autootjes, vliegtuigen en treinen zijn ook best leuk. Maar Bert & Ernie was het leukst vandaag, mama.

Daarna? Daarna koelden wij heerlijk af in zee.

Hij sprong dapper door de golven, verzamelde schelpjes en schepte emmers vol.

Zij mocht even spreidbroek-loos in het zand zitten. Deed een poging om twee schelpen fijn te kauwen en kakte prompt binnen een uur 2 luiers vol.

Echt, het leek wel vakantie vandaag. Behalve dat van die luiers. Dat is business as usual.

The Dana-way

Onze Spartaanse trainingsmethoden lijken te werken.
Want. Het kind. Kan (bijna). Zelf gaan. Zitten.
Weliswaar zonder spreidbroek, maar toch.

Zitten dus. Vanuit 'buikligging'.
Een korte cursus Zitten, the Dana-way.

1) Ga op je buik liggen.
2) Vorm een perfecte T met je lijf: spreid je benen tot minstens 90 graden. Verder mag natuurlijk ook.
3) Duw jezelf omhoog met je armen.
Dikke kans dat je benen nu in een rare hoek en draaiing komen te liggen. Maar dat geeft niet. Gewoon vriendelijk blijven lachen. Net als zo'n Chinees slangenmeisje.
4) Draai je benen een beetje bij - of laat je toegesnelde moeder die denkt dat je benen eraf vallen dat doen - en duw jezelf rechtop.
En voila, aanschouw de wereld in verticale positie.

Halverwege

Links is inmiddels 'normaal'. En haar rechterheupje, tja, dat moet nog wel even, lichtte de orthopeed desgevraagd toe.
Kijk, hier zie je dat links zich al een klein kommetje aan het vormen is. En het rechterkommetje moet nog beter groeien, wees ze op de foto's aan. Daarom voorlopig de spreidbroek gewoon aanhouden.
Dus, ik zie jullie over 3 maanden terug, met een nieuwe foto, sprak de orthopeed kordaat.

Over 3 maanden pas? Dan is ze al 1...
En op vakantie dan? Twee keer 2 volle dagen in de auto? Met spreidbroek? In zo'n Tobi-autostoeltje? Provisorisch opgehoogd met allerlei handdoeken en kussentjes?
Mogen we wel voor de allereerste keer met haar zwemmen bijvoorbeeld?
En mag ze dan eindelijk een keer in de zandbak zitten? Want zand en de scharniertjes van dat exo-skeleton gaan niet zo goed samen, weet u.

Tegen beter weten in, had ik op iets meer bewegingsvrijheid gehoopt voor Danaë.
Maar, helaas. Dat blijkt nog niet zo verstandig.
Voorlopig dus nog een strak spreidbroek regime. Zodat we over een maandje tijdens de vakantie af en toe eens een een uurtje of een half uurtje zonder mogen. Want dat mag dan, van de dokter. Omdat het vakantie is.

Eigenlijk wisten we het wel, dat dit niet in 2 maanden opgelost zou zijn. Maar ik vind het toch lastig te verteren, zeker als ik bedenk dat we nu wellicht 'klaar' hadden kunnen zijn. Als in dat andere ziekenhuis "door een technische fout" de röntgenverslagen tenminste niet verwisseld waren toen ze 2 maanden oud was.
Which reminds me... Dit weekend een officiële klacht indienen.

Beeld

Hij klimt een skate-ramp op. Eenmaal boven gekomen doet zijn armen wijd.
Zo staat hij even stil. Heel even maar. Maar voor zijn gevoel vast eeuwen.
Dan stampt hij een paar keer stevig op de grond en zegt Kijk mam, ik ben een stampbeeld.

Van een dormpje en een smifft

OK. Het is nog geen Sinterklaas. Maar vandaag was dit de tophit...

... toen klapte hij band...
... kwam in een dormpje...
... en zei tegen de smifft...

Pas 3 minuten later (na Schaapjes, Óóóp de Bouwer, iets met Zagen en diverse varianten op het Sint-thema) zingt-ie eindelijk de rest van het liedje. Iets met een spijker en dat jij dat niet ziet.

En ondertussen zo multi-tasking hè, dat kind. Én zingen, én zijn puzzels opruimen.
Niet erg efficiënt nog, zoals u kunt constateren. Eén stukje per keer naar een doosje vlakbij de tafel.
En daarna compleet de focus kwijt. Slijt al rondjes-lopend een spoor in het parket, op zoek naar de meest hilarische variant van het Sint-lied in kwestie.
Blijkt uiteindelijk toch iets met poep te zijn. En waarom verbaast me dat tegenwoordig niet meer?

Het gegil op de achtergrond is trouwens onze mini-groupie, fan van het eerste uur.
U mist het gewapper met de armen en het gewip op de stoel. Maar daar heeft u ondertussen ongetwijfeld al een beeld bij. En anders, klik.

Uitdaging

Hmm. Wellicht is-ie toe aan een nieuwe uitdaging...
Ik ga even puzzelen hoor, roept hij.
En voegt de daad bij zijn woord: gooit alle puzzels door elkaar, en legt ze allemaal in notime in elkaar. Met de afbeeldingen naar beneden.

Ik zeg: leer eens driewieleren.

Boo at the zoo

Bij zijn laatste bezoek aan de dierentuin had-ie een behoorlijke close encounter met een tijger. Gelukkig met glas ertussen, maar dat was dan ook het enige dat er tussen zat. Ze keken elkaar luttele seconden recht in de ogen.
En dat maakt indruk, zo'n meet 'n greet op ooghoogte. Een diepe indruk, kunnen we nu stellen.

Hij rent als een dolle langs alle dierenverblijven, keurt ze nauwelijks een blik waardig. Roept zodra er een beetje dier in zicht komt Moet nu gauw weer verler.

Wordt panisch als we voor een keer het nachtverblijf van een olifant mogen bezoeken en daar zelfs een leuke muurtekening met krijt mogen kalken. Neeeeeeh, ik wil niet naar binnen.
Pas na de verzekering dat de olifant nog lang niet naar zijn kamer kwam om te slapen, wilde hij wel een kijkje nemen. Om vervolgens 5 minuten later met een emmertje en een schepje als een bezetene een grote slaapkuil te scheppen. Voor de olifant.

Neushoorns waren vanavond niet interessant (want eng). De leeuwen en de apen ook niet (want ook eng).
Met een grote boog om de tijgers heen, Mama, ik doe gewoon mijn ogen dicht, dan zie ik ze niet.

Kennelijk was de portie durf vandaag niet voor de beesten bedoeld.
Hij ontdooide pas weer een beetje in de speeltuin. Ging als stoere bink van de allerhoogste tunnelglijbaan af en gaf daarna bijna licht van trots.

Zus wurmden we in dezelfde speeltuin met spreidbroek en al in een babyschommel. Ze vond het geweldig.
Handige dingen trouwens, zo'n babyschommel. t Kind kukelt er niet uit, vermaakt zich zelf en je hebt je handen lekker vrij. Kun je zelf ook weer eens op een schommel zitten.

Verder denken we dat de oppasser het verblijf van de wespen heeft open laten staan vanavond.
Want mènmèn, wat een overkill aan nare zwart-geel gestreepte nieuwsgierige vliegers zeg.
Direct met de neus vooraan als je een bolletje wil eten. Of als je bij je kind een kouwe prak naar binnen werkt.
Inderdaad, koude prak. Mevrouw houdt zoveel van eten, dat ze Olvarit ook koud te nassen vindt. Heel handig, vinden wij.

Papa-dag

Jaaah, je bent er weer, juicht hij in de deuropening.
En of ik - als ik dan toch weer thuis was - meteen even de dvd met Bob de Bouwer wilde aanzetten, voegde hij er achteloos aan toe. Maar dat terzijde.
Ik zeg u, na een werkdag niet heerlijkers dan een peuter die blij is je te zien.

Of een eigenwijs zwaaiende en kraaiende dreumes. Word ik ook heel blij van, van zo'n begroeting. Dat mevrouw daarna van vreugde bijna uit haar stoel wipte, is slechts een klein detail, zullen we maar zeggen.

En bovenal fijn: een huisgenoot die de hele dag voor de kinderen zorgde. En voor het eten zorgde. Geen einde-werkdag-kinder-ophaal-kook-en-voedertijd-gestress.

Echt, ik zou misschien best een derde dag willen werken.
Maar dan zonder die rit naar het kinderasiel om een peuter uit de zandbak te bikken en een dreumes weer in een maxicosi te vouwen.
Nee, doe mij maar een papa-dag.

Berm duiken

Te hard gewerkt. Teveel gelezen en te weinig geslapen. Kortom, te moe voor een (echt) logje.

Afgelopen weekend mocht ik er even op uit met mijn fototoestel, berm duiken zogezegd. Zie hier een deel van het resultaat. Wat denkt u, zou t leuk zijn voor aan de muur? Op canvas?

Óóóp de Bouwer met een hoefeltje erom

Het kind kan zingen. En hard ook.
We beginnen met een Gouwe Ouwe: Jan Huíuígen inneton. Met een hoefeltje erom, inderdaad.

Achteloos weigert hij mijn verzoeknummer 'Met de vingertjes' . Jammer hoor. Want hij doet t zo schattig. Met alle gebaartjes erbij, de hele mikmak.
Maar ja. Zoals u kunt horen, is hij niet 'schattig' vandaag. Nee. Hij is stoer.
Daarom gaan we door met een wat moderner repertoire: Óóóóp de Bouwer.

En zoals u dan ondertussen al heeft kunnen zien, hebben Huisgenoot en ik een wijntje achter de kiezen. Niet de beste combinatie met pannenkoeken trouwens, maar dat terzijde.
Met wat alcohol op komt de stem van mijn eigen Turkse bamboestok Huisgenoot los. Hij gooit het over de commerciele boeg: MegaMindy. U weet wel, die chica in dat veuls te strakke roze pakje. Zus vindt het ook een tophit en mept er vrolijk op los met haar eetgerei.

En nee mensen. Ik weet niet wat het Wendy-lied is.
Gelukkig wist meneer het zelf nog. Het blijkt een combinatie van Óóóp de Bouwer te zijn en alle auto's waarmee deze klussert z'n ding doet. De begin-song dus.

En tot slot, de afsluiter: het Bob de Bouwer-lied van vroeger tijden. Zagen zagen wieler wieler wagen. Wat een paar maanden geleden overigens nog gezongen werd als Zagen zagen hiele hiele hage.

Nouja, bekijkt u t zelf maar...

Sleurhuttenparade

Zo. Hèhè. Uitzicht. A room with a view again.
En weer parkeerplaatsen in overvloed.

Want het leek hier wel de Sleurhuttenparade, de afgelopen dagen. Kennelijk moet je in deze straat in bezit zijn van zo'n vehikel, wil je een beetje meetellen.
De een nog groter dan de ander.

En - heul typisch vond ik dat - je standplaats markeren hè? Voordat je t ding uit zijn winterstalling haalt. Want er zou maar eens geen plek zijn als je met je kartonnen doos op wieltjes de straat komt inrijden.

En ook daar weer baas boven baas.
De een ziet zijn kans schoon zodra de buurman in zijn auto z'n hielen heeft gelicht, en parkeert z'n sleurhut pontificaal voor de deur. Van de buurman inderdaad.
De ander maakt er een gezinsuitje van. En duwt met vereende krachten zijn kampeerwagen inclusief kind tegen de schutting. Deze mensen zijn héél gezellig vertrokken, om het met understatement te zeggen.
Of je pakt het professioneel aan. En zet 3 - drei, trois - parkeerplaatsen af met rood-wit-afzetlint. Om daar vervolgens zo'n joekel van een caravan neer te zetten dat-ie nog over de parkeerplekken heen steekt. Ik kan u vertellen: daar maakt u geen vrienden mee in de buurt.

En dan begint het grote inpakken. Altijd leuk om te zien.
Pannetje voor pannetje wordt de hele huisraad van huis naar rijdend hol gesleept. Zelfs de sokken werden zorgvuldig afgewogen, want het totaalgewicht van de caravan zal maar te hoog zijn...

Als alle troep is weggeduwd in de kastjes en de caravan achter de auto is gehaakt, moeten de knipperlichten worden getest. Dit alles uiteraard volgens traditionele man-vrouwrolverdeling. Altijd goed voor het sneuvelen van een paar huwelijken.
Hij: Joehoe, schatje. Links.
Zij: Doet het.... hij DOET HET hoor.
Hij: Nu rechts schatje. - vrouw blijft wat dralen aan de linkerkant -
Hij nog een keer: Réchts.... RECHTS. Die ándere links.
Zij: Ja, maar. Ik zei toch dat links het al doet.

Kortom, wij hebben ons de afgelopen dagen prima vermaakt met de buurtvoorstelling SleurhuttenParade Klaar voor Vertrek.
Wordt nog lachen als iedereen over 3 weken weer gelijktijdig terugkomt.

'Samen' spelen

Broer moet nog wel even werken aan zijn verhalend vermogen en spanningsopbouw. Maar Zus vond het waanzinnig interessant. Net als alle andere boekjes.
En vooruit. Nog twee. Omdat ze zulk dankbaar fotomateriaal zijn. Als ze een moment niet elkaars speelgoed afpakken.

De onderwerp-generator en de leenfiets

Nou goed. Gewoon geen inspiratie dus.
Van dat ik al een uur naar m'n laptop zit te staren. En dat er geen verhaaltjes door m'n hoofd dwarrelen en zó op het scherm verschijnen.

Zelfs de 'als-je-het-echt-niet-meer-weet-onderwerp-generator', a.k.a. huisgenoot, doet het niet goed.
Ehhm. Over dat je Pinda een servicebeurt moet hebben? Oja. En bedankt voor de reminder.
Ja. En dat je daar zo tegen op ziet. Nou, kweet niet hoor.
Jawel toch? Dat je je afvraagt hoe je dan naar je werk moet komen? Sure hon.
Jahaah, geef maar toe! Nou OK. Een heel klein beetje misschien.
Maar dat je dan gewoon een leenfiets krijgt. Oow?
Kun je gewoon op de fiets naar je werk. Écht waar? Maar of dat nou leuk is?

Niet zielig

Deze is voor alle mensen uit de rij voor de kassa. Want ik hoor het wel. Uw zacht gemompel. Ach kijk daar nou, tjeetje zeg. Verdrietig hoor, zo'n kindje met een spreidbroek...
Deze is voor de mevrouw van de bakkerij - guttegut, arm kind - en voor de kapster - wat zielig -.
En voor alle andere stiekeme staarders die met meelijwekkende Bambi-ogen naar ons prachtigste meisje ooit gluren.
Ik zal het nog één keer uitleggen.

Ja. Onze dochter. Heeft een. Spreidbroek.
Want. Ze heeft. Heupdysplasie.
En nee. Onze dochter is. Niet. Zielig.

Weet u wat pas zielig is?
Straks niet lekker met je broer of je vriendinnetjes kunnen rennen.
Of.
Nieuwe heupen voor je 18de verjaardag. In plaats van een rijbewijs.

Wie het boetekleed past, trekke het aan

Ok. Het kind was dus moe. Dat wist u al.
Maar eigenlijk was het kind vooral zielig. Ja. Heul zielig. Want zijn moeder joeg m zonder pardon de buggy in. En reed met m door de buurt. Zodat iedereen kon horen hoe zielig hij was.

En iedereen zag het. Dat-ie zielkig was.
Behalve z'n moeder. Die 'm probeerde af te leiden met een verstopte reiger in een boom. Oog voor je kind de natuur, dát is belangrijk.

Pas toen-ie thuis gekomen blééf piepen en wel erg vaak aan z'n oor zat te frunniken, vroeg ze of z'n oor misschien pijn deed.
Ja, piepte hij. En tuttelde ter bevestiging nog eens met zijn knuffel aan zijn oorlelletje.
Oh, deed zijn moeder. En stopte voor de lieve vrede een thermometer onder zijn oksel in plaats van in zijn kont. Ja, als ze geslacht wil worden, dan is die laatste plek de meest aangewezen manier. Maar daar had z'n moeder niet zo'n zin in.
Piep, ontzettend geen koorts, zei de thermometer.
t Zal wel, dacht z'n moeder.
En het zielkige jongetje wierp zich op haar schoot. Om daar verder een potje zielkig te doen. Daarna plakte hij zich vast aan de bank. Met z'n oor.
Wil je een paracetamolletje?, vroeg z'n moeder.
Jahaa, jengelde hij. Alsof ze het nooit zou vragen.
En hij sliep de hele nacht lekker, dat zielkige jongetje met z'n paracetamolletje.
Kan dat kwaad? Een paracetamolletje voor niets geven?, vroeg de martelmoeder zich nog af.

Huh? Wat doen die vlekken daar op de matrashoes?, peinsde de martelmoeder, toen ze het zielkige jongetje dat al niet meer zo zielkig was ging aankleden.
Een blik in z'n rechteroor verklaarde een hoop, ehh loop. Oor. Ontsteking.

En de martelmoeder droeg vandaag haar boetekleed. Met veel schuldgevoel.

Van een herkansing en 10 kleine negertjes

Een herkansing vandaag. Net als toen. Naar het hoge Noorden togen wij weer. Maar wel met de hoop op een iets soepeler terugrit dan toen.

Want tjeemienee. Dat valt niet mee.
Bijna 2 uur met een peuter in de auto zitten. Die na 2 verhaaltjes van de nieuw aangeschafte Nijntje-voorlees-cd luidkeels verkondigt Nijntje is stom. De cd moet uit. Om vervolgens zijn zusje wakker te schreeuwen en anderzins te etteren.

De terugreis ging gelukkig een stuk beter.
Niet gek, als je 3 uur lang door een appartement hebt gestuiterd. Met een oom, tante, opa en oma die zo gek zijn om al je meegebrachte boeken voor te lezen. Of mee te doen met je zelf bedachte vorm van hockey met een zachte bal, een hamer en een waterpomptang. Niet echt gereedschap mensen. Spéélgoed... Wat dacht u nou. Of complete veldslagen na te bootsen met je nieuw gekregen pop-up kasteel.

Tel daarbij op een een dag of 3 ontberen van significante middagdutjes en een tweetal matineuze ochtenden. Kortom:
Moe was-ie, die jongen. Maar te moe om het toe te geven. Nee, ik ben niet moe. Duh...
Viel nog geen 10 kilometer voor we thuis kwamen in slaap. Om daarna te ontwaken met een humeur om op te schieten.

In één powernap getransformeerd tot een hellig wief, niet te zunig. Niets was goed. Overduidelijk moe, maar slapen, ho maar.
Huilen, om alles en om niets.
Hangen, maar dan alleen bij mama.
En als je dan toch eenmaal flink over de zeik bent, dan volhouden hè. Echt, hij lijkt zo op z'n moeder... Minstens een half uur als een viswief krijsen terwijl je door je moeder - bij wijze van hoge uitzondering - in je buggy door de buurt gereden wordt.
Echt, we were one happy family this afternoon.

Meneer viel van ellende bijna in slaap op de bank. Eten (extra vroeg, net als de vorige keer) behoorde niet meer tot de mogelijkheden.
De batterij was leeg. Op. Klaar.
Hoog tijd om om kwart voor 6 aan de lader gelegd te worden.

En daarna waren het net de 10-kleine-negertjes hier in huis.
Huisgenoot vertrok een half uurtje later naar zijn bed. Verkouden. Ziek. Zwak. Misselijk. En de kleine dame lag rond 7 in haar bed.

Dus heerlijk. Het rijk alleen. Jeuj.

Niet van gisteren

En ook niet van de dag daarvoor. Of de dag daar weer voor.
Ja. Nou. Een logstilte dus. Niet op vakantie. Niet ziek. Althans, ik niet. Dus eigenlijk ook geen excuus.

Het enige excuus dat er is, is dat er tegenwoordig 's middags een peuter rondloopt. Daar waar er voorheen altijd 2-3 uur serene stilte in huis heerste. En logjes in mijn hoofd zoemden.

Dus. No more siestas for the litle man.
Die kleine man heeft sowieso even mijlslaarzen aan getrokken als het gaat om zijn ontwikkeling. Hard op weg om een kleuter te worden, die jongen.

Een maand geleden sliep-ie nog in een ledikantje. Tegenwoordig ziet hij slapend alle hoeken van zijn grote bed, maar lazert er gelukkig nog maar sporadisch uit.
Een maand geleden luierde hij er nog volop op los. Nu gaat hij - heel cultureel verantwoord - naar het ballet.
Toilet. Moeilijk woord ja. Iets met de melk wel horen klotsen maar niet weten waar de tepel hangt. Dat geldt trouwens ook voor abstracte begrippen als 'morgen', 'gisteren'. Of bijvoorbeeld 'vanmiddag' of 'straks'.

Lastig, vind-ie dat, tijdsbesef.
Hoe lang is vanmillag?, vraagt hij. Of, op een woensdag of donderdag, Hoe lang is vrijdag? En dat voor iemand die altijd in het noe leeft. En van de instant-satisfaction is.
Heel mindfull. Dat dan weer wel.

Couch potato

Eten als een zieke kip. De lucht van een dood adelaarsnest uit zijn mond. En blaffen als een zeehond.

Kortom, ziek dus, die jongen. Niks geen sprankel-pret-oogjes. Maar een echte couch potato vandaag.
En, heel geëmancipeerd: een papa die vandaag thuis bleef om voor de patiënt te zorgen.

Food has a strange effect on her...

And she likes it...

t Zou ook aan d'r broer kunnen liggen.

Van een pinpas, vonken en een zwart gat

Nog even over gisteren mensen.
Want vandaag, tja. Wat moet ik daar nou over zeggen? Over zo'n überdruildag?
Nouja, dat we tot 9 uur vanochtend collectief uitsliepen. Dat is dan toch wel weer de moeite van het vermelden waard, lijkt me zo.
Maar verder? Over keuken en neusjes poetsen, torens bouwen, wasjes draaien en ophangen valt niet veel te vertellen. Neuj.

Maar dan gisteren hè.
Toen mocht ik helemaal alleen naar de stad. Samen met het gat in mijn hand.
De klefheid van vorige week had namelijk een levensgroot probleem bloot gelegd: ik heb alleen maar korte broeken uit het pré-baar-tijdperk. En die kunnen inmiddels godzijdank weer dicht, maar op de een of andere manier heeft de vetopslag zich na 2 kinders toch in een andere verhouding over mijn heupen en taille (ja, waar istie trouwens?) her-verdeeld. Een korte broek scoren dus.

Ik weet niet onder welke steen ik heb geleefd de afgelopen weken, maar het bleek dus waanzinnige uitverkoop te zijn, daar in die stad. Als in alles-en-nog-meer-voor-de-helft.

Deze verrassing veroorzaakte waarschijnlijk een tijdelijk defect van mijn korte termijn geheugen, want plotseling vond ik mijzelf terug in een pashokje.
Met een jurkje aan. Lila-paarsig 70-ties gordijnmotiefje. Overslagmodelletje. Alsof je een kamerjas-kimono aantrekt, zeg maar. Maar die dan eenmaal aangetrokken, opeens op de juiste delen van het lichaam een wonderlijk slank-effect teweeg brengt. Althans, zo leek het in de spiegel.

En toen dacht ik: nah, voor de hele prijs zou ik het niet doen. Maar voor de helluft wil ik best wel een avontuurtje aan gaan.
Een kek t-shirtje was het hier hartgrondig mee eens, en sprong zo maar mijn tas in.

Daarna liep het gat in mijn hand doelgericht door naar de winkel met dé jurk voor een trouwerette. En kocht mijn door kortingstickers vertroebelde geest er en passant een hagelwitte sjaal met belletjes bij. Ik zeg: hoe toepasselijk en hoe-ontzettend-niet-handig-met-vieze-kinder-handjes. Maar mijn pinpas spinde zelfgenoegzaam.

Nog stuiptrekkend van de gedane inspanningen rekende mijn pinpas even later dé korte broek af. De korte broek waar deze hele expeditie tenslotte allemaal om te doen was.
Gewoon maatje 38 trouwens. Ja, daar wordt een mens heel opgewekt van.

Nahgoed.
Mijn pinpas en het zwarte gat in mijn hand zijn gister innige vrienden geworden, geloof ik.

Proefballonnetjes oplaten

Dat deden wij...