Opnieuw wilde plannen

Juli 2019 namen we een besluit. Nog zo'n grote reis. Met camper, en nu met z'n 5-en. Niet langs droge rode rotsformaties, maar langs bergen en watervallen. Niet over de strip in Las Vegas, maar over de Icefields Parkway. Naar Canada dus.

Een jaar voorbereidingspret. Reisroute uitdenken. Campings reserveren. Want ja, hoogseizoen en schoolvakanties enzo. Bovendien vonden we het 10 jaar geleden heerlijk reizen, weten dat er ergens een plekje op je wacht. 

En toen kwam Corona. Grenzen dicht. In mei 2020 besloten we niet langer in onzekerheid af te wachten en zelf de reis een jaar op te schuiven. Maar Corona bleef, en de grenzen van Canada waren nog steeds gesloten. 

Nóg maar weer een jaar uitgesteld. Wat in het vat zit... Tickets weer omgeboekt. Hotelreserveringen een jaartje opgeschoven. Camper geüpgraded. Want hé, die kinderen groeien maar door en passen niet meer in een omgebouwde-tafel-bed. Weer in januari en februari meedoen aan de de grote kampeerplek-roulette in de nationale parken. 

En tot slot eind mei plekjes gereserveerd op wat provinciale campgrounds. Zo ver in de voorbereiding waren we tot nu toe nog nooit gekomen. Zouden we in de zomer van 2022 dan toch echt naar Canada vertrekken? 

'Waar ben ik dan?'

'Waar ben ik dan? En hier, waar was ik toen?' Met een vingertje priemt Floris richting foto's van David aan de rand van de Grand Canyon en een gezinsfoto bij de Yosemite Falls. Als peuter en kleuter bestudeerde hij regelmatig de foto's van onze Amerika-reis die op de overloop hangen. 

En ja... het klopt. Hij staat er niet op. Op geen enkele foto. Domweg omdat hij toen nog niet bestond. Nou is voor een kleuter het hele concept dat anderen ook een leven hadden vóórdat de kleuter in kwestie zelf bestond wat lastig te begrijpen. Want hoe kan het dat steeds 'iedereen op alle foto's staat', maar jijzelf als centrum van je eigen universum niet? En dus werden we regelmatig ter verantwoording geroepen over de whereabouts van de kleuter ten tijde van het maken van de foto's.

'Jij was toen in ons hart', antwoordden we steeds. Dat stemde peuter- en kleuter-Floris tevreden. Kennelijk was hij er zo toch ergens een beetje bij. Jaren later is Floris nog steeds degene die zo af en toe de fotoboeken van de reis tevoorschijn tovert en wegmijmert bij de foto's van campers, bergen, rotsen en beesten. 

Zo'n reis is natuurlijk ontzettend gaaf. En levert talloze herinneringen op. Alhoewel, eerlijk is eerlijk, David en Danaë weten niet veel meer van onze tour door het zuidwesten van de US of A. Toen te jong om zich nu nog echt concrete dingen te herinneren. 

Ooit, als de kinderen wat ouder zijn, dan zouden we nog een keer zo'n reis maken, besloten we. Met z'n allen. Met z'n 5-en. Nieuwe plekken ontdekken. Herinneringen maken. En natuurlijk foto's. Mét Floris erbij.