Op naar Canada!

Om 5.30 ging de wekker. Laten we zeggen dat dat niet onze natuurlijke ontwaaktijd is. Toch waren we allebei al klaarwakker: vannacht om 3 uur cirkelde ruim een half uur een politiehelikopter boven de wijk. 's Ochtends bleek waarom: een roofoverval bij een huis in de buurt.

Dankzij sms’jes van AirCanada was al snel duidelijk dat onze vlucht niet om 12.15 zou vertrekken maar om 14 uur. Een prima tijd, gezien de mega-vertragingen van de dagen hiervoor. Rond 9.30 parkeerden we de auto op de valet-parking van Schiphol en liepen we de vertrekhal in.

Een supersnelle checkin, 2 uur aan wachtrijen in een warm en klam Schiphol én een Leatherman lichter (per ongeluk toch in de handbagage terecht gekomen 🥴), waren we eindelijk door de security en douane.

Over de vlucht Amsterdam-Toronto kunnen we kort zijn: continu huilende baby’s een paar rijen verderop, bonkende voeten in onze rug van kinderen die hun allereerste vlucht beleefden onder de bezielende leiding van hun kleuterjuf moeder (#irritatiefactortje). Ze waren ook op weg naar Vancouver. Gelukkig bleek dit gezin pas 2,5 uur na aankomst in Toronto hun vlucht naar Vancouver te hebben (nog een vlucht met deze kinderen moeder achter ons zou levens hebben gekost). Uit sms-jes en mails van Air Canada bleek al snel na landen dat onze oorspronkelijke vlucht was omgeboekt naar eentje later. Eentje die we met een beetje mazzel wel konden halen.

Toronto AirPort was verder een hit and run actie: mensen die een andere vlucht te halen hadden, mochten als één van de eersten het vliegtuig verlaten (hele fijne regel, thx AirCanada!). En omdat we daarbij lekker doorliepen en vlot alle bordjes 'connecting flights' konden vinden, stonden we zo waar nagenoeg vooraan in de rij bij de douane. Überhip trouwens, zelf paspoorten scannen, foto’s maken en dan door naar de official en wat vragen beantwoorden én dóórrr… gauw een pitstop op het toilet en hóp, naar de gate om meteen te boarden. Binnen anderhalf uur zaten we alweer in de lucht!

En zo landden we slechts een uurtje later dan de bedoeling was in Vancouver. Dankzij de airtags hadden we onze bagage al snel in de gaten en konden we binnen een kwartiertje op zoek naar een taxi om ons naar het YWCA-hotel te brengen. Daarna nog even de stad in voor een snelle hap. Een MacChicken van de MacDonalds smaakte nog nooit zo goed na zo'n lange reisdag. Na meer dan 24 uur wakker zijn (ik ben geloof ik de enige die nog een uurtje echt 'uit' was op de vlucht van Toronto naar Vancouver) lag iedereen om 23 uur doodmoe in z'n bedje, inmiddels 8 uur Nederlandse tijd.