Van een jongen en de deurpost

Huh?

5 minuten later:

Huh??

Nog weer even later

Huh??
Floris, wat ben je toch aan het doen?
'Ik ben aan het kijken of ik SpiderMan ben. Want dan kan ik met m'n voeten tegen de muur klimmen.'

Voor alles is een 1e keer... of een 2e... of een 3e...

Afgelopen jaren ben ik al 3x opnieuw begonnen met hardlopen. En dan echt 'beginnen' hè. In zo'n wannabe-hardloop-cursus, in een debielentempo.
De eerste keer eindigde nogal pijnlijk. En toen dat eindelijk allemaal weer opgelost was, waren we bezig met het nieuwe huis, verhuizen en ach ja, toen was ik zwanger. En dan hoef je niet te sporten...(ja nou. Dat vond mijn lijf. Veel te druk met het maken van een mens. Topsport hoor. Daar word je moe van.) En toen werd ik ziek en was hardlopen wel het laatste waar ik aan dacht.

Maar toen kwam ook dat allemaal weer goed, was de kleine baby opeens 7 maanden dik oud, en dacht ik 'Kom ik begin weer eens'.
Weer in een cursus-clubje voor beginners. Weer in een nitwit-schema. Prachtig hoor. En verdorie, 3 maanden later kon ik inderdaad 5 km achter elkaar lopen. In een tempo dat wel iets weg had van joggen.
Manoman, wat fantastisch. Met een heuse 'Je eerste 5 km achter elkaar'-medaille. Kinderen trots op mama (ja, daar doe je het voor he. Niet voor een waanzinnige conditie of een goddelijk ik-heb-3-kinderen-gebaard-lijf. Nee, voor de glinsterende trotse blik in de ogen van je kinderen als mama met een medaille thuiskomt).
Goed, medaille gehaald en de cursus hield op. Toen moest ik het dus zelf doen. De zomer ging over in herfst, nat, regen en winter. En langzaam realiseerde ik me dat m'n hardloopschoenen al weer maanden in de kast stonden te versloffen (haha, wat een woordspelling) en m'n conditie alweer halverwege m'n knieholten hing. Ik had de moed en de zin niet om wéér opnieuw te beginnen. Tja. Zo gaan die dingen.

Maar toen... toen ging David op judo. En om niet de hele judoles tijd door te moeten brengen met het kijken naar mijn judo-lerende kind (begrijp me goed, dat is ook leuk, maar ik vind dat kinderen ook dingen zonder hun toekijkende ouders moeten leren), bedacht ik dat ik dan net zo goed met behulp van een Running Coach op m'n iPod m'n hardloopschoenen weer eens kon aantrekken.
Zo draafde ik - met de judoles als stok achter de deur - langzaam maar gestaag steeds langere stukjes door de polder en de nieuwbouwwijk. Door weer en wind. Door de regen lopen bleek eigenlijk toch heel verfrissend. Door tintelende kou ook. Twintig minuten achter elkaar kwam in zicht, en ook weer de 5 km.

En net toen ik dacht 'What's next?, zag ik de Royal Run voorbij komen. Een loopfestijn op en rond de bossen van paleis Soestdijk. Niet iets waar het gaat om winnen, maar gewoon 'meedoen'. Fijn gepland strak na de vakantie. Dus hup, hardloopspullen mee naar La Douce France. Het bleek nog best leuk ook, 's ochtends vroeg voor het ontbijt hardlopen daar in Frankrijk. Dan smaakt een croissantje extra fijn.

En een weekje later, op de meest kleffe dag van augustus, draafde ik m'n rondje rond het Paleis. Met mijn eigen leukste-liefste-enthousiastste supporters ever langs de lijn. 65ste van de ruim 180 vrouwen. Niet gek, vond ik zelf. Ik ben er trots op. En m'n kinderen ook.

Jarige job

Heel Erg Drie

Laat het lòòòs, laat het gááán...

Hoera, de dansschool van Danaë organiseert leuke danslessen in de vakantie. Compleet met Anna en Olaf (deze nauwelijks in beeld). Elsa zelf was er vandaag niet. Waarschijnlijk met vakantie denk ik.
En als je zelf geen Elsa jurk hebt (ik heb steeds meer spijt dat we een jaar geleden niet zo'n über-veel-te-dure-echte-Elsa-jurk uit Disneyland hebben gekocht), dan mag je mooie glittertopjes uit de voorstelling-voorraad van de dansschool lenen.
En nou de voetjes van de vloer. En kom op, meezingen mag. Uit volle borst!

And the show goes on

Na het winkel-spel, baldadigt Floris nog even verder in de bibliotheek.
'Hé, werk jij hier?', vraagt hij belangstellend aan de bieb-mevrouw die voorbij loopt.
'Ja', antwoordt ze.
En met zijn allerondeugendste koppie roept hij best hard tegen haar 'Ik ga op jouw hoofd p.oepen!'

En dan, beste mensen, weet ik even niet meer hoe ik moet reageren. Totaal flabbergasted was ik. Eigenlijk moest ik keihard lachen. Want hij had die ochtend juist het boekje van een mol die wilde weten wie er op zijn kop gepoept heeft uitgebreid zitten bestuderen.

Fuik

Met zijn blonde krullenkoppie, pretoogjes en guitige blik windt hij mensen moeiteloos om z'n vinger. Of weet ze te paaien voor z'n zelf bedachte spel. Ook op een drukke zaterdagmiddag wanneer we nog even een vergeten boodschap halen in de Albert Heijn. Terwijl ik sta te dubben welke salade ik zal meenemen, blijkt meneer te oefenen voor zijn latere beroep. Of hij wordt Brandweer. In een graafmachine. En met een zwaard. Het kan nog alle kanten op.

Hij verspert een nietsvermoedende winkelende mevrouw in het gangpad de weg.
'Stop', sommeert hij haar. Ze blijkt ook nog eens in een telefoongesprek verwikkeld. Ze kijkt met een half oog naar Floris, en probeert hem linksom al pratend te omzeilen.
'Stop. Ik ben Poolietie!, zegt hij nog een keer, nu nog stelliger terwijl hij met z'n hand het stop-gebaar maakt. Ondertussen lonken z'n pretoogjes. En hij doet meteen een paar zijstappen in de richting waarlangs de mevrouw hem wil passeren zodat ze wel rechtsom om hem heen moet gaan.
Glunderend roept hij, terwijl hij soepel met haar mee naar rechts beweegt, 'Ahaaa, jij moet in de gevange-is'.
Er ontstaat een links-rechts-links 'schijnbewegingsdans' tussen Floris en de mevrouw die nu haar gesprek heeft onderbroken. Uiteindelijk weet ze hem met een dikke glimlach te passeren. 'Jij heb gewonnen', roept hij haar joviaal achterna.

Calorie-en-cariës-colonne

Ik ben de Stomste Moeder van heel A. Wat zeg ik, van heel Nederland. Of nee, van heel de wereld.
Als u dit vorige week vroeg aan de oudste twee kinderen, zouden zij dit terstond bevestigen.

En waaraan heb ik deze twijfelachtige eer te danken, denkt u misschien.
Aan de avondvierdaagse, beste mensen.
Uweetwel, het jaarlijks terugkerend evenement waarbij kinderen gestimuleerd uitgedaagd worden tot een beetje meer beweging in de gezonde buitenlucht.
En dan eigenlijk niet aan de avondvierdaagse op zich, maar meer aan het feit dat ik pertinent geweigerd heb mijn kinderen op pad te laten gaan met snoep.
'Jaaaah, maar iedereen heeft snoep....', jeremieerde David. 9 jaar en de groepsdruk begint langzaam toe te nemen kennelijk.
'Nou, in dat geval kan ik je geruststellen David', zei ik monter. 'Dan is de kans heel groot dat je onderweg toch een snoepje van iemand krijgt aangeboden.' En ik duwde hem met een flesje water en een eierkoek de deur uit.

Op zich heb ik niets tegen een wandeling zo 's avonds. En het is misschien best wel gezellig om 5 of 10 km kletsend met vriendjes en vriendinnetjes door te brengen.
Ik had een hekel aan de avondvierdaagse omdat zoiets behoorlijk veel logistieke uitdagingen oplevert om én je werk af te krijgen én alle koters gevoed en gelaafd op tijd op het startpunt af te leveren. 
Gelukkig hebben wij een zeer meedenkende BSO die dit jaar de wandelkinderen voor een prikkie liet mee-eten, zodat we op een iets minder onhandig tijdstip onze werkplekken halsoverkop hoefden te verlaten. So far, so good.
Nadat ik een paar jaar terug één keer als mee-wandel-moeder heb mee gelopen, kreeg ik acuut een hekel aan het geslenter waarmee de 5 km volbracht wordt. Ook dat probleem loste zich vanzelf op: Huisgenoot vindt het wel leuk om een stelletje kinderen min of meer in het gareel te houden en een wandelende afvalbak te zijn.

Maar wat mij als avondvierdaagse-thuisblijfmoeder telkens weer (en meer) tegen de borst stuit, is de overdaad waarmee sommige kinderen op pad worden gestuurd. Alsof ze nondeju een week lang moeten overleven op een onbewoond eiland.
En dan de troffeeën die worden overhandigd en omgehangen bij de intocht op de laatste avond: chocoladerepen, snoepkettingen, zakken drop etc.. Dit jaar meldde David dat er ook kinderen waren die dozen Lego cadeau kregen (ik weet niet hoe het met u zit, maar toen hij dat de eerste keer zei, dacht ik dat ik het niet goed verstond; aan de andere kant, een doos Lego is natuurlijk geen zak snoep). Enniewee, alsof de arme kindertjes 3 jaar hebben moeten zwoegen voor hun zwemdiploma.
En wat mij verbaast is dat dit alles (behalve de dozen Lego dan natuurlijk) niet alleen aan 'eigen'  kinderen wordt uitgedeeld, maar aan halve klassen.

Wat is nou de portee van dit verhaal... Ik vind het niet erg dat mijn kinderen af en toe snoep eten. En iets uitdelen aan je vriendjes en vriendinnetjes is toch ook wel weer iets sociaals. Bij zo'n evenement als dit krijgen ze blijkbaar hun portie toch wel. En juist omdat ik weet dat ze hun portie toch wel krijgen, vind ik het niet zo nodig om bij te dragen aan een nog grotere wandelende calorie-en-cariës-colonne.

En dus, de titel Stomste Moeder... Ik heb er een dubbel gevoel over. Het is niet dat ik het niet wil, maar omdat we genoeg genoeg vinden. Daarom ontving ik ze thuis na de laatste avond met een paar mooie bloemen en een dikke knuffel. En de belofte dat Floris volgend jaar vast oud genoeg is om met hem bij de intocht langs de kant te staan en ze toe te juichen. Toen was ik meteen al wat minder stom...

Zuid-Frankrijk in mei... zouden we vaker moeten doen

Het voelde een beetje gek, weer terug naar de vakantieplek van exact 3 jaar geleden. Alsof het nog een keer zou gebeuren. What are the odds...
Maar we hadden zin in zomer, in stokbrood en croissants. En we hadden 3 jaar geleden nog lang niet alles gezien toen ik een beetje zeeziek op het droge zat te wezen.

Dus vertrokken we naar Zuid-Frankrijk. Naar precies hetzelfde vakantiepark (nee, niet hetzelfde huisje). En het was heerlijk. Zowel het weer, het zwembad, het eten als de ijsjes.
Kijk nou, de mooiste lekkerste ijsjeswinkel van Sainte Maxime was er nog. En ze houdt nog steeds van aardbeienijs.

2012

2015

David vraagt de handtekening van de
winnaar-to-be van de e-GrandPrix van Monaco

De badmeester in z'n 'vissen-slembroek'

Enig smetje op de reis was de valse start van Danaë: geheel tegen onze ervaring met lange autoritten en onze kinderen in, presteerde ze het om binnen 3 kwartier na vertrek de auto onder te kotsen (doet ze anders nooit hoor, nee echt). Van de spanning om op vakantie te gaan, denken we.
Na een hele keukenrol en veel billendoekjes (toch handig, nog een kind in de luiers) en provisorisch schoonmaken konden we in een 'welriekende' auto onze weg richting het Zuiden weer vervolgen. Een half uurtje verder klonk een bijdehand stemmetje vanaf zijn peuter-troon: 'Mama, het stinkt hier naar kots eigenlijk'.

Bad karma to the max, of hoe zeepsop tot standaard survival uitrusting moet behoren

En als ik denk dat we alles wel weer gehad hebben met pech, volgt hier dag3 in de sequel.

Woensdagochtend: Floris en ik gaan na de boodschappen nog even naar de bieb.
Met een wagen volgeladen met melk, brood en bloemen op zoek naar boeken met auto's. En, omdat het zo leuk is in de bieb, nog even met de lift omhoog op zoek naar spannende boeken voor David.
U weet, dat wat met de lift omhoog gaat, moet ook weer met de lift naar beneden. Nu doen we dat best vaak, de lift gebruiken: op school, de bieb, de huisarts. Dus Floris weet na 100x waarschuwen echt wel dat hij niet met z'n handen aan schuifdeuren moet zitten.

Maar ja. Bewegende dingen blijven interessant. En Floris blijkt het type 'learning-by-doing' pur sang.
En dan gebeurt het. Bad karma to the max.
De lift stopt en opent langzaam de deur. Zo'n schuifdeur die in 2 halve delen in elkaar schuift, en in een muur verdwijnt.
Als in slow motion zie ik het rechterhandje van Floris de opengaande schuifdeuren aanraken.
'Niet doen', waarschuw ik nog. 'Dan kun je je pijn doen.'
Floris probeert z'n handje weer terug te trekken, maar om de een of andere reden lijken de deur en z'n handje aan elkaar vastgeplakt. En verdwijnt een gedeelte van z'n handje in een smalle opening waarvan ik nooit gedacht had dat daar iets tussen zou passen.
Acuut gaat het luchtalarm af. Het blijkt begrijpelijkerwijs uit de keel van m'n kind te komen.

Owkee, denk ik. Ik moet proberen heel cool te blijven. Ik probeer Floris gerust te stellen en z'n hand uit de muur te peuteren. Het lukt z'n wijsvingertje eruit te halen. Maar twee andere vingers zitten echt Heel Erg Klem.
Owkee, denk ik. Dat is niet zo tof. En zie in gedachten de brandweer al met slijptollen m'n hele kind uit de lift zagen. Misschien niet nodig, maar hoe krijg ik m'n kind weer ongeschonden los? De deur en de opening geven niet echt mee...

Ondertussen krijst Floris zodanig dat er wat bieb-mensen kijken. Ik zie mezelf niet én Floris rustig houden én 112 bellen. 'Kan iemand even 112 bellen?', roep ik uit de deuropening.
Ik zie wel veel ogen maar weinig beweging; dus na een seconde of 10 begin ik m'n 'coolness' te verliezen (ja, we hebben het wel over het handje van mijn kind hier...) en schreeuw ik mijn vraag nog een keer.
Een mede-biebbezoeker-moeder komt te hulp en weet te vertellen dat ze in een ruimte ergens achteraf de meldkamer inmiddels aan de telefoon hebben. Ik denk dan, pak een mobiele telefoon en kom naast me staan om het samen op te lossen. Maar goed.
Eén van de mannelijk bieb-medewerkers probeert de deur en de muur uit elkaar te duwen. Helaas houdt de beste man aantoonbaar vaker een boek in z'n hand dan een paar gewichten in de sportschool, dus dat helpt niet echt.

End of story: de held van de dag blijkt de schoonmaker die een plantenspuit met zeepsop als geheim wapen op zak heeft. Hij wordt ergens in het gebouw opgetrommeld, en spuit wat van het spul op de deur bij Floris' hand. Na een seconde of 30 kan ik eindelijk heel voorzichtig z'n vingers bevrijden. Hoewel hij ze wel wat kan bewegen, worden z'n vingers een beetje dik en rood. Het meldkameradvies 'koelen en bij huisarts laten checken op breukjes' volgen we maar direct op. En zo zitten we met Floris voor de zoveelste keer weer eens totaal onaangekondigd bij de huisarts in de calamiteitenkamer. De schade blijkt mee te vallen: twee licht gekneusde vingers. En een klein traumaatje voor bewegende liftdeuren.

We hebben overwogen om ons als gezin de donderdag een dag collectief ziek te melden en enig naderend onheil met een dekbed over ons hoofd af te wachten. Gelukkig bleek donderdag een heel gewone donderdag. Ik bleek alleen wel wat extra grijze haren te hebben gekregen.

Bad karma 2.0

Dinsdagochtend: vandaag een grote bijeenkomst met veel externen op m'n werk.
Ik heb de bijeenkomst zelf georganiseerd, en ik wil echt op tijd zijn om nog van alles te kunnen voorbereiden. Bij het verzetten van mijn auto van onze oprit naar een parkeerplek in de straat, zie ik dat één van mijn achterbanden een beetje slapjes over een hobbel van een paar stoeptegels lijkt te hangen.
Ik realiseer me dat ik zoiets gistermiddag ook al in een split second bedacht maar dat ik dat toen heel wishful thinking heb 'weggeredeneerd' met een 'ik zie het vast verkeerd'.
Huisgenoot E. stelt met één blik de diagnose vast: 'Lekke band. Rij jij maar naar de K.wikfit, want nu naar je werk rijden, lijkt me niet verstandig...' Misschien wordt het toch eens tijd voor een Wegenwacht-Abonnementje.

Om 5 over 8 blijk ik de eerste klant bij de K.wikfit.
Meteen wordt de band in een waterbadje gelegd. Even later komt een monteur mij het slechte nieuws vertellen: het gat zit aan de zijkant en kan dus niet geplakt worden. Twee nieuwe achterbanden dan maar. Ik ben er nou toch.
Na een ruim half uur komt de monteur er weer aan. 'Mevrouw, uw achterbanden zitter er weer op hoor. Maar euhm, we hebben een klein probleempje: we krijgen de brug niet meer naar beneden.'

End of story: technische dienst blijkt niet bereikbaar.
Na 15 minuten wachten, proberen de mannen van de K.wikfit het laatste redmiddel: de brug handmatig naar beneden halen. Met het risico dat deze in een vergrendeling valt en dat we dan echt moeten wachten tot de technische dienst er is. G.odzijdank lukt de truc, en kom ik anderhalf uur later op m'n werk. Bijeenkomst 's middags blijkt een groot succes. Ook fijn.

Bad karma - s.hit happens

In de categorie Belevenissen een heuse sequel... Vandaag deel 1, 2 én 3. Gelukkig niet allemaal op één dag beleefd, maar achter elkaar. En dat vond ik meer dan genoeg.

Zondagavond, de avond nadat de zomertijd is in gegaan.
Ik ga naar bed en constateer al half slapend dat Huisgenoot E. zo lief is geweest om m'n wekker te verzetten naar de juiste tijd. Heel prettig, want morgenochtend moet ik immers proberen om zo vooraan-mogelijk in de file te staan, wil ik op tijd op een werkafspraak zijn. Wat op zichzelf eigenlijk al gek is, want ik werk nooit op maandag. Maar morgenochtend dus wel.

Midden in de nacht Om half 6 gaat een wekker. Wat achterlijk, denk ik versuft en draai me om om mijn droom af te maken.
Om half 7 gaat mijn wekker. In m'n ooghoek zie ik Huisgenoot E. al uit bed stappen om Floris aan te kleden. Mijn smeekbede om extra vroeg in actie te komen heeft in ieder geval effect gehad, denk ik blij, en ik pak m'n telefoon om nog even - zoals altijd - het laatste nieuws te checken.

Het laatste nieuws blijkt nogal schokkend:
a) Huisgenoot E. heeft helemaal niet mijn wekker op de juiste tijd gezet, dat had ik met m'n slaperige hoofd gisteravond verkeerd gezien.
b) Het is dus niet half 7 maar half 8.
c) Ik heb dus nog een kwartier om mezelf te douchen af te spoelen, aan te kleden en te ontbijten Huisgenoot vriendelijk te verzoeken 2 boterhammen in een zakje te duwen die ik vooraan in de file ga opeten, nadat ik Floris in recordtijd bij z'n kinderdagverblijf-matties achter de deur heb gedrukt.
d) Een wonder dat er op deze maandagochtend om mysterieuze redenen helemaal geen files zijn, zou zeer goed uitkomen.

End of story: 10 minuten later dan oorspronkelijk gepland, sluit ik aan in een mega-file en heb ik maar liefst 3 kwartier de tijd om te ontbijten. Met een wollig duf hoofd schuif ik krap op tijd aan in de vergadering...

Bij gebrek aan beter

'Gaan we vandaag naar opa en oma?'
Floris kijkt me hoopvol met grote vraagogen aan.
'Nee, helaas. Vandaag niet', antwoord ik.
Hij laat het een halve seconde op zich inwerken en zegt dan monter 'Oh, dan gaan we maar naar Disneyland'.

Niet trouwen

Danaë pakt de handen van Floris om samen een rondje te zwieren.

'Néé', zegt Floris fel. 'Ik wil niet trouwen!'

Van even niets en een uitje

Voorjaarsvakantie... Even geen brooddozen vullen, even niet om 8.30 uur sharp iedere dag 2 kinderen naar rechtsgericht, gewassen en gestreken in de klas afleveren...
Op niet-werkdagen (althans, mijn niet-werkdagen, Huisgenoot werkt 'altijd') eens niet om 6.20 uur de wekker horen. Floris neemt het ervan en slaapt prompt tot 9.15 uit. Als-ie dat nou ook eens komend weekend doet...

Bij vakantie hoort ook een 'uitje'. Maar waar naar toe met 3 kinderen in verschillende leeftijden? Keus was snel gemaakt: Kasteel Groeneveld met de tentoonstelling van de platen van Charlotte Dematons van haar boek Nederland.
Ook al stak David zijn bedenkingen over dit plan niet onder stoelen of banken, want hij 'is tenslotte al groot, en dat is voor kleine kinderen'. Het is - voor ons - dichtbij, kleurrijk, prachtig, mooi én binnen (wel handig gezien het str*ntweer dat voorspeld was). Wat wil een mens nog meer?

Met z'n 4-en genoten we van de grote platen (ja, ook David), en vonden zo waar alle 'vaste' dingen op iedere plaat én het liedje dat erin 'verstopt' getekend was.
En passant wonden de kinderen ook nog even de aanwezige 'oma's' en andere dames op leeftijd om hun vinger met hun enthousiast speurwerk, als de dames te lang naar de zin van de kinderen aan het zoeken waren op de schilderijen naar bijvoorbeeld de tuinkabouter of zwarte piet. 'Kijk, dáár is-tieieieie' wees Floris heel behulpzaam aan. U moet weten: Floris *hartje* zwarte piet en de boot van de Kameleon.

'Het was eigenlijk toch heel leuk, mama', zei David op de weg terug naar huis.

Sorrrrie

Een doordeweekse ochtend. Spitsuur as usual.
Tussen het tandenpoetsen en tassen inpakken door, stuiteren de jongens om elkaar heen.
Piew, piew, piew, roepen ze, terwijl ze theatraal ter aarde storten en daarna de achtervolging weer inzetten.

'Heeft iedereen z'n tas ingepakt? Heb je je gymtas?', probeer ik tussendoor te zorgen dat niemand zonder gymspullen, brooddoosjes en drinkjes op school belandt.
Het maakt niet veel indruk. De vijand is vele malen belangrijker.
'Jongens, jassen aan. Schoenen aan. We gaan zo', dring ik aan.
'Piew, piew, jij bent af met mij slaat', roept Floris tegen David, terwijl hij zijn denkbeeldige zwaard trekt.
David werpt zich luid kermend op de grond.
'Whahahaaa, ik ben een draaak', gromt Floris terwijl hij zich op z'n slachtoffer werpt.

'Jongens. Jassen aan. Nu. We gaan. Daaag', roep ik bij de voordeur.
'Oh,' roept een vrolijk peuterstemmetje vanuit de woonkamer. 'Sorrrie mama. Sorrrie voor het spelen'.
En hij dendert samen met z'n grote broer de deur uit.

D.isco D.ouchen

We De kinderen gaan hier tegenwoordig swingend onder de douche.
Lang leve YouTube, mama of papa's iPhone en een blue tooth speakertje.

En dan wordt een verplichte sessie haren wassen en tanden poetsen opeens best heel gezellig, zo met z'n 5-en in de badkamer.

Niks K3 of Dirk Scheele-nummers. De playlist van deze week:




En maar schudden met die b.illen...


Vooral deze is favoriet bij de jonge dame, want op dansles leren ze hierop een dans voor de zomer-uitvoering. En dus wordt deze vaak in de badkamer geoefend.

Übertrots

Manoman, zo trots als een pauw ben ik.
Op alledrie eh -vier natuurlijk, maar nu op 2 in het bijzonder.

Kijk nou.
Z'n allereerste judowedstrijd ooit.
En dan ook nog winnen met ippon!
Oja, dat bemoedigende gepiep halverwege de opname, dat ben ik. Het liefst had ik als een hyena-moeder naar de mat geschreeuwd 'Pak'm David! Leg 'm neer' en iets als 'Spring d'r bovenop' of 'Maak 'm af'. Maar dat is niet zo netjes natuurlijk. Want zo ben ik. Netjes. Heel keurig 'Toe maar David' en 'Goed zo' piepend...


Het was dat mijn schoenen al uit waren omdat ze niet mee de zaal dojo in mochten, maar anders liep ik er naast van trots.
Meneer zelf was ook best content met het resultaat, al werd dat gevoel tijdens het toernooi toch een beetje overschaduwd door de 4 andere wedstrijden die hij verloor of gelijk beëindigde. Maar, en daar ben ik ook trots op, hij incasseerde z'n verlies en gelijk spel heel goed (en werd bijv. niet kei-kwaad, of schoot weg in een depressie om vervolgens op voorhand alle andere wedstrijden al op te geven, zoals we om ons heen ook wel zagen gebeuren).
Iedere keer ging hij er weer vol in, om te proberen z'n tegenstander tegen de grond te krijgen. Prachtig!

En dan deze prachtige dame.
Zo blij in haar nieuwe danskleren.

Sindskort op dansles.
Waarmee we de eerder gestelde regel 'Geen andere sporten totdat een zwemdiploma is behaald' overboord gegooid hebben. Soms hebben kinderen het namelijk gewoon nodig.
Heel handig allemaal, want de dansles wordt in hetzelfde pand gegeven als waar de bso zit, en dat scheelt weer halen en brengen op een 'vrije' speelmiddag.

Ze vindt het reuzespannend, maar langzaam went ze eraan dat ze dit helemaal zelf kan (natuurlijk, de juf van de bso zorgt dat ze op tijd is omgekleed en de dansjuf weet ook dat ze na afloop door de andere deur de klas weer moet verlaten).
Maar toch. Allemaal nieuwe meisjes die ze nog niet kent.
Dat vindt ze heel erg eng en spannend. En tóch doet ze het.
En dat maakt mij heel trots!

Lachen Gieren Brullen

Onze jongste kabouter heeft een beetje moeite met 'loslaten'. En dan in de meest basale zin van het woord.

Eigenlijk was dat nooit zo'n probleem, dat 'loslaten'. Totdat hij afgelopen zomer hand-voet-mondziekte kreeg en daardoor niet alleen de blaren op z'n handen en voeten had staan, maar dus ook in z'n mond. En dat eet niet zo lekker, met de blaren op je tong. Dus hij at een hele week niets. Of nou ja, heel voorzichtig wat hapjes gele vla.
Meneer heeft genoeg reserve om een weekje op zeer beperkt dieet door te brengen, dus we maakten ons geen zorgen. What goes 'in', must come 'out'.
En daar zat nou net het probleem. Er kwam niets 'out'. Sterker nog. Dat wat er wel 'out' wou, zat gewoon klem. Acherme.
Lang verhaal kort: uiteindelijk lukte het toch- geholpen door olijfolie en coaching die bij een gemiddelde bevalling niet zou misstaan -, en werd de boel weer op gang geholpen door een prettige fles lactulose. Best fijn, zo vlak voordat we op vakantie gingen.

Sindsdien kennen de bowelmovements van de jongste een wankel evenwicht. P.oepen doet pijn, en iets wat pijn doet, doe je natuurlijk liever niet nog een keer.
Hij is een kei geworden in ophouden (interessante woordspeling in deze). En als de natuur uiteindelijk dan toch sterker wordt dan hijzelf, dan p.oept hij het liefste met z'n liefste knuffel in z'n ene hand en mijn hand in z'n andere. Of met z'n armpjes om m'n nek geklemd op schoot, met een rood aangelopen hoofd en soms wat klam van het (angst)zweet.
Alle huis-tuin-en-keuken-middeltjes hebben we inmiddels geprobeerd. Veel drinken, bewegen, olijfolie of lijnzaadolie door z'n eten, kiwi´s, roggebrood, ontbijtkoek. Stickers plakken als beloning. De hele rataplan. Soms leek het iets beter te gaan (als in 'niet 3 uur piepen dat hij moet p.oepen voordat de 'eagle finally has landed'), om dan daarna weer af te zakken naar een dieptepunt.

Afgelopen donderdag pikte hij een of ander virus op van het kinderdagverblijf. Een k.ots-virus (wij hadden een d.iarree-virus met open armen ontvangen).
Overgeven bleek helaas ook niet helemaal zijn dingetje te zijn, getuige de vastberadenheid waarmee hij alles tegen de anti-peristaltische bewegingen in probeerde weg te slikken en tegen te houden. En het panische gillen als hij dan eenmaal zijn maag geledigd had. Maar daarnaast at hij natuurlijk niets.

Kortom: wij zagen een prachtige opmaat aankomen voor weer een dieptepunt van de darm-acties. Om een total-lock-down met bijbehorende bevalling voor te zijn, besloten we een k.lysma te geven die we nog hadden liggen van het zomer-debacle.
En mensen. Dat. Werkt. Als. Een. Tierelier.
Heel fijn.
Het zou alleen nóg fijner zijn als we tussentijds de kans kregen om z'n luier te verwisselen.

Ach en nouja. Ik bespaar u de juicy details (sic...).
Laten we het erop houden dat de titel van dit stukje bijzonder toepasselijk is.

En ondertussen: wij gaan hier met goede moed een nieuwe fase in: komende drie weken iedere dag op doktersvoorschrift een laxeermiddel. En dan eens kijken of de boel prettig vlot getrokken is. Want wij zijn klaar met doe-het-zelven op dit gebied. Het is voor iedereen, maar in het bijzonder Floris, fijn als hij zich weer letterlijk ont.last kan voelen.