Close encounters of a bear kind

Voordat we op weg gaan naar Drumheller eerst nog even langs Cave and Basin in Banff. Daar waren we gister nog niet aan toe gekomen. Ik dacht namelijk dat het tot 20 uur open zou zijn, maar gek genoeg sluit deze plek in het hoogseizoen net als het Park-museum om 17 uur. Cave and Basin is een plek waar zwavelhoudend waterbronnen zijn gevonden en het was vroeger een soort kuuroord. Nu leeft er een slakkensoort in de baden die nergens anders ter wereld voorkomt. Dat er zwavel in het water zit, is goed te ruiken, wát een lucht!!! We snappen nu waarom de berg in Banff Sulphur mountain heet…

Terwijl we langs de bronnen buiten lopen, roept Floris opeens ‘Hè mam, een beer!’. Ik dacht eerst dat hij een grapje maakte maar nee, echt waar. Op nog geen 10 meter afstand scharrelt een zwarte beer tussen de struiken. En even later passeert hij doodgemoedereerd de boardwalk waarop wij staan. Als we weer veilig verder kunnen, meld ik het bij een ranger die net aan een rondleiding begint. ‘Did you see what kind a bear it was?’, vraagt ze. Ja dus, een zwarte beer. ‘Oh that’s okay’, antwoordt ze en pakt haar portofoon. ‘We’ve got Gary in the upper boardwalk’. ‘Okay, we’re on it’, antwoordt een collega. Prima. Gary dus. En kennelijk komt hij wel vaker ff buurten. Maar goed, beer nummer 2 dus. When you least expect it.

Omdat Floris een ‘fort’ heeft gezien in de buurt van Cave en Basin, stoppen we daar ook nog even. Het blijkt inderdaad een fort zoals de westerlingen dat vroeger bouwden in de tijd van de Indianen, en het blijkt een Indianen-museum te herbergen. De pubers willen niet nog een museum bekijken, maar wij wel. En dus bewonderen wij samen met Floris de tentoonstelling met manshoge indianen-poppen-scenes. Er is ook een Oculusrift waarmee je een VR-vlucht op de rug van een adelaar kunt maken. Erg gaaf!

En daarna moeten we toch echt op weg naar Drumheller. Als snel zien we de Rockies alleen nog in onze zijspiegels. Het landschap wordt plat en weids. We ronden Calgary via snelwegen langs de buitenwijken. Ook die zijn enorm wijds opgezet, maar gek genoeg zien we maar weinig bomen. Zouden hier geen bomen willen groeien ofzo? Het lijkt ons niks om hier te wonen.

Na Calgary wordt het landschap nòg weidser. Ontzettend rechte wegen, en soms een kruising met een weg die meteen een gravelroad wordt. Het is al een tijdje droog, want je kunt aan de stofwolken zien dat er heel in de verte een auto rijdt. We lunchen in Beiseker, een plaatsje 30 km voor Drumheller. Tjongejonge, wat een niksig gat is dat! Of misschien is iedereen met vakantie, want er is geen levende ziel te bekennen. Floris en ik schommelen wat in de speeltuin en dan rijden we weer verder.

Vlak voor Drumheller stoppen wij bij de Horseshoe canyon. Zo op het eerste gezicht lijkt je te stoppen op een grasveld. Maar met een paar stappen sta je plotseling aan de rand van een canyon waar je zo maar een miljoen jaar terug in de tijd gaat. Tijdens het afdalen glij ik uit over stomme grindjes, met een dikke bult op mn knie als gevolg. Gelukkig lijkt alles nog gewoon te werken, maar ben blij dat we gister al 12 km gewandeld hebben. We lopen een kwartiertje rond in de canyon (het officiele paadje is ook niet veel langer), en rijden dan door naar Drumheller, the dino capitol of the world, zoals ze zichzelf aanprijzen. Overal in de stad zie je dino's, in alle soorten en maten. 

De camping is een camping vol Canadezen. Het heeft iets weg van een sta-caravanpark, maar toch ook weer niet. We zien geen enkele andere overduidelijke huurcamper, zoals van Fraserway, Canadream of Cruise Canada) en lijken dus (weer eens) de enige 'buitenlanders'. Ik gooi gauw 2 wasmachines vol met was, en daarna gaan we fijn buiten eten. 's Avonds komt er een onweersbui over de camping, dus zitten we lekker binnen.