Enniewee, vandaag rijden we naar Revelstoke en overnachten we op Lamplighter campground. Ik scoor nog even gauw een laken bij de bed bath & beyond zodat we s nachts geen ruzie meer hoeven te maken om een laken te delen.
Langzaam veranderen de meren in bergen met sneeuw! Nu zijn we echt in de Rockie Mountains. We zien ellenlange treinen over het spoor naast de weg rijden. En ellenlang is hier niet 20 wagonnetjes, maar 100 of nog meer. We gokken dat de treinen minstens één kilometer lang zijn. Ze rijden ook super langzaam.
Vlak voor Revelstoke stoppen we bij Three valley ghosttown. Het blijkt helaas een suffig openluchtmuseum met allerlei verplaatste gebouwen uit de goudzoekerstijd. Eigenlijk niet de 44 dollar waard, maar goed.
Een uurtje later rijden we de camping op. Een fijne camping met uberschoon sanitair. Én een firepit! Nu kunnen we eindelijk s’mores maken (ook n foodie-bucketlist-dingetje). Het weer is behoorlijk drukkend warm en er verschijnen wat bloemkoolwolken in de lucht. Dat wordt onweer!
We installeren de camper en ja hoor, daar klinkt het eerste gerommel en vallen de eerste druppels. We gaan lekker aan de borrel. Van de camping-mevrouw horen we dat de Meadows in the sky-weg op mount Revelstoke nog niet helemaal open is. Tja, nou zullen we nooit weten of we met onze camper die weg op mogen… niks aan te doen.
Rond half 5 lopen we naar het centrum om het stadje te bekijken: niet echt supercharmant, en behoorlijk rustig. We belanden uiteindelijk bij Nico. Een soort pizzeria, maar verwacht vooral geen ‘standaard’ Italiaanse smaakcombinaties. Danaë gaat voor de poutine (friet met soort jus-saus en wrongel stukjes; ‘foetus-kaas’ aldus Danaë). We proeven allemaal een beetje. Maar het is zoals we dachten: niet echt lekker.
We installeren de camper en ja hoor, daar klinkt het eerste gerommel en vallen de eerste druppels. We gaan lekker aan de borrel. Van de camping-mevrouw horen we dat de Meadows in the sky-weg op mount Revelstoke nog niet helemaal open is. Tja, nou zullen we nooit weten of we met onze camper die weg op mogen… niks aan te doen.
Rond half 5 lopen we naar het centrum om het stadje te bekijken: niet echt supercharmant, en behoorlijk rustig. We belanden uiteindelijk bij Nico. Een soort pizzeria, maar verwacht vooral geen ‘standaard’ Italiaanse smaakcombinaties. Danaë gaat voor de poutine (friet met soort jus-saus en wrongel stukjes; ‘foetus-kaas’ aldus Danaë). We proeven allemaal een beetje. Maar het is zoals we dachten: niet echt lekker.
Op het Grizzlyplein staat Wil te zingen, een Indie-rock-zanger. We luisteren even en lopen daarna weer terug. Ik pleur nog even gauw een was in een machine, want je weet maar nooit wanneer dat weer kan. Ondertussen maken we s’mores en marshmallows op het kampvuur. Heerlijk!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten