Treinwrakken en inpakken

Voordat we écht aan het allerlaatste stukje camperreis beginnen, wandelen we nog even naar de train wrecks ten zuiden van Whistler. En dat is net op tijd: als wij teruglopen stroomt er een colonne mensen het bos in die ook allemaal richting de ontspoorde treinwrakken gaan. De parkeerplaats is helemaal vol, terwijl deze een halfuurtje eerder nog bijna leeg was.

Het is een leuk wandelingetje door het bos. Enorme varens en andere grote planten, mooie met mos begroeide bomen. Beetje regenwoud-achtig. Echt jammer dat je zoiets in de Nederlandse natuur niet kunt vinden. Ook hier wordt weer gewaarschuwd voor beren, maar we zien er geen een.

Als we met (op de valreep tóch nog een) hangbrug het riviertje zijn overgestoken, liggen daar ineens vanuit het niets een aantal treinwrakken. Nouja, niet helemaal vanuit het 'niets' natuurlijk. Ooit een keer ontspoord omdat de trein te hard reed omdat deze een vertraging wilde goed maken. Zo zie je maar... Haastige spoed... Levert superleuke graffiti op. 

En dan is het echt tijd voor het laatste stukkie rijden. Beetje weemoedig zijn we ervan. (Ja, ook de pubers. Een beetje. Al zeggen ze dat niet letterlijk hardop.) De lucht is helder dus we zien nu eindelijk de bergen in de omgeving: mooie toppen met sneeuw en soms nog een gletsjer.
Bij Squamish moeten we nog even tanken. Floris heeft nog steeds behoorlijke keelpijn en z’n stem is zelfs bijna weg. Ik ren even een supermarkt in om uit het enorme assortiment zelf-hulp-geneesmiddelen iets anti-keelpijn te zoeken. Dat valt nog niet mee, maar gelukkig helpt een apotheker me om iets passends te vinden. Anti-bacteriële zuigtabletten met aardbeien-smaak. Dikke prima.

 
Erik heeft nog zin in een bak koffie bij de Starbucks, al is het maar om te zien hoe hij nu weer heet: Ellick en Alex hebben we al gehad). Meestal kunnen we de camper op parkeerterreinen bij winkelcentra prima kwijt, maar niet overal. We nemen namelijk moeiteloos 4 parkeerplaatsen overdwars in beslag, of 2 in de lengte. En dat kan niet overal zonder dat je het risico loopt ingebouwd te worden, of de bocht niet meer te kunnen nemen. Dit is zo'n plek... Uiteindelijk zetten we hem in een zijstraat neer en lopen 5 minuten naar de Starbucks. (Erik blijkt overigens vandaag Eric te heten, #werekenenhetgoed).

Even voorbij Squamish zien we na 4 weken de zee weer. Wat is het toch mooi, met alle eilanden en hoge bergen erom heen. We dubben al een paar dagen of we nog de Sea to sky gondola zullen ‘nemen’ om nog even van het uitzicht te genieten. Maar eigenlijk hebben we daar niet genoeg tijd voor. De camper moet worden uitgemest en de koffers ingepakt en dat gaat helaas niet vanzelf. We maken nog even een tussenstop bij de Shannon Fall. Het water stort zich daar slingerend naar beneden, die variant-waterval hadden we nog niet zoveel gezien deze vakantie. De jongens klimmen allebei lekker over de rotsblokken aan de voet. En dat was het dan. De laatste waterval van deze vakantie. Het laatste bos… dat wordt afkicken.

De sea to sky highway (al rijden wij m andersom) is trouwens echt geen straf om te rijden. Bij iedere bocht nieuwe mooie uitzichten. En zo komt Vancouver in zicht. Wat een fijne stad blijft dat toch. Zoveel bos en bomen… dat zou in Nederland al lang weggekapt zijn. (En ja, we beleven hier zelfs een klein stukje file. Voor het eerst deze reis)

We scoren nog een grote trolley bij de Walmart vlakbij de camping. Het was zo’n gepuzzel bij het inpakken en het is fijn als we de bergschoenen niet aan hoeven in het vliegtuig. Eenmaal op de camping duikt Floris snel het zwembad in en start voor mij het grote inpak-spel. Gelukkig is het mooi weer en kan ik de koffers fijn buiten inpakken. Zo raken alle kastjes een voor een leeg. Klaar om morgenochtend om 9 uur de camper weer in te leveren.

We dachten trouwens uit bear-country te zijn, want we zitten best wel midden in bebouwd gebied: de camping ligt ingeklemd tussen een spoor en een highway (allebei goed te horen...), en een klein parkachtig natuurgebiedje. Terwijl we de kinderen laten afwassen en afdrogen, wandelen Erik en ik nog een eindje langs het riviertje. Tot onze verbazing blijkt er een beren-waarschuwingsbordje te hangen. Aan mensen die net het parkje uitkomen vragen we of dit bordje serieus is. 'Jazeker', antwoordt een man, en wijst op z'n berenspray in z'n broekzak. 'If you don't carry bearspray you're probably good 'till the highway, maar daarna...'. Gewaarschuwd lopen we door (zonder bearspray... die ligt nog in de camper). En u raadt vast al... die beren, die hebben we niet gezien*...

* thuisgekomen nog even gegoogled, en inderdaad: ze zitten er echt, en helaas sinds half juli een paar beren minder: die kwamen te vrijpostig dicht in de buurt van mensen dat ze moesten worden afgemaakt 😕