Met zwetende enkels door de straat van Georgia

Als u ooit eens wilt ervaren hoe het is om behalve zweet in je bilnaad ook zwetende knieën en enkels te hebben, dan kunt u 2 dingen doen. Bij 30 graden om ieder been een vuilniszak binden en dichttapen. Of een whale watch tour doen.
Dat laatste is vast leuker, denk ik. Mits je dan ook echt whales ziet. Of een orca voor mijn part. (Oeps, spoiler alert). Enniewee. Voor we aan het zweterige deel van deze dag begonnen, moest eerst de camper nog ingeleverd, wij naar het hotel en vervolgens nog op Granville Island te zien geraken. Dat verliep zo:

Bám! Om 8.45 parkeerden we de camper weer bij Canadream, maar liefst een kwartier eerder dan noodzakelijk. Meestal zijn we te laat, dus dit beschouwden we als persoonlijke gezinsoverwinning dat we ook eens een keer met z'n allen ergens te vroeg kunnen zijn 😉.

 
Er stond meteen een mannetje klaar voor inspectie. Met een ipad deed hij z'n rondje, terwijl wij de tassen uit de camper haalden. Nog even de borg aan de balie terug-regelen (nèt binnen de 3700 km gebleven en schade vrij gereden, hoera!!) en een kwartiertje wachten op de taxi-van. En hossa, om 10 uur stonden we al in te checken bij het Sandman Hotel bij Vancouver AirPort. Ruim op tijd dus om nog voor 14 uur op Granville Island te komen. We doen vandaag dus een 2e poging om walvissen te zien. Nog geen mailtje gehad dat het niet doorgaat, dus so far so good!

Danaë wil graag een keer met de SkyTrain naar downtown Vancouver, daarom wandelen we in een kwartiertje naar het station. 3 stations lang is de Canadaline inderdaad een sky-train. Maar daarna verdwijnt-ie toch echt onder de grond…

Als lunch vallen we weer voor de overheerlijke lobster-rolls bij de Lobsterman. Die kun je echt moeilijk laten liggen als de whale-watch-toko er tegenover ligt. We wandelen nog even over de overdekte public market, maar we vinden het er zo druk en benauwd dat we gauw weer naar buiten gaan om van de skyline te genieten.

 
En dan is het 'show-time': laat de walvissen en orca's maar los, mensen! Wij zijn er klaar voor! Dat wij daarvoor met 27 graden als een soort halve Michelin-mannetjes in zeewaardige drijf-warm-houdpakken over half Granville Island naar de boot moeten lopen strompel-hopsen, waarbij het zweet in no-time via onze rug langs onze benen zó onze schoenen in druipt: no problemo, dat hebben we er graag voor over. Als we die beesten eenmaal zien, zijn we dat vast allemaal weer vergeten en was het iedere zweetdruppel en klotsende oksel waard.

 

Eenmaal uit de haven vliegen we met 80 km/uur (jaja, snelheid op het water gaat met knopen, maar dat weet ik ff niet meer hoor) tegen de wind in over de golven de straat van Georgia over.
Gezinnen met kinderen mogen/moeten voorin de boot. Daardoor gaat het meeste opspattende zeewater over ons heen en zorgt dat de mensen die achteraan zitten binnen twee golven kleddernat zijn. Dan zijn die pakken wel heel handig. Maar wij smelten nog steeds braaf weg - alles voor de goede zaak hè - op onze stoeltjes.

 
We cruisen in totaal zo’n 150 km, op zoek naar orca’s en walvissen. Maar helaas… die vinden we dus niet. Andere whale watch-boten die verspreid over de straat van Georgia ook aan het speuren zijn, vinden ook niets. Da's dan weer een (hele) schrale troost. 's Ochtends zijn alle tochten gecanceld vanwege het weer (te hoge golven), dus niemand schijnt een algemeen beeld te hebben van waar de beesten ongeveer zouden moeten kunnen uithangen. Dan is het wachten op een eigen vondst, of die van een andere boot.

Echt ontzettend balen, we hadden ze - dat had u vast nog niet door - echt heel graag gezien. Nee maar echt. Nu hebben we wat zeeleeuwen zien dutten op een boei, en wat zeehonden gezien op een eilandje. 

Floris en ik genieten ontzettend van het gehotsebots van de boot door alle golven, en van de wind en het zeewater door onze haren. Floris heeft z'n stoeltje inmiddels gedag gezegd en staat als een echte zeeman te deinen aan de reling (ik houd 'm goed vast zodat hij niet overboord kan slaan, want het gaat er soms heftig aan toe). 'Echt, dit is pas leven!', zucht hij gelukzalig terwijl opspattend zeewater weer eens met 80 km/uur in z'n gezicht kletst. (Ik heb zo maar het idee dat dit de enigszins slaapverwekkende floattour op de Fraser een klein beetje goed maakt.)

 
Maar ja, in the end is dat natuurlijk allemaal niet waarvoor we zijn gekomen. Dat weten ze bij de whale watch-toko ook. En daarom krijgen we allemaal persoonlijke waardebonnen met een lifetime garantie op het (gratis) zien van whales. Dus… nu ‘moeten’ we nog een keer terug naar Vancouver. (Dat vinden we echt geen straf! Wat een heerlijke stad is het toch! Danaë zou er best willen wonen 👍)

We besluiten deze ietwat jammere maar toch heerlijke Vancouver-dag bij Tap ‘n Barrel op Granville Island, een restaurant aan het water met een prachtig zicht op de skyline. We hebben een tafeltje buiten en langzaam zien we het donker worden en talloze lichtjes in de torens aan gaan. We smullen van heerlijke pokebowl, lekkere hamburgers, en zalige sticky toffee pudding en caramel-appeltaart.

De leukste über-chauffeur van Vancouver brengt ons terug naar het hotel, hij en Erik zitten zo gezellig te praten dat hij helemaal vergeet de juiste afslag naar het hotel te nemen. Beetje weemoedig omdat er nou echt 'n eind is gekomen aan onze vakantie duiken we in ons bedje: Danaë en ik in onze ‘nette’ vrouwenkamer en de jongens in de mmmmmannenkamerrr (u moet dit vooral even ‘brullend en met veel testosteron’ uitspreken). In die man cave mag je boeren, scheten laten en allerlei andere gore mannendingen doen, maar wij dames zijn gewoon superbeschaafd en zijn gaan slapen zonder de dekens te kreukelen. Echt waar.