Waarom ze heten zoals ze heten...

Weer een stokje in logjesland. Ditmaal over de vraag waarom je kinderen heten zoals ze heten. Waar zij, en zij en zij ook een goed verhaal heeft over de namen van haar kind(eren), en zij over de naam van haar hond, vraag ik me ons verhaal even af. Geen idee of u daarop zit te wachten, maar hier komt-ie dan.

In onze studententijd lagen we in een dronken bui een keer te mijmeren hoe onze toekomstige kinderen zouden gaan heten. En zo werd Willemijn genadeloos gevetood door huisgenoot E. En bij nader inzien heeft-ie groot gelijk, veel te truttig. Maar dat moet u natuurlijk niet tegen m zeggen.

En toen was ik dus zwanger. Eigenlijk waren huisgenoot en ik vrij snel uit de spelregels: 2 namen, en de roepnaam mocht zeker niet in de Top 10 staan. En liever ook niet in de Top 50.

Jongensnamen waren zo gepiept. David Matthijs moest het worden. David omdat we die naam – toen nog – niet zo veel hoorden. En Matthijs omdat we die gewoon wel mooi vonden. Niks geen geruzie of bijzonder verhaal dus. Gelukkig is het kind zelf wel bijzonder, schreef zij trots.
Meisjesnamen waren een stuk moeilijker. Vast omdat ik ‘wist’ dat het een jongen zou zijn. Na heel lang denken vonden we Nienke wel leuk. Of – als het aan mij lag – Nynke. Maar die schrijfwijze werd gevetood, ja alweer. t Is maar even dat u het weet. En Sofie als 2e naam.

En toen was ik weer zwanger. En ik wist zeker dat het dit keer een meisje was. Nee, daar was geen echo voor nodig. t Voelde gewoon anders. Anders? Ja, als in weken lang kolkhalzend boven de plee hangen. En als in manische fetisj voor eiersalade. Nee, niet op m’n brood. Gewoon, hardcore uit het bakje eten, any time of the day. Maar goed, ik dwaal af.

U als oplettende lezer weet dat dochterlief geen Nienke of Nynke heet. Nee. Ze heet Danaë. Hoe? Daa-naa-ee. Tja. Zitten wij dan zo ontzettend in de Griekse mythologie? Nou nee. Wel allebei braaf gymnasium gedaan, maar daar hadden we deze naam nog nooit gehoord. Of gewoon niet goed opgelet.

Enniewee. Een maandje of wat voordat ik überhaupt weer zwanger was, borrelde deze naam weer eens omhoog. Jaren geleden had mijn broertje een klasgenootje dat zo heette. Ze leeft hopelijk nog. En als het niet de naam was, die haar je deed onthouden, dan was het wel haar lach. Alsof ze keihard in een bak met punaises ging zitten. Maar dat terzijde.

Eigenlijk vonden we m al jaren mooi, die naam. Wel een beetje excentriek, maar hoe vaker we de naam hardop zeiden, hoe mooier we m vonden klinken. Dus: exit Nienke en, hallo Danaë. Sofie mocht blijven.

Jongensnamen, dat wilde deze keer niet zo echt niet lukken, understatement of the year.
Voor het onwaarschijnlijke geval er stiekem tóch een piemeltje aan zou zitten, heb ik de dag voor de geboorte van Danaë nog 3 geboortekaartjes gemaakt met verschillende jongensnamen. Dan zouden we er namelijk een paar dagen ‘tegenaan’ kijken. In de hoop dat de nameninspiratie dan als vanzelf op gang zou komen. Maar gelukkig heeft mevrouw daar zelf dus een stokje voor gestoken. Haar eerste goede daad, gewoon zijn wie ze is.