He's back again

Althans, overdag doet-ie alsof. ’s Nachts wil het helaas nog niet zo. Om de een of andere vage reden wordt meneer nu al 4 nachten achter elkaar om kwart over 1 sharp huilend wakker. Klaar om een slaapdronken moeder te melden dat-ie een boekje wil en als dat dan niet mag, dat-ie dan naar beneden wil.

En dat is vervelend. Dat betekent namelijk dat ik moet gaan pedagoochelen. En daar houd ik ’s nachts niet zo van. Ik slaap liever. Oh, u ook. Raar hoor. Gelukkig worden wij ’s ochtends weer gewekt met serenades in plaats van klaaggezang.

Maar goed, overdag lijkt het erop dat de oude David er weer is. Hier: zo maar gisteren even in een half uurtje opgetekend uit zijn mond.

Huisgenoot E. leest David een verhaaltje voor. “…En ik ben een kalf…” Nee hoor, zegt David. Ik ben David*. Paar seconden later: Je mag niet aan mijn arm komen. Oh nee?, vraagt huisgenoot E. Nee, dan gaat-ie eraf vallen. En dan moet mama het weer lijmen. Ja mensen, ik ben lijk een waanzinnige doe-het-zelf-ert. Ik lijm alles. Als t maar vast zit.

David kan ook voogelen (goochelen natuurlijk): Hookusss ookusss pielater passs.

* Afhankelijk van het moment waarop u m treft kan-ie trouwens ook Bob de Bouwer, Mario, Luigi, Princess Peach of MegaMindy zijn. Die laatste had ie slechts 1x gezien – en niet eens thuis – maar dat mens in dat geile veel te strakke pakje van dr had m direct helemaal ingepalmd. En huisgenoot E. ook. Opeens bekijken vader en zoon namelijk verdacht veel MegaMindy-liedjes op de Iphone. Tssss.