Daar gaat ze

En toen was daar, patsboem, haar allereerste wendag. Als u mij een beetje kent, dan weet u ook wel dat ik deze dag natuurlijk al maanden van tevoren zag aankomen. Be-uitroeptekend en rood omcirkeld in mijn agenda. Maar stiekem stond-ie toch zo maar opeens voor mijn neus, deze wendag.

Of meer precies, wenuurtjes. Da’s niet zo zeer voor haar. Nee, zij vindt alle andere kindertjes hilarisch kijkmateriaal. En heeft nu, as we speak write, waarschijnlijk de grootste lol. Of krijgt een lekkere fles van lieve juf Loes. Althans, dat hoopt deze moeder dan maar. Hmm, misschien toch even bellen?

Nee, die wenuurtjes, die zijn bedacht voor moeders. Dat die kunnen wennen aan een paar uurtjes zonder kind en bijvoorbeeld heel het huis kunnen stofzuigen. Of bloggen. Dat die moeders zelf ervaren dat er heus andere mensen zijn die heel goed voor hun baby-bloedje kunnen zorgen.
En dat die moeders bij het ophalen met eigen ogen kunnen zien dat alle onderdelen er écht nog aan zitten. En dat hun spruit eruit ziet alsof het nooit twee uur onder hun wakend oog is weggeweest. Hooguit een beetje ‘groter’, een beetje meer ‘zelfstandig’, een beetje meer los geweekt van mama. En da’s misschien ook wel gezond.

Maar nu, beste mensen, nu spoed ik mij weer naar de crèche. Mijn wentijd zit erop. Ik mag d’r weer gaan halen. En ik zal zorgvuldig mijn kind besnuffelen op eventuele opgelopen averij en die vanochtend ontdekte kras op d’r neus in de schoenen van de juf schuiven. Volgende week mag ik weer wennen. Een halve dag dan maar liefst. Ja, t wordt misschien nog wel wat.