Kom maar door met die lente!

En toen was het stil in huis. Nu niet meer trouwens, ze is weer terug – hoera – en doet een poging tot slapen. Maar dat terzijde.

En toen was het stil in huis.
Ja, ik begin nog maar eens even opnieuw zodat u beseft hoeveel herrie lawaai geluid kinderen eigenlijk maken. Zo stil dus, dat ik het tikken van de klok weer hoorde. En het zoemen van de koelkast. Dat had ik al lang niet meer gehoord. Zo’n dikke 2 jaar geleden voor het laatst, schat ik.

Vertwijfeld vroeg ik mij af wat ik ging doen. Een hele ‘vrije’ ochtend lag voor me. En kinderloze ochtenden horen ‘well spent’ te zijn. Toch?

Ik moest wennen, da’s duidelijk. Wennen aan ‘zonder kinderen’. Wekenlang had ik plannen gemaakt voor als-de-kinderen-allebei-naar-crèche-zijn-en-ik-nog-verlof-heb. En nu was het dan zover, en werd ik lijzig van besluiteloosheid.

De was staarde mij aan. Waanzinnig noodzakelijk ja. Dochterlief verrgast mij al 2 ochtenden met een vieze poepluier. Keurig binnen de lijntjes gekakt, maar die geur… Die blijft werkelijk overal in hangen. Check. Was doen dus.

Her en der wasjes van de grond plukkend, wij zijn huishoudtechnisch superstrak georganiseerd hier, struikelde ik over de stofvlokken.
Huisgenoot E. schijnt allergisch te zijn voor huisstofmijt enzo. Nou, kennelijk niet zo waanzinnig erg. Want het stof lag weer 2 turfen hoog opgestapeld en hij was vanochtend nog de deur uitgegaan zonder rode ogen of enige vorm van kortademigheid.
Maar, het oog wil ook wat. En een stofloos huis is als een opgeruimd hoofd. Check. Stofzuigen dan maar.

Al stofzuigend kwam ik langs mijn laptop. En dan kan ik het niet nalaten hè. Nee. Dan móet ik éven kijken of er nog iets gebeurt is in de World of Blog Craft. En langs mijn vaste rijtje blogs surfen. Wat dan snel al weer een half uur wordt.

En toen kwam ik langs haar. En zij logde dat zij vanochtend was gestruikeld over de eerste narcissen in haar gazon had gespot. En dat helemaal in US of A. Daar hebben ze dus ook narcissen. Daffodils.

Hee. Dacht ik toen. Ik wil helemaal niet suf wassen en stofzuigen. Nee. Ik. Wil. De. Tuin. In. Ik moet kijken of de lente hier ook in aantocht is.

En verheugd stapte ik de voortuin in. Alwaar ik in 45 minuten een complete briefing kreeg van de buurvrouw over de schoolprestaties van dochter. Zat ik niet op te wachten nee. Ondertussen jeukten mijn groene vingers om onkruid en aanverwante zaken uit de grond te rukken.
Gelukkig moest het kind van school gehaald en kon ik eindelijk mijn neus in mijn planten steken. Heerlijk. Wat had ik dat de afgelopen 9 maanden gemist wegens dikke buik en bagger-bekken.

Daarom roep ik nu heel hard: Kom maar door met die lente! Hier, een kievitseitjebloem om u alvast onder de kin te kietelen.

Kleine bekentenis: bietje stram in de benen, kont en rug, zit ik nu dit logje te tikken. Hmm, misschien toch weer eens de sportschool bellen…