Met z’n 2-en op één kamer gaat boven verwachting goed. Geen gedonderjaag, maar gewoon stil en meteen slapen.
En 's ochtends om kwart voor 8 hoor je ze zachtjes giechelen met z´n 2-en. Heel netjes, zoals afgesproken, ieder in z’n eigen bedje.
Zijn ze stil?, vraagt Huisgenoot op de veranda.
Ik check de babyfoon. Ja, stil. Silenzio. Silence.
Mooi. Wie het eerste bij het restaurant is voor een espresso…
Ja.
We laten onze kinderen zo maar onbeheerd achter voor een shot cafeïne.
Maar wel met de deur van het appartement op slot.
En de babyfoon balancerend op het uiterste randje van de eerste tafel op de veranda van het parkrestaurant 75 meter verderop.
Want anders heeft-ie geen bereik meer. Wat nou bereik van 300 meter? In weiland zeker…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten