Gelukkig hielp Danaë alvast een handje door voor de verandering eens niet uit te slapen tot 8 uur, maar reeds om kwart over 6 haar fles luidkeels op te eisen. Maar ja, t was nogal koud vannacht zoals u weet. Da’s niet een factor die het vroeg-uit-bed-stappen bevordert. Zeker niet als het extra koud is, omdat ik gister vergeten was het raam van de slaapkamer op tijd dicht te doen.
Dankzij de ‘sportieve’ rijstijl van Manlief, kwamen we slechts een studentikoos kwartiertje te laat in Grunningen. Allemaal erg gezellig daar en een leuk uitzicht op de hoogtepunten van de skyline van G.
Dat kunnen we helaas niet zeggen van de terugweg. Namelijk: in de auto slapen. Is niet één van die dingen waar David om bekend staat. We hadden bij wijze van experiment bedacht dat hij zijn middagslaapje wel in de auto zou kunnen doen. Nou. Niet dus. Wel tien miljoen keer expres zijn beloved Konijn laten vallen en dan hysterisch voorzien van krokodillentranen het beest weer opeisen. Na 10x waren we daar wel een beetje klaar mee. Hij niet, vond ie. De laatste 80 kilometer duurden ondanks onze topsnelheid nog nooit zo lang.
Om een lange dag voor onze peuterpuber-met-moodswings kort te maken, zaten wij om 5 uur reeds aan de avonddis en lag hij om 7 uur reeds gestrekt. Zus volhardde in haar vroege ritme van vandaag. Nadat zij nog even onderzocht heeft hoe ver haar pas ontdekte handjes achterin haar keel gestopt kunnen worden (en da’s best ver, zagen wij), lag ook zij om 8 uur schoon gewassen in haar bedje. Vader en moeder achterlatend met een soort jetlag: we hebben het gevoel alsof het al 11 uur ’s avonds is, maar t is pas half 9…
Geen opmerkingen:
Een reactie posten