Pippi of Teletubbie?

Heeft Huisgenoot vandaag wel het juiste meisje opgehaald bij de crèche?

Randvoorwaarde voor wilde plannen

Kijk. We hebben wilde plannen. En voor uitvoering van die wilde plannen is een bijschrijving in een paspoort van je moeder niet genoeg.
Nee. Meneer Obama eist van iedere inkomende reiziger dat deze beschikt over zijn eigen paspoort. Ook van kinnertjes die nog niet eens kunnen lopen.

Onze kinnertjes hebben dus geen officiele reis-units.
Omdat we binnenkort ook een visum moeten aanvragen - naar de Joe Es of Ee reizen doe je niet zo maar kennelijk; t moet echt wel een heul fantastisch land zijn... - , én we aanstonds plaatsen in het vliegtuig kunnen reserveren, leek het ons goed om van die reisdingen te regelen.

Het regelen van die dingen an sich is niet echt een probleem.
Lekker even in de rij bij het stadhuis, gratis moment van onthaasting.
David vastgeplakt aan de tv met tekenfilmpjes en Danaë friemelend aan een kralenboog-ding. Nee, ik kom de tijd daar wel door.

Het probleem echter zat 'm in de randvoorwaarden voor het verkrijgen van zo'n paspoort: het maken van een goed gelijkende pasfoto.
Ik dacht altijd dat het maken van een pasfoto van een dreumes een vreeschlijcke klus zou zijn.
Uweetwel. Schaapachtige blik, openhangende kwijlmond, toch nog een snotje in de neus, acute afkeer van de fotograaf, van het stoeltje afdonderen, er niet meer op willen. Dat soort dingen.

Daarom dacht ik slim te zijn, en Danaë als eerste vast te leggen. Hadden we dat tenminste gehad. Maar nee. Binnen een minuutje was de foto gemaakt. Danaë *hartje* camera. En de fotograaf.

David dacht er anders over.
Foto's zijn stom. En als ik een foto nodig heb om op vakantie te gaan, dan wil ik niet op vakantie. En dan wil ik niet in het vliegtuig. Nee. Nee. En nog eens Nee.

Pas toen het om de techniek ging (ja, leuk op de televisie komen, dat wil ik wel eens zien), wilde hij plaatsnemen op de kruk. En ging vervolgens alle gekke bekken trekken die hij kon verzinnen.
En dat waren er nog al wat, bleek.

Ophangende kwijlmond: check.
Brullende leeuw: check.
Ogen dichtgeknepen: check.
Hoofd zover mogelijk omgedraaid: check.
Vinger in z'n neus: check.
Bandietenblik: check.
Negeren van de fotograaf die haar best staat te doen om de camera in de goede positie te krijgen voor een wiebelende bijna-kleuter: check.
Scheef hangen op de stoel: check.
Hysterisch lachen met wagenwijd open mond: check.
Achterhoofd op de foto: check.
Scheel kijken: check.
Lammetje-slachtbank-techniek: check.

Ondertussen meldden zich meer mensen die graag een pasfoto wilden hebben. En ondertussen meldde zich ook het zweet op mijn rug.
Na 5 minuten dacht de fotograaf dat er wellicht ééntje tussen zat die aan de voorwaarden van een pasfoto zou kunnen voldoen. Beetje schuiven, beetje vergroten. Nog een keertje checken.

Met het zweet nog nadruipend in mijn bilnaad, toonde ik de foto's aan de balie-foto-check-mevrouw van het stadhuis.
- Hoe oud is hij? Nog maar drie mevrouw.
- Hmm. Waarvoor is het? t Is voor Amerika. En ik wil echt geen gedonder aan de grens.
- Een eigen paspoort dus. Dan zijn ze altijd wat strenger. Even achter vragen of deze ermee door kan. [en dan duurt een minuutje lang...]
- Nou vooruit. Goedgekeurd.

Dat vind ik nou ook:

Politiek gereutel

Eigenlijk had ik vanochtend dit logje moeten schrijven. In de trant van 'het ijzer smeden als het heet is'. Of eigenlijk gewoon 'schrijven als je inspiratie hebt'.
Maar nee. Toen moest er een dram-driftbui van een wannabe-kleuter gemanaged. Een boodschappenlijstje geconcipieerd. Een ontbijt gemaakt en opgegeten. Dus uweetwel, geen tijd.

Maar goed. Ja, kom toch 's terzake.
Wij zijn dus enigzins teleurgesteld. Om niet te zeggen boos.
Want niet alleen hier thuis hebben we een drammende kleuter. In Den Haag blijken ze er kennelijk ook een stelletje te hebben.
Misschien hebben ze vannacht wel stampvoetend en krijsend op de trap of de gang doorgebracht, weten wij veel. Gebeurt hier thuis namelijk best veel, de laatste tijd. Naar verluidt is dit allemaal weer een fase, en gaat het weer gauw voorbij.

Het grote verschil met de grote kleuters in Den Haag is dat onze dolende kleuter geen dubbele agenda's heeft.
Wij voelen ons derhalve genaaid. Wij hebben namelijk niet gestemd om getuige te zijn van een wedstrijd voortdurend-pootje-haken door meneer Glibber Woud.
We vinden dat ze gewoon aan het werk moeten. Geen ruzie maken. Vriendjes maken, samen spelen, eerlijk delen en fijn een blokkentoren bouwen.

En anders? Anders stemmen we gewoon niet meer. Lekker puh.

Nog even dan...

Ongeveer 9 maanden nadat ze haar exo-skeleton spreidbroek kreeg, staan haar heupen weer enigszins op de plaats waar ze zouden moeten zitten.
Allebei weer binnen de normen van 'normaal', lichtte de orthopeed ons toe. Toch is er op de meeste recente foto nog wel een klein verschil tussen haar rechter- en linkerheup. Maar rechts moest ook van veel verder komen om weer 'normaal' te worden.
Het gaat goed dus. En da's fijn.

Conclusie: spreidbroek hoeft bij middagdutjes niet meer om. Alleen nog 's nachts, en over 2 maanden mag-ie eindelijk helemaal af.
En over 6 maanden showen we de orthopeed nog even hoe goed Danaë dan kan lopen. Want dat kan ze dan namelijk gewoon. Toch?

Dit logje is mede mogelijk gemaakt door Linda en Mammalien... en door Nanna

Zit ik even niet op te letten, krijg ik zo maar van Linda een Award in m'n schoenen geworpen. En ook nog 'ns van Mammalien. Wauwie! Bedankt, mede-blog-mensen!

Edit 18.30 uur: Najaaa zeg... Nóg een Award gekregen. Van Nanna. En ik wist het zelf niet. Tjongejonge... Bedankt!

Kijk, deze:
Een Award met voorwaarden dus.
Waaronder iets met interessante 'facts' over mijzelf. Nou ben ik een paar maanden geleden al een keer behoorlijk uit de school geklapt.
Weet niet of ik daar deze keer overheen kom, maar I'll give it a try.

1. In tegenstelling tot een jaar geleden, doe ik tegenwoordig 's avonds ook wel eens andere dingen dan bloggen. Ja, shame on me, maar t is echt waar.
   
   
2. Bijvoorbeeld ledig op een Amerika-forum rondhangen. Op zoek naar tips 'n trics van insiders.
   Beetje 'nerdy' maar toch erg handig. Want anders hadden we bijvoorbeeld nooit op tijd de campground in Yosemite Valley kunnen reserveren.
   Want mensen, het is gelukt. En dat is eigenlijk gewoon mazzel. Want serieus-echt-waar-eerlijk alle campingplaatsen waren binnen 30 minuten (!) na opening van de nieuwe reserverings-window gewoon allemaal op. Weg. Foetsie.
   Alsof de hele wereld in juni 2 nachtjes daar vrijwillig tussen de beren wil slapen.
   
   
3. Of ik kijk samen met Huisgenoot alle afleveringen van '24' seizoen-dat-nu-op-de-tv-is achter elkaar.
   Naja, niet letterlijk alles achter elkaar natuurlijk, want dan krijg je een soort sit-in, maar liefst wel zo'n 3 op een avond. En het is Spánnund mensen, echt.
   
   
4. Nu we het toch over TV hebben. Ik weet nog steeds niet wie De Mol is.
   En zijn er nog maar 5 over. Hoe moeilijk kan het zijn.
   Sanne is het bijvoorbeeld echt niet. Dacht ik. Want deed teveel haar best met de knutsel-een-draag-ding-en-versjouw-zoveel-mogelijk-zware-dingen opdracht. Maar ja, ze was wel uiterst gemenig afgelopen aflevering met het kiezen voor de 5 jokers. Of ze is gewoon bloedfanatiek en wil per sé een plaats in de finale.
   Arjan is een potentiële Mol. Lekker veel rondjes rijden op het circuit, niemand die oplet...
   Erik is ook een beetje sneaky, maar meer op de tactiek-manier. Is dus niet de Mol. Of juist daarom toch wel?
   Frits Sissying vind ik een rare snuiter. Typje buiten-beentje-in-de-klas. Behoorlijk Mollig, dat wel.
   En dan hebben we nog meisje-krullebol. Soort van onopvallend-maar-toch-slinks dat ik niet eens haar naam meer weet. Misschien is dat wel De Mol.
   
   
5. Het is hier op dit moment een puinhoop in huis.
   Heeft u verder niets aan, aan deze fact. En is waarschijnlijk ook niet eens interessant. Maar toch is het zo.
   Overal liggen auto's, lego en boekjes. Stukken krant. Tijdschriften en andere grote-mensen-dingen.
   
   
6. En ik heb lekker geen zin om het op te ruimen.
   Want zo meteen heeft Mevrouw weer genoeg energie opgedaan om verder te rotzooien, en is haar Broer klaar met de zaterdag-boodschappen. Dus is nú opruimen een soort van inefficiënt. Vind ik.
   
   
7. Er zit nog een was in de machine. Sinds gisteren al.
   Ja. Daar ben ik heel goed in. In was in de machine doen. En de machine aanzetten. En dan vervolgens m vergeten op te hangen.
   Strikt genomen is dat laatste trouwens de taak van Huisgenoot.
   Want die is het meest op zolder, en heeft dus de meeste kans om te zien wanneer de was klaar is. Maar dan zitten zijn ogen altijd net even dicht ofzo.
   Of hij kijkt gewoon even de andere kant op, zo'n grote zolder. Of hij is de afspraak even vergeten.
   Tja, zo gaat dat. You win some, een award bijvoorbeeld. And you lose some.

Oh. Of ik nog even wil nomineren... sLastig, want deze Award waart al geruime tijd rond in Blog-land. Dus iedereen heeft 'm al gehad denk ik.
Ik gooi 'm over de schutting naar Cisca van Kobus & Co. Again. Want t blijft daar leuk lezen. Echt.

Nog even over de Beejesoow

Want daar moet het kind heen, als-ie eenmaal Ontzettend Vierrr is, eindelijk naar school gaat en zijn moeder naar haar dagbesteding voor volwassenen werk.

Ook hier kennen we wachtlijsten. Dus toen meneer 2 en een half exact was, hebben we m volgens de regels direct ingeschreven.
En - hoera - er blijkt plek te zijn, straks na de zomervakantie. We mogen zelfs een soort van kiezen. Eéntje om de hoek, of ééntje verder weg, maar wel aan de rand van het bos.
Dus we gingen maar eens een kijkje nemen om een keus te maken.

Nou ben ik er al een tijdje achter dat je bij 'kiezen' als kind meestal op andere dingen let dan als ouder.
Bijvoorbeeld bij het kiezen voor een middelbare school. Geef mij een roze koek met chocolademelk, en ik ben om. Echt, k ben heul gemakkelijk om te kopen. En toen zag ik mij daar - hopsa, verblind door het suikershot - opeens wel lopen met m'n veuls te zware boekentas, door die blinkende marmeren gangen.
De andere school had immers alleen maar lelijke bruine gangen. En ook nog eens een handjes-gevende rector, dus dúh, dáár ging ik echt niet heen.

Nog nasmakkend op mijn rozekoek, lette ik niet op andere dingen waarop je zou kunnen letten, als je dan toch een school zoekt. Zoals het grotere geheel. Sfeer. Andere mensen die er ook rondlopen.
Zoals ouders betaamt, deden mijn ouders dat wel. En kwamen vervolgens tot de conclusie dat de bruine-gangen-school met suffe rector waarschijnlijk beter bij mij zou passen.

Maar ik was Ontzettend Twaalf en moest en zou naar de roze-koeken-school.
Want anders zou ik Vreeschlijck Ongelukkig worden, pruilde ik toen het verschil in 'school-inzicht' tussen mij en mijn ouders aan het licht kwam.
En jullie hoeven niet Voor Áltijd door die lelijke gangen te lopen, mokte ik er nog bovenop.
En zo geschiedde. Ik ging naar de Roze-Koeken-School.

En achteraf kijk je een koe in de kont kan ik mijn ouders niet ongelijk geven.
Sterker nog. Ik denk dat ze gelijk hadden. En dat het terecht was dat mijn broertje wél naar de bruine-gangen-school is gegaan. En daar een fantastische schooltijd heeft gehad, met vrienden die hij nu nog ziet.
Aan de andere kant: ik heb Huisgenoot toch maar mooi overgehouden aan mijn roze-koeken-keuze.

Nahgoed. Lange aanloop naar Beejesoow verhaal.
En dat allemaal omdat ik dus opeens 'aan de andere kant' van de keuze stond. Als moeder.
Èn omdat ik heus wel zag waar hij als een blok voor viel: de computer met racespelletjes in het kleine muffe kamertje van de 8+-kinderen.
Dat je Wel Acht moet zijn om daar te mogen zitten, dát snapte hij niet. Want de juf doet om 5 uur gewoon het gordijn open hoor mam. En dan mogen de kléine kinderen daar óók zitten hoor.

Om kort te gaan: hij gaat uiteindelijk fijn naar de Beejesoow om de hoek.
Niks geen computer, muffige achterkamertjes, verveelde bijna-pubers of zelfgebreide juffen.
Wel heel veel kindertjes van zijn 'eigen leeftijd', bergen auto's, lego, puzzels met heel veel stukjes, een glijbaan, verkleedkleren, én een Hijskraan.
En dat laatste, dat was dan nog wel de moeite waard, vond-ie.

Bijna Vierrr en de Beejesoow

Ik ben Al Bijna Víerrr, joelt hij tegen iedereen die het maar horen wil.
Onder ons gezegd en gezwegen: het duurt nog 4 maanden voordat het heugelijke feit daar is, maar dat maakt niet uit.

Nou goed. Bijna Vierrr dus.
Over het algemeen gaan kinderen van Helemaal Vierrr naar school. Maar hij niet.
Nee. Want zijn ouders hebben wilde plannen. En daar gaat hij graag in mee.
Dus krijgt iedereen naast de Ik-ben-al-bijna-vierrr-mededeling ook een extra toelichting.
Eérst ga ik naar Améérika, zegt hij met opgeheven vingertje. Ja, hij houdt zijn toehoorders graag bij de les.
En dahán, gaat hij onvermoeibaar verder, dan zijn de juffen met vakantie.
Maar als de juffen dan weer thuis zijn, dán ga ik naar school.
En naar de Beejesoow, voegt hij er dan nog snel aan toe.

En over de Beejesow, daarover heb ik het graag een andere keer.
Want ik moet nu nog even verder met het uitwerken van onze wilde plannen. Jíehaa!

Kijk-wijzer

- Mam....
- Ja?
- Waarom staat er op de dvd's geen 'doodtijd'?
- Huh?
- Ja, waarom staat er alleen maar een leeftijd op?