Miss Spekkie

Opeens zit er een heuse kleine meisjes-dreumes in haar wipper. Niks geen baby meer. Vanuit haar wipper houdt ze haar broer nauwgezet in de gaten. Werkelijk álles wat hij doet, is de moeite waard en beloont zij onmiddellijk met een vette lach.

Niet altijd even handig trouwens: broer wil de laatste tijd nog wel eens niet luisteren en tóch die dingen doen die ik zojuist verboden had. En zie dan maar eens kordaat op te treden als zus in een lachstuip verkeert. Hij moet lachen mama. Wij maken grapjes. Ja, grapjes, m'n neus. Nú luisteren David. En ja, we werken nog aan het feit dat hij eigenlijk een zij is. Maar dat schiet dan weer niet zo op.

Gezeten in diezelfde wipper ontpopt mevrouw zich, zodra ik haar slab om doe - Pavlov -, als een soort spreeuwtje. Met opengespert mondje en zwaaiende armpjes wacht zij ongeduldig haar hapjes af. Ze is nogal goed van innemen. Maar dat heeft u ongetwijfeld op de foto's of anders het filmpje van gister al gezien.

Zeker sinds de fruit- en groentehappen, lijkt er sprake van een - en dan omschrijf ik het netjes - een disbalans in haar energie-inname en haar verbranding.
Het zijn allang geen oefenhapjes meer die ze naar binnen werkt. Nee, gewone volwaardige maaltijden zijn het. Maar denk maar niet dat mevrouw geen zin meer heeft in haar fles van half 11. Léég gaat ook die fles.

En aan de andere kant van de balans, de verbranding, schiet het ook niet erg op. Verbaal staat ze haar vrouwtje wel. Maar omrollen? Of zitten? No way. De enige vorm van zelfopgelegde lichaamsbeweging is het trappelen van haar benen en het maaien van haar armen. En nee, ik maak me geen zorgen over dat omrollen. Grote broer rolde ook pas bij 7 maanden. En is nogal rap van de tong. Je kunt tenslotte niet alles tegelijk ontwikkelen.

Disbalans dus. Inmiddels noemen wij haar ook wel Miss Spekkie. Maar t is wel een lief Miss Spekkie.