Van frustratie, aankopen en een racende tijger

En na zo’n enorme veer in je reet, dan moet je wel. Loggen bedoel ik. Nou goed dan.
U zult het moeten doen met de management summary van vandaag. Want moe. Duidelijk niet meer gewend, dat werken.

Om kort te gaan:
Huisgenoot zorgde vanochtend voor Danaë. Heel geëmancipeerd ja. Mevrouw had dus nog steeds koorts en kon niet naar de crèche. ’s Middags werd oma B. ingevlogen om de honneurs waar te nemen. Kon huisgenoot naar zijn ultrabelangrijke afspraak ergens in het Zuiden van het land.

Ik dus gewoon aan het werk. Verder met die 1100 mailtjes. En dat tergend trage netwerk.
Drie kwartier (!) deed ik erover om een reiskostendeclaratie van de afgelopen 3 maanden in te vullen. Niet gewerkt nee, maar toch een aantal keer naar een teambijeenkomst geweest. Dat u niet denkt dat ik de boel loop te flessen. Niet omdat ik het formulier niet snapte. Nee. Kennelijk was het nogal moeilijk om met een internet routeplanner uit te rekenen hoeveel kilometers ik had gemaakt.
Echt mensen, ik nú al uit naar mijn volgende werkdag. Líters koffie drinken en alle weekendnieuwtjes doornemen terwijl ik wacht op de computer.

In mijn lunchpauze kocht ik mijn frustraties weg. Want het is zonde om een waardebon van 20 keiharde euries te laten verlopen. En dus móest ik dat ene übercute jurkje voor het meisje aanschaffen. Het werd – uiteraard - een heel outfit. Want als het om leuke meisjeskleren gaat, heb ik een gat in mijn hand. Oh, ook als het om kleren van David of mijzelf gaat, hoor ik net. Nouja. Als u maar weet dat ik er erg gelukkig van werd.

En toen bikte ik een racende tijger van een autootje los. Die vervolgens ontsnapte en zich ingroef in de zandbak. Samen met een andere tijger. Onder belofte van grote bout vlees het kijken naar een Bob de Bouwer-dvd wilde de tijger wel mee naar huis. Met MaMarije Wendy. Ja, je moet er wát voor over hebben om een tijger te vangen.

Hmm. Toch niet zó kort gegaan. Ah wel, ik ga lekker slapen.