Dat was het vandaag. Vandaag begeleidden we opa Z. naar zijn laatste rustplaats. Een mooie ceremonie, met mooie woorden.
Toen haalden we de kinderen weer van de crèche. En vierden wij het leven.
David toont zijn liefde voor zijn zusje soms op nogal hard handige wijze, lijkt het. Danaë zit echter nergens mee, zij giechelt er op los en zegt nog eens vriendelijk aaahh naar haar broer.
Gisteren informeerden wij bij David of hij ooit nog een broertje of zusje erbij zou willen. Ooit hè mensen, ooit. Niet dat u denkt dat er hier nu een nr.3 onderweg is. Tsss...
Maar goed. Wij vroegen dus, en David antwoordde: Hmm. [stilte] Nee. Ik wil deze houden. En hij klopte ter bevestiging nog eens op Danaë die naast hem op de poef zat.
U hoort het. She's a keeper.
2 opmerkingen:
Oho, ze zijn zo lief.
En vooral Danae (sorry, nog steeds geen trema, ik weet het wel hoor, dat je het zo schrijft...).
Ze lacht zo leuk. Kobus doet dat dus echt niet. Die lacht ook wel leuk hoor. Maar anders leuk. Zeg maar.
Gecondoleerd. Lijkt me heftig, als opa er ineens niet meer is... Maar inderdaad, het doet je een moment extra stilstaan bij wat je hebt; 2 fantastische kinderen die elkaar ook nog eens heel leuk vinden!
Een reactie posten