"Hmmm, nja...", zei de echo-mevrouw nadenkend. "Ik ga m'n collega even vragen om nog even nog een meting te doen."
Ow? dacht ik. Waarom? Is t niet goed?
Voor ik het kon vragen, was ze haar collega al aan het halen.
In mijn hoofd liep ik alles nog even na: asymmetrische bilplooi? Nee. Ligt-ie als een komma in de box? Nee. Trappelt-ie evenveel met beide benen? Ja. Hoe is mijn eigen pluis-nietpluis-gevoel? Prima eigenlijk wel.
De collega-mevrouw worstelde even met de heupen van Floris en maakte toen haar echo's.
"Ga toch maar even een röntgenfoto laten maken", zei echomevrouw nummer 1."Voor de zekerheid, dat doen we altijd, een foto", voegde ze er nog snel aan toe toen ze mijn fronsende gezicht zag.
Röntgenfoto? Dat doen jullie altijd?
Nu kunt u mij veel vertellen, beste echo-mevrouw-met-uw-'niets-aan-de-hand-blik', maar er worden alleen heupen-röntgenfoto's gemaakt als er een afwijking te zien is, of als men twijfelt over de uitkomsten van de metingen. Gevalletje van 'seen that - been there - done that' weetuwel.
En nou heb ik het eigenlijk niet zo op röntgenfoto's weet u. (en als u het niet weet, klikt u dan even
hier). Weliswaar een ander ziekenhuis, maar toch... En dus vertelde ik de echo-mevrouw onze onwaarschijnlijke ervaring met de heupen van Danaë.
Bij een echo weet ik tenminste dat ze naar de benen van mijn eigen zoon kijken, en bij een röntgenfoto heb ik - gekgenoeg - die garantie niet.
"Maar u gaat hierna toch aansluitend naar de orthopeed?", vroeg de echo-mevrouw.
"Nee," antwoordde ik. "Dokter S. heeft hem anderhalve week geleden handmatig onderzocht, en heeft hem, omdat het nu eenmaal de Gouden Standaard is, verwezen voor een echo. Omdat ze er niet zoveel van verwacht, heb ik aankomende maandag een bel-afspraak met haar over de uitslag."
De echo-mevrouw knipperde 2x met haar ogen, en verdween toen door een deur.
Floris en ik vertrokken door een andere deur naar de röntgenruimte voor de foto. Op het computerscherm boven het röntgenapparaat stonden Floris gegevens, dus dat zou wel goed komen, vond ik.
Terwijl we wachtten op het sein dat de foto goed was gelukt, kwam de radioloog naar ons toe om ons persoonlijk te vertellen wat hij had gezien. "De rechterheup lijkt op de echo normaal te zijn, maar z'n linkerheupje schommelt net rond de grens van normaal-licht afwijkend. Het is aan de orthopeed te bepalen of je hier iets aan zou moeten doen, dus dat kan ik je niet vertellen. Maar omdat je pas maandag de orthopeed spreekt, en gezien je eerdere ervaring in een ander ziekenhuis, leek het me goed je dit alvast te vertellen."
Aha. Fijn. Hoef ik me daar niet een heel weekend mijn hoofd over te breken.
Lichte afwijking, misschien. Ach. Bij Danaë stonden beiden benen waanzinnig uit het lood (zware heupdysplasie), en dat lijkt toch ook allemaal redelijk goed te zijn gekomen.
Maandag.
De orthopeed belt.
"Als ik de röntgenfoto meet, dan lijkt het erop dat zijn linkerheup normaal is, en dat rechts schommelt op de grens van normaal-niet normaal."
"Goh, dat is interessant," zeg ik. "De radioloog vertelde mij op basis van de echo dat het precies andersom was. Zeker weten dat het over de juiste echo's, foto's en heupen gaat?"
"Ja, alles klopt. Maar voor mij is de rontgenfoto het belangrijkst. Omdat het allemaal zo marginaal is, wil ik het nog even afwachten en hem over 6 weken weer zien. Wie weet heeft hij op dit moment nog onrijpe heupjes."
Prima. Maken we over 6 weken toch weer een foto?
En dan ga ik ervanuit dat zowel links als rechts binnen de grenzen van 'normaal' vallen.
