Lisiteerd

Nah.
Zit ze weer eens op de see om een plas te 'faken'.

Zoals de afgelopen maanden echt ontelbaar vaak het geval was, mensen. Echt. On-Tel-Baar Vaak.
Meestal, na een minuut of 5 vruchteloos wachten op geklater, ontspint zich dan een dialoog wat lijkt op:
- 'Komt de plas al Danaë?'
- (heel beslist) 'Ja. Passje komt. Ja'.
- 'Nee toch? Ik zie toch niets? En ik hoor toch niets?'.
- (ietwat vertwijfeld) 'Oh neeh. Passje... Passje... Kom noe buite? Jah? Nee. Pass hoeffe niet. Pass klaar. Noe pietje ja'.
Oh, u wilt ondertitels bij de laatste zin? Nou, komt-ie:
"Onee. Plasje... plasje... Kom je nu naar buiten? Ja? Nee. Plas hoeft wil niet. Plas is klaar. Kunt u me nu alstublieft een papiertje geven allerliefste mama? Dan kan ik, geheel zelfstandig als ik ben, mijn eigen b.ips afvegen."

Roept ze nu opeens 'Heej, pass komt noe wou.'.
En verd.mdalstniewaaris, zie en hoor ik daar opeens water klateren.
Man. Zo trots. Een pauw en een aap zijn er niets bij.
Appauws. Hoera. Lisiteerd!