Het mysterie van de roze voet

Dit is het verhaal van het mysterie van de roze voet.
En het gaat zo:

Er was er eens een linkervoet. Niet zo gek groot. Maatje 21 ofzo.
En die voet behoorde toe aan een meisje van ruim 19 maanden.
Een meisje dat vreeschlijck haar best deed om op goede voet te staan. En er liefst op te lopen. Maar dat laatste lukt nog niet zo goed zelf.

Op een avond, zo'n anderhalve week geleden, zag de moeder van die voet dat meisje dat de buitenkant van haar voetzool een hele rare kleur had. Precies in de diepe groefjes van het velletje.
De moeder schrok. Want hoe hard ze ook poetste, het ging niet weg.
Op de vraag of het misschien verf was, keek het meisje gauw de andere kant op.
Een week later, en vele badjes later, zat de rode-roze kleur er nog. Het leek wel ietsje minder te worden, maar het was toch nog heel duidelijk aanwezig.

De vader en de moeder begonnen zich een beetje zorgen te maken. Want een voetzooltje met een gekke kleur in groefjes, dat hoort niet?
Hoe zou dat toch komen?
Kwam het door de zoolrandjes van haar slofjes? Die draaiden altijd zo ontzettend irritant om haar voeten. Dus wie weet was het dat wel.
Of was het omdat het meisje haar voet altijd zo scheef naar binnen neerzette, als ze ging lopen?
Zouden de voetjes van het meisje wel kloppen? De heupjes van het meisje klopten toch immers ook niet?
Misschien moesten ze voor de vakantie toch maar even langs de dokter om zeker te weten dat alles in orde was.

Tot op een zondagmorgen. Op moederdag om precies te zijn.
Toen werd de moeder van de voet het meisje en haar grote broer verwend. Met prachtige zelfgemaakte mugshots portretten van haar kinderen.
Het portret van het meisje bleek gesigneerd met een knalroze voetafdruk.
En het meisje tilde, gezeten op het bed van papa en mama, haar blote voet op en wees nadrukkelijk naar haar zool. Ze brabbelde wat ten uitleg en knikte opgelucht ja, op de vraag of het stiekem tóch roze verf was, dat onder haar voetzool.
Het is ook wat, als je dat zo lang geheim hebt moeten houden.

En ze leefden liepen nog lang en gelukkig.
Einde.