Een telefoondriehoek of de directrice

Da's niet best, dacht ik, toen na vijf pogingen de brandende vuurkorf mijn papiertje-met-alles-wat-ik-wil-achterlaten nog steeds niet wilde hebben.
Iedere keer dwarrelde mijn klaagzang plagerig weg van de happende vlammen. Terwijl het net daarvoor nog het ene na het andere papiertje van mijn collega's moeiteloos tot as deed wederkeren.
En dan word ik een beetje zenuwachtig hè? Dan ga ik denken dat een Groter Geheel mij iets probeert duidelijk te maken. Dat ik een Hogere Boodschap niet doorzie ofzo.

Gisteren namen wij namelijk afscheid van onszelve. Soms is dat handig. Bijvoorbeeld als je werk gefussileerd pardon gefuseerd is en je zeer binnenkort wordt geacht collectief op te lossen in de nieuwe Enge Beestjes Brigade. Zodat we een frisse start kunnen maken. Niet gehinderd door enige ballast uit het verleden.

Daar moest die rituele verbranding voor zorgen. En dus schreven ik en mijn collega's braaf op een papiertje wat we vooral niet wilden meenemen naar de nieuwe situatie. Dingen waarvan we hoopten dat we er voor eens en voor altijd van verlost zullen zijn.
Eén voor één wierpen mijn collega's hun grieven in het vuur. En hun zorgen verdwenen als sneeuw voor de zon. Of als papier in het vuur.

Maar mijn papiertje wilde die fik niet hebben.
En nu zit ik dus vast aan mijn suffe telefoondriehoek.
Ooit gepresenteerd op 5 december. En wij toen maar denken dat het een surprise was en ons afvragen wanneer de grap het échte kado nou kwam. Maar het bleek bloedserieus. Een papieren driehoek voor op je bureau met mutsige bel-regels voor de organisatie. Nog net niet op rijm.

Of ik zit vast aan de ellenlange inspiratieloze toespraken van de directrice. Dat zou ook kunnen.
Daar ben ik nog niet helemaal uit, wat de Alwetende Kracht mij probeerde duidelijk te maken.
Time will tell. Of niet natuurlijk.