Hoe je van een roze wolk afdondert

Noe mag ik een knuffel kiezen hè? Een roze hè?, vroeg hij voor de honderdste keer vanochtend.
En - stomstomstom - maar weer gewoon antwoorden hè. Daar word ik wel eens moe van. Het zal wel bij de leeftijd horen. Net als het Mamamamamamááá, dat zich tegenwoordig als irritant gezoem van een mug dwars door de negeer-mode van mijn trommelvliezen heen boort.

Een knuffel kiezen dus.
Want het gat in mijn hand had weer eens teveel geld uitgegeven bij de Hema. Ergo: 6 stickers bij elkaar, genoeg om een nieuwe knuffel te komen opeisen bij de winkel.
Bovendien, ik moest toch nog een maillot ruilen dus dat konden we dan meteen wel even doen. Efficiënt is my middle name, inderdaad.

Ik mag een roze he? Want ik vind roze zo mooi..., begon hij zich al te verkneukelen in de auto. Alhoewel, hij zegt eigenlijk geen 'roze'. t klinkt meer als rrrooosuh.
We gaan kijken of er nog een roze is. Misschien zijn alle roze al op, probeerde ik zijn verwachtingen een beetje te managen.

In de Hema bedacht het gat in mijn hand dat het honger had.
Kwam dat even goed uit: David had eigenlijk nog een korte broek nodig. En t-shirts.
En ach, kijk nou, 20% korting op babykleren, fluisterde het gat. Nouja, dan mag Danae nog wel een t-shirt erbij. En de juiste maat maillot niet te vergeten.

Terwijl ik het gat tevreden stelde met nog een t-shirt voor mezelf, bracht David ondertussen alle bezoekers op de hoogte van het feit dat hij zo direct een roze knuffel mocht uitkiezen. Maar dat-ie nog niet wist of ze er nog waren.
Dat weten we niet, voegde hij er met zijn handjes omhoog en schouder ophalend demonstratief aan toe.

Eenmaal bij de klantenservice bleek de gewraakte maillot nog keurig thuis op de keukentafel te liggen. Ik zei al, ik ben zó waanzinnig efficiënt. En de roze knuffels aldaar op.

Naar de lange rij voor de kassa dan maar.
David helemaal gelukkig toen bleek dat het meisje voor ons een roze knuffel mee naar huis nam. Ze zijn er nog, sprak hij opgelucht.

Hij overhandigde de volle spaarkaart aan de caissiere en deed verwachtingsvol zijn bestelling. Een rrroossuh knuffel alstoebieft.
Wil jij geen blauwe? Je bent toch een jongen?, vroeg de kassamevrouw met een schuin oog naar mij. Nee, muts. Hij zegt toch roze. Mankeer je wat aan je oren?
Nee, ik wil een rrrooossuh, stelligde hij nog een keer. Goed zo jongen, laat je niks wijs maken.
Oh, die heb ik niet meer. Die zijn op, basde de kassamiep. Misschien volgende week weer.

David knipperde de tranen in zijn ogen weg, en wierp zich toen verslagen om mijn benen. Heel verdrietig. De kassamevrouw keurde hij geen blik meer waardig.

Bij gebrek aan beter kozen we samen een groen schaap uit. Die was ook wel leuk, vond ie. Wel aardig, zou huisgenoot zeggen.
Maar eigenlijk wou ik de roze, mama, zei hij nog een paar keer voor de zekerheid.

Heeft-ie mazzel. Dankzij het gat in mijn hand en een lieve mevrouw achter ons uit de rij, hebben we in 1x weer een spaarkaart vol.
Echt, goeie actie van de Hema. Al 180 euro uitgegeven. Grrrmbl.
Volgende week nog maar eens kijken. Kíjken, zeg ik. Niet kopen.