De halve ochtend diverse malen geprobeerd de huisarts te bereiken. Want nu zouden ze de uitslag van de echo en de heupfoto van Danaë toch wel hebben, leek ons.
Maar k kwam er niet door. Na een kwartier hetzelfde bandje aangehoord te hebben, opgehangen. Want er moest nog meer gedaan worden. Boodschappen bijvoorbeeld. Of een fruithapje in een hongerig bekkie stoppen. Om half 1 nog een laatste poging gedaan. Niet gelukt. Zijn zeker al met lunchpauze ofzo.
Loop ik zojuist naar boven. Zie ik dat er is gebeld. Natuurlijk nét op het moment dat wij in de auto stapten voor de boodschappen.
Het nummer? De huisarts. En over huisartsen die zelf patiënten gaan terugbellen, heb ik geen goed buikgevoel. Over de uitslag dan hè?
Mèn, nou moet ik helemaal wachten tot 4 uur. En dan nog eens proberen of ik de huisarts te pakken krijg. Gets. De zenuwen gieren momenteel door mijn keel. Duimt u even mee?
4 opmerkingen:
He bah, zul je altijd zien dat er dan nét gebeld wordt! Ik duim voor je hoor.
Mmm, idd niet tof al die mensen zelf gaan bellen. Ik duim met Dorien mee.
Wij duimen met zijn negenen!!
Ik duim. Maar... het is al na 4en. En...?
Een reactie posten