Taptoeteraar

Goed. Eerst dacht ik dat het de Last Post heette. Had al een hele spitsvondige intro bedacht. Iets met dat dit niet het laatste berichtje was.
But no. Zo heet het niet. Het trompetsignaal dat ieder jaar voorafgaand aan de Dodenherdenking wordt gespeeld. Het heet de Taptoe. Van letterlijk 'Tap toe'. Bar dicht. Is er wel van afgeleid trouwens, de Taptoe van de Last Post. Dan weet u dat ook weer. Maar ik dwaal af.

Plaatsvervangende zenuwen krijg ik daar altijd van. Van die Taptoe. Niet van het getrompetter op zich, maar voor diegene die het signaal even voor achten speelt. De zogenoemde Taptoeteraar dus.

Moet je je voorstellen: de Dam.
Vol met mensen. Of de Waalsdorpervlakte. Where ever.
En dan sta je daar. Helemaal alleen.
Iedereen is stil. Verwachtigingsvol stil.
Dan komt het onvermijdelijke moment dat je moet inzetten. Anders ben je nooit om 8 uur precies klaar. Hoe doen ze dat trouwens toch? Wie geeft aan dat er begonnen moet worden? Heeft de trompetter een oortje in? En telt zijn commandant dan af? Of geeft Beatrix met een ongemerkte knipoog het startsein?
Direct krachtig. En natuurlijk niet minder dan loepzuiver.
Vier verschillende tonen kent het stuk. Vier slechts.
En geen vinger die eraan te pas komt. Nee. Alleen de juiste mondspanning.
En dat laatste lijkt me juist zo moeilijk. Trillende mondhoeken lijken me nogal op de loer te liggen in deze situatie. Of trilknieën. Net zo erg, denk ik.
Knap vind ik dat. En een sterk staaltje van stalen zenuwen.

En wat ik me dan ook al jaren afvraag tijdens die twee minuten stilte die volgen: Ja sorry, mijn gedachten dwalen wel eens af: wanneer hoor je dat jij dit jaar de uitverkorene bent? Op 5 mei? Op je functioneringsgesprek? Weekje van tevoren? Of heb je gewoon het kortste strootje getrokken?
En ben je dan blij? Of heb je dan wekenlang slapeloze nachten bij het vooruitzicht? En de blaren op je lippen van het oefenen?

Écht, ik zeg: petje af voor de Taptoeteraar!