Een heel weekend wachten... Maar, het was het wachten waard: de hoeken van de heupjes van Danaë zijn volgens de radioloog “niet afwijkend voor deze leeftijd en geslacht”. Niets wijst dus op heupdysplasie. Een hele opluchting!
Hoe gaat het eigenlijk verder met ons meisje? Prima, mogen we wel zeggen. De laatste ‘meterstanden’ van het consultatiebureau dateren van begin december: 5 kilo en een mooie 56 centimeter. Ondertussen zal dat wel weer meer zijn, want we krijgen plotseling niet alle rompers maatje 50/56 meer dicht. Gisteravond constateerden we dat ze nu toch echt een gezellige dikkige boeddha-baby aan het worden is. Niks pietepeuterigs meer aan.
Verder lacht en flirt ze dat het een aard heeft. Dat alles uiteraard niet op commando – what was I thinking – . Ze begint ook haar stem een beetje te ontdekken: als ze de geest heeft, pruttelt ze er lekker op los, liefst met consumptie. De beste gesprekken voert ze ’s avonds, als grote broer naar bed is. Kennelijk wordt ze dan niet gestoord en heeft ze door dat papa en mama dan vol aandacht voor haar zijn.
Tuurlijk is het nog steeds het mooiste, liefste en schattigste meisje op de hele wereld. Met haar mooie donkerblauwe oogjes kijkt ze aandachtig de wereld in; ze heeft soms een hele mooie verwonderde blik in haar ogen. En ze kan ook genieten: ze drinkt geen fles melk, nee, ze savoureert melk. Met ogen dicht en gevouwen handjes wordt de melk genuttigd, onderwijl zuchtend van genot. En als de fles leeg is, smakt ze nog even gelukzalig na terwijl ze met haar handjes aan haar buik plukt. Ach, t is zo’n schatje…
Helaas heeft het schatje het afgelopen weekend wel definitief afgelegd tegen de bergen snot waarmee haar grote broer en haar vader vorige week te kampen hadden. We zijn dus nu voorzien van ‘klank-en-lichtspel’: ze reutelt aan alle kanten en hoesten kan ze ook. Ze heeft er tot nu toe gelukkig nog geen last van, geen koorts en is nog even vrolijk al altijd. Ook dat zal dus vanzelf wel weer overgaan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten