En ook 'zo maar in ene' een heul dikke buik.
Maar dan ook echt een dikke buik. M'n navel lijkt verdwenen. Het vel staat met de dag strakker.
Waar gaat dat heen? Of liever gezegd: komt dat allemaal ooit nog weer goed?
En als ik dan toch aan het zeuren ben, zal ik dan ook maar meteen even de open deuren met u behandelen?
Meest gestelde, en wat mij betreft ook de meest irritante vraag van dit moment: Hoe lang móet je nog?
En dan vooral zo'n ach-ende-wee-meewarige blik erbij, starend naar the huge belly.
De vraag kan tegenwoordig overal en door iedereen gesteld worden. Van collega's tot wildvreemden in de supermarkt.
Waar ik eerst nog vriendelijk doch stellig antwoordde 'Ik mág nog zo'n
Of deze: 'En, weet je al wat het wordt?'
Ligt een beetje aan de intonatie, maar sommigen - meestal de vage bekenden of wildvreemden in een speeltuin, supermarkt of andere 'verzamelplek' - menen er recht op te hebben te weten wat het
Vooral in die laatste gevallen vind ik het heel leuk om te zeggen 'Jazeker, een kind.'
Maar goed.
Ik zwangerschapsverlof, en Het Kind een eindeloze zomervakantie.
Gelukkig is daar de BSO, en natuurlijk het kinderdagverblijf voor Het Andere Kind.
Dat betekent dat ik tijd heb voor Hormonaal Ingegeven Behoeften als
het haken van een babydekentje,
het inslaan van voldoende potten pindakaas (echt, vraag me niet waarom, want zo vaak eet ik het niet. Maar genoeg pindakaas in huis is momenteel een heel rustgevende gedachte)
en het lappen van de ramen (heb ik dan natuurlijk geen foto van. Sommige dingen 'móet' je gewoon doen).
5 opmerkingen:
Hihi, herkenbaar! Ik had zo'n hekel aan "je weet waarvoor je het doet hè" als je eerlijk vertelde dat het toch wel een beetje zwaar werd. Succes met de loodjes en de hormonen!
Hihi, pindakaas en panneermeel. Het kind (weet je zeker dat het geen lammetje wordt eh is?!) kan komen.
Hm, blauw dekentje. Heeft dat iets te betekenen? ;-)
@kay: nee hoor. Als er een meisje uitkomt rollen, dan vlecht ik er nog dunne roze strikjes door. Voor David hadden we ook een turquoise, groen blauwe kamer. En toen wisten we ook niet wat t zou zijn... Een verrassing dus.
Hahahaha, die vragen ja! Ik vond het vreselijk dat mensen die je totaal niet kende, je perse moesten aanspreken en van alles wilden weten wat ze totaal niet aan ging. Ik voelde me een loslopende kermisattractie.
Sterkte met de laatste loodjes. Aan de voorraadpotten te zien,moet dat wel goed komen.
Een reactie posten