We zijn in de dierentuin.
Daar zijn we wel vaker, want we hebben een abonnement. En dat moet eruit he, zo'n abonnement.
Dus gingen we naar de dierentuin. Alwaar onze tenen zo ongeveer bevroren. En de wangen van Danaë blauw kleurden. Maar goed, dat maakt voor het verhaal niet uit.
We zijn dus in de dierentuin.
Wij hebben ook een kerstboom thuis, vertelt David bijna stuiterend van enthousiame aan willekeurige mede-dierentuinbezoekers.
Oja?, glimlachen ze terug.
En we hebben ook een kerststal, stuitert hij op en neer voor het hok met de witte uilen.
Ach wat leuk, doen de voorbijgangers mee.
Jahaa, zegt-ie. Maar we hebben geen baby Jezus meer.
Nee?, vragen de voorbijgangers.
Nee, zegt-ie opgewekt. Want baby Jezus is opgezogen. En nu ga ik naar de apen kijken, de voorbijgangers in verbijstering achterlatend.
En dat is de waarheid mensen. We hebben wel een kerststal, maar geen Jezus meer. Helaas. Die is nog steeds kwijt.
Naja. Misschien is het ook wel wat veel om te bevatten, voor een 3-jarige wannabe-kleuter. Al die festiviteiten in december. Van een kerstrecital:
Glooooo-ho-ho-ho-ho-hooo-rie-jaaa
in excel-vis Eèè-hè-ngel.
schiet-ie moeiteloos in een Sinterklaasmedley. Om vervolgens te vragen
Na deze avondslaap is het autoonieuw he?
3 opmerkingen:
Hahaha... hier op m´n werk kijken ze me nu met een scheef oog aan en vragen zich vast af waarom ik zo hard zit te lachen.
Maar verder blog of lees ik noooooit hoor, op m´n werk.
Heul grappig, en herkenbaar, de decemberstuit. Vooral leuk omdat ze idd maar de helft begrijpen. Die cadeau's ja, en de kerstkransjes. Dat dan weer wel.
Zal toch blij zijn als de scholen zo weer beginnen...
Hahaha, wat een heerlijke opmerkingen!
Fijne jaarwisseling en voor 2010 al wat wenselijk is.
Een reactie posten