Suiker op een stokje

Nog voor ik beleefd 'Nee, dank u' kon zeggen, had de kapper al een lolly in de handen van David geduwd.
Zou trouwens prettig zijn als ze dat eerst eens zouden vragen aan de ouder-in-charge. Maar nee. Kennelijk meent de kapper dat kinderen van 3 op dat vlak reeds zelfbeschikkingsrecht hebben.

Wat is dat? Is dat een snoepje?, vroeg hij, tot dat moment nog volledig onbekend met het fenomeen lolly en bijbehorende kleefhanden en voortdurende glazuuraanval.
Waarschijnlijk is hij één van de weinige kinderen die vrijwel nooit snoep krijgt. Komt omdat zijn moeder dat ook nooit mocht van haar twee beroepsgedeformeerde tandarts-ouders. Zielig he?
Maar hee, ik leef nog. En ik heb geen gaatjes.
En ik heb geen snoepverslaving ontwikkeld, als anti-reactie. Nee. Stiekem eet ik het overgebleven tractatie-snoep op dat hij van het kinderasiel mee naar huis krijgt als er weer eens een kind op een beker vol met ADHD-stimulerende-regenboog-suikerbommen heeft getrakteerd. Maar da's dan ook het enige.

Enniewee. Het kind kreeg dus een suiker-shot-op-een-stokje.
Dat is een lolly, zei ik. Daar moet je aan likken. En als-ie op is, gigagoed je tandenpoetsen.
Ohhh, een loh-llie, glunderde hij.
2 kleef-kwijl-kinnen later: Ik ben zó blij mam, omdat ik een lolly heb. Echt waar, zoooo blij.
*er kwam klein beetje schuldgevoel opzetten bij de moeder in kwestie*

Thuisgekomen mocht hij de lollie verder opeten.
Na 5 minuten likken op de bank was de lol eraf (ha. ha.).
Mama, ik hoef m niet meer. Ik vind m toch niet zo lekker. Volgende keer wil ik weer een gewoon koekje bij de kapper.
*schuldgevoel verdwenen als suiker in de mond sneeuw voor de zon*