Een bericht voor het thuisfront

Aldus een week geleden in de sneeuw (t is inmiddels alweer de 21ste natuurlijk, lang leve bloggen met terugwerkende kracht).
Was het idee geweest dat we dit filmpje in het poepiedure superdeluxe hotel - mede mogelijk gemaakt door de baas van Huisgenoot - op internet zouden zetten.
Blijkt dat er geen Wifi is... Ja, ergens onder het bureau van de receptioniste met één of andere crapy verbinding en dat ook nog eens tegen betaling.
Dan maar zwaaien naar de kinderen met enige vertraging.
In real life hebben we elkaar gelukkig al lang weer in de armen gesloten.

Ik kan u natuurlijk nog vermaken met een verslag van een 13 km lange wandeling door de sneeuw omdat ik per sé een rondje rond het stuwmeer wilde maken.
Wat dus niet kon, omdat er teveel sneeuw lag en het complete pad verschwunden was.
Dat terugkerende voorbijgangers ons daarop reeds hadden gewezen, en dat we dat dus allang hadden kunnen weten, dat maakt niet uit. Want ik wil altijd graag zélf uitmaken of het pad er nog ligt.
Maar t lag er dus echt nie.

Of ik zou een hilarisch verhaal vertellen van hoe Huisgenoot, door iets té lang de stube en bijbehorende inhoud van bierpullen van dichtbij te bestuderen, ervoor zorgde dat ik tóch nog op de ski's stond.
En van dat ik toen met I. (ja, je zij vermeld) ging skieën en we al kletsend tot 3x toe bijna uit het sleepliftje donderden, nog voor we überhaupt eigenlijk een haak te pakken hadden. Want dat vergt toch een soort finesse, samen synchroon in een liftje stappen en er dan ook nog samen elegant uitstappen.
Of dat ik na 4 jaar tóch nog bleek te kunnen skieën en ik het eigenlijk - zoals eerst gedacht - helemaal niet eng vond en stiekem zelfs best leuk. Mede dankzij I. natuurlijk. Dat moet dan ook weer even vermeld.

Maar ach. U had er gewoon bij moeten wezen.
Net als al die vrouwen-van en collega's van Huisgenoot.