Sinds een week of twee is David de trotse bezitter van een mooie appelgroene pot. Met uiterste zorgvuldigheid door hemzelf uitgezocht, bij de IKEA. De eerste maal besteeg hij het ding als ware het zijn paard. Dat zijn broek nog uit moest en zijn luier ook, dat was een kleine bijkomstigheid. Voor een kleine minuut wilde hij er wel even op zitten. Het zat best lekker, zei hij. Da’s mooi, zeiden wij. En dan gaan we vanaf nu een aantal keer per dag met blote billen erop zitten, en kijken of jij er ook een plasje in kunt doen.
Daar dacht David heel anders over. 10 seconden erop zitten, met blote kont, is de max. Zelfs een boek voorlezen met motiverende geluid van een lopende kraan op de achtergrond, zet de poorten van zijn blaas niet open. En dat terwijl hij onder de douche op eigen commando de ene na de andere zeikstraal in zijn watermolen laat klateren.
Op de pot zitten? Da’s voor grote jongens, vindt hij. En dat is David nog niet, zo meldde hij vandaag. Waarom is David nog geen grote jongen dan?, vroegen wij geïnteresseerd. Tote jommes mogen tilee eten*. En dat mag David nog niet, toch.
Papa en mama kunnen dus de pot op. Voorlopig gebruikt David de pot voor allerhande zaken, behalve waarvoor het ding ontworpen is. Een pot is volgens David heel handig, bijvoorbeeld als speelgoed-verzamel-object, wastobbe/auto voor de knuffels en als hek om de deur op een kier te houden.
* Grote jongens mogen filet americain eten. Spul dat ik bijna 3 maanden na bevalling nog steeds per infuus naar binnen kan werken. Zaaaalig! In het kraampakket van een vriendin dat ik binnen een paar uur na de bevalling kreeg, zat zo’n heerlijk doosje met van dat rauwe rode goud. Woeha, zij wist wat ik 9 maanden node gemist had, hulde!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten