En dan ook nog Twee Minuten Stil Zijn. Dat is een hele beproeving, ook zeker voor mensen kinderen kleuters voor wie een rit naar Bretagne een echte opgave is.
David en Danaë kunnen dat inmiddels. Tussen de Last Post en het Wilhelmus hun mond houden.
We hadden het netjes uitgelegd aan Floris: als de trompet stil is, dan zijn we allemaal even stil. Totdat het orkest weer een liedje speelt. Dat kon hij wel, dacht hij. Een soort Wie-het-langste-stil-is-spel. Prima.
Tien seconden na het wegebben van de laatste klank van de Last Post begon het zachtjes naast me op de bank
Mama... ...
Mama... ...
Mama? ...
Mammie? ...
Ik moet echt iets heel belangrijks zeggen ... (David rolt ondertussen bijna de ogen uit z'n hoofd terwijl hij met z'n vinger voor z'n mond zijn broertje tot stilte sist.)
Mam?
Maar het is Echt Heel Belangrijk ...
Ma-Hám...
Maaa-Maaaa...
En dan was daar eindelijk het verlossende begin van het Wilhelmus.
'Mam, die grote bal op de rug van die meneer*.
Die bewoog.'
*hij bedoelt Atlas op het Paleis op de Dam. En ja, ik had ook gezien dat het langzaam uitzoomende shot in het begin een beetje trillerig ging...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten