vrijdag 19 mei 2017

Gek geworden...

Terwijl ik sta te douchen, komt Floris de badkamer binnen gestommeld.
Hij kijkt even aandachtig naar de douche, het water en naar mij.
Zuchtend schudt hij zijn hoofd. "G.od is echt gek geworden..."
"Huh?" Ik bereid me voor op een of andere spin-off van een Paas- of Kerstverhaal. Maar nee.
"Dat-ie dáár haar gemaakt heeft," en hij wijst omzichtig naar dáár beneden.
"Dat vind ik dus Echt Niet Mooi!"

Ik vertel m dat grote mannen en vrouwen altijd haar dáár hebben. Z'n ogen rollen bijna uit z'n kassen van verbazing.
"Nou, dat vind ik dus echt heel stom. Ik vind meisjes alleen maar mooi als ze een panty en een jurk aan hebben."

dinsdag 9 mei 2017

Netflix-generatie-kloof

We kijken met z'n allen naar live tv-uitzending waarop de Koning en Koningin en de kransleggingen op de Dam te zien zijn.
Allemaal reuze-interessant, vindt Floris die al een tijdje voor het beeld heen en weer staat te hoppen. Een overduidelijke ik-moet-plassen-maar-ik-wil-niet-dans.
'Stop', zegt hij opeens. 'Stop. Zet m even op pauze, want ik moet even plassen.'

En toen werd duidelijk dat het kind eigenlijk nog nooit een echt tv-programma heeft gezien, en al helemaal niet live.

zaterdag 6 mei 2017

Hij bewoog

Laten we eerlijk zijn mensen. Twee minuten zijn ook gewoon lang.
En dan ook nog Twee Minuten Stil Zijn. Dat is een hele beproeving, ook zeker voor mensen kinderen kleuters voor wie een rit naar Bretagne een echte opgave is.

David en Danaë kunnen dat inmiddels. Tussen de Last Post en het Wilhelmus hun mond houden.
We hadden het netjes uitgelegd aan Floris: als de trompet stil is, dan zijn we allemaal even stil. Totdat het orkest weer een liedje speelt. Dat kon hij wel, dacht hij. Een soort Wie-het-langste-stil-is-spel. Prima.

Tien seconden na het wegebben van de laatste klank van de Last Post begon het zachtjes naast me op de bank 
Mama...  ...
Mama...  ...
Mama?   ...
Mammie?   ...
Ik moet echt iets heel belangrijks zeggen   ... (David rolt ondertussen bijna de ogen uit z'n hoofd terwijl hij met z'n vinger voor z'n mond zijn broertje tot stilte sist.)
Mam?
Maar het is Echt Heel Belangrijk   ...
Ma-Hám...
Maaa-Maaaa...

En dan was daar eindelijk het verlossende begin van het Wilhelmus. 
'Mam, die grote bal op de rug van die meneer*. 
Die bewoog.'

*hij bedoelt Atlas op het Paleis op de Dam. En ja, ik had ook gezien dat het langzaam uitzoomende shot in het begin een beetje trillerig ging...

donderdag 4 mei 2017

Zijn we er al?

Maandagochtend vroeg om 7.10 reden we dan toch echt weg. Na weer een valse start van de vakantie want David was op de geplande vertrekdag zo ziek als een hond. Kennelijk gaan mei-vakanties en ons gezin toch niet zo heel goed samen. t Is weliswaar 5 jaar geleden inmiddels, maar ergens nog best een traumaatje. Enniewee, we zijn op weg en iedereen heeft er zin in.

7.20: 'Zijn we er al?' klinkt een klein stemmetje vanaf de achterbank.
'Nee joh, we zijn net weg, we moeten de hele dag nog in de auto', legt David uit. 'Maar ik hou niet van lang in de auto zitten' moppert onze kleuter.

7.30: 'Zijn we er al?' klinkt het weer.
'Nee nog lang niet', antwoordt David geduldig. Floris fronst terug.

7.45: We rijden langs Vianen en zwaaien even naar papa's werk. 'Zijn we er nu dan al?', vraagt Floris hoopvol. Helaas...
David en Danaë zitten ondertussen met koptelefoons op verdiept in één van de tig tekenfilms die Huisgenoot de afgelopen jaren op het 'inflight entertainment system' heeft verzameld. Floris weigert al jaren een koptelefoon op te zetten en kijkt met een half oog mee.

7.55: 'Ieuw,' kermt Floris vanaf de achterbank. 'Het draadje van jouw koptelefoon raakt me aan. Dat wil ik niet. Dan moet ik kotsen'. En hij kijkt er nog eens extra theatraal bij.
David verlegt goeiig z'n draadje, maar ik zie aan z'n gezicht dat-ie denkt dat dit nog wel eens een hele lange rit gaat worden op deze manier.

7.57: 'Neehee, niet mij aanraken', walgt Floris als David m per ongeluk aanraakt. 'Dat wil ik niet, dan moet ik kotsen'.
David zucht.

8.05: 'Zijn we er nou al? Hoe lang duurt het nou nog?'
David zucht nog eens diep en begint Floris voor te rekenen hoe lang het nog duurt: 'Over ongeveer 6 films zijn we er. Als deze is afgelopen mag jij een film uitkiezen, goed?' Het stemt Floris matig tevreden.

8.15: We passeren de grens met België. 'Ja, we zijn er he?'

Na nog zo'n 100x uitleggen dat we er nog niet waren, waren we er dan toch.
Zuid-Bretagne.
Hoera voor stokbrood, pain au chocolat, Franse stinkkaas, oesters, mosselen, stranden, eb en vloed, ziltige zeelucht en heerlijke crêpes.