maandag 9 oktober 2017

Onverwachte overhoring

Ik kreeg vandaag van mijn kleuter een onverwachte overhoring Kleurenleer. In het Engels.

'Mama, wat is blauw in het Engels?'
'Blue', antwoord ik braaf.

Hij vuurt nog wat kleuren op me af. Volgens mij ga ik door naar de volgende ronde, want hij wisselt het opeens om.
'En red?'
'Rood.'

Ook dat doe ik denk ik goed genoeg, want na een paar kleuren zet hij er weer een tandje bij: 'En zwart-wit?' 'Black white', antwoord ik keurig.
'En red green?'
'Rood groen', vertaal ik netjes.
'En poep bruin?'
'Ehh...,' doe ik.
Maar mijn leraar heeft niet zoveel geduld.
'Shit,' zegt hij. 'Dat is shit brown.'

vrijdag 19 mei 2017

Gek geworden...

Terwijl ik sta te douchen, komt Floris de badkamer binnen gestommeld.
Hij kijkt even aandachtig naar de douche, het water en naar mij.
Zuchtend schudt hij zijn hoofd. "G.od is echt gek geworden..."
"Huh?" Ik bereid me voor op een of andere spin-off van een Paas- of Kerstverhaal. Maar nee.
"Dat-ie dáár haar gemaakt heeft," en hij wijst omzichtig naar dáár beneden.
"Dat vind ik dus Echt Niet Mooi!"

Ik vertel m dat grote mannen en vrouwen altijd haar dáár hebben. Z'n ogen rollen bijna uit z'n kassen van verbazing.
"Nou, dat vind ik dus echt heel stom. Ik vind meisjes alleen maar mooi als ze een panty en een jurk aan hebben."

dinsdag 9 mei 2017

Netflix-generatie-kloof

We kijken met z'n allen naar live tv-uitzending waarop de Koning en Koningin en de kransleggingen op de Dam te zien zijn.
Allemaal reuze-interessant, vindt Floris die al een tijdje voor het beeld heen en weer staat te hoppen. Een overduidelijke ik-moet-plassen-maar-ik-wil-niet-dans.
'Stop', zegt hij opeens. 'Stop. Zet m even op pauze, want ik moet even plassen.'

En toen werd duidelijk dat het kind eigenlijk nog nooit een echt tv-programma heeft gezien, en al helemaal niet live.

zaterdag 6 mei 2017

Hij bewoog

Laten we eerlijk zijn mensen. Twee minuten zijn ook gewoon lang.
En dan ook nog Twee Minuten Stil Zijn. Dat is een hele beproeving, ook zeker voor mensen kinderen kleuters voor wie een rit naar Bretagne een echte opgave is.

David en Danaë kunnen dat inmiddels. Tussen de Last Post en het Wilhelmus hun mond houden.
We hadden het netjes uitgelegd aan Floris: als de trompet stil is, dan zijn we allemaal even stil. Totdat het orkest weer een liedje speelt. Dat kon hij wel, dacht hij. Een soort Wie-het-langste-stil-is-spel. Prima.

Tien seconden na het wegebben van de laatste klank van de Last Post begon het zachtjes naast me op de bank 
Mama...  ...
Mama...  ...
Mama?   ...
Mammie?   ...
Ik moet echt iets heel belangrijks zeggen   ... (David rolt ondertussen bijna de ogen uit z'n hoofd terwijl hij met z'n vinger voor z'n mond zijn broertje tot stilte sist.)
Mam?
Maar het is Echt Heel Belangrijk   ...
Ma-Hám...
Maaa-Maaaa...

En dan was daar eindelijk het verlossende begin van het Wilhelmus. 
'Mam, die grote bal op de rug van die meneer*. 
Die bewoog.'

*hij bedoelt Atlas op het Paleis op de Dam. En ja, ik had ook gezien dat het langzaam uitzoomende shot in het begin een beetje trillerig ging...

donderdag 4 mei 2017

Zijn we er al?

Maandagochtend vroeg om 7.10 reden we dan toch echt weg. Na weer een valse start van de vakantie want David was op de geplande vertrekdag zo ziek als een hond. Kennelijk gaan mei-vakanties en ons gezin toch niet zo heel goed samen. t Is weliswaar 5 jaar geleden inmiddels, maar ergens nog best een traumaatje. Enniewee, we zijn op weg en iedereen heeft er zin in.

7.20: 'Zijn we er al?' klinkt een klein stemmetje vanaf de achterbank.
'Nee joh, we zijn net weg, we moeten de hele dag nog in de auto', legt David uit. 'Maar ik hou niet van lang in de auto zitten' moppert onze kleuter.

7.30: 'Zijn we er al?' klinkt het weer.
'Nee nog lang niet', antwoordt David geduldig. Floris fronst terug.

7.45: We rijden langs Vianen en zwaaien even naar papa's werk. 'Zijn we er nu dan al?', vraagt Floris hoopvol. Helaas...
David en Danaë zitten ondertussen met koptelefoons op verdiept in één van de tig tekenfilms die Huisgenoot de afgelopen jaren op het 'inflight entertainment system' heeft verzameld. Floris weigert al jaren een koptelefoon op te zetten en kijkt met een half oog mee.

7.55: 'Ieuw,' kermt Floris vanaf de achterbank. 'Het draadje van jouw koptelefoon raakt me aan. Dat wil ik niet. Dan moet ik kotsen'. En hij kijkt er nog eens extra theatraal bij.
David verlegt goeiig z'n draadje, maar ik zie aan z'n gezicht dat-ie denkt dat dit nog wel eens een hele lange rit gaat worden op deze manier.

7.57: 'Neehee, niet mij aanraken', walgt Floris als David m per ongeluk aanraakt. 'Dat wil ik niet, dan moet ik kotsen'.
David zucht.

8.05: 'Zijn we er nou al? Hoe lang duurt het nou nog?'
David zucht nog eens diep en begint Floris voor te rekenen hoe lang het nog duurt: 'Over ongeveer 6 films zijn we er. Als deze is afgelopen mag jij een film uitkiezen, goed?' Het stemt Floris matig tevreden.

8.15: We passeren de grens met België. 'Ja, we zijn er he?'

Na nog zo'n 100x uitleggen dat we er nog niet waren, waren we er dan toch.
Zuid-Bretagne.
Hoera voor stokbrood, pain au chocolat, Franse stinkkaas, oesters, mosselen, stranden, eb en vloed, ziltige zeelucht en heerlijke crêpes.

dinsdag 11 april 2017

Opeens

En toen was het over. Zo maar.
Eigenlijk ging het best geleidelijk. Dus had ik het niet zo door. Daarom het voelde toch erg 'opeens'.
Geen afscheidsknuffel meer, natúúrlijk geen kus (wat denk je wel). Geen afscheidsaai over de bol. Zeker niet in het zicht van klasgenoten (wat denk je wel). Een high-five kon nog net. Op het schoolplein dan hè. Niet in de gang.

Groeien doen kinderen heel stiekem. Je ziet het niet. Totdat je op een dag merkt dat je nu wel heel veel sok ziet als hij die lange broek aan heeft. Of dat dat t-shirt wel heel veel hemd prijs geeft. Of dat dat best wel nieuwe hemd een hemdje blijkt geworden en jij je oprecht afvraagt of je het te heet gewassen hebt of dat je kind opeens zo hard gegroeid is.

Dat ze uit kleren groeien, wist ik inmiddels wel.
Maar het is toch even slikken als ik zie dat mijn kind dat zich als 4-jarige in pyjama tijdens een knuffelsessie voor het slapengaan niet kon voorstellen dat er óóit een moment zou komen dat hij niet meer met mama wilde knuffelen, nu bij het scheiden der wegen op het schoolplein eerst even tersluiks de ramen van zijn klas inspecteert op eventueel toekijkende klasgenoten, en daarna opgelucht - want de zonnewering is naar beneden - instemt met een snelle afscheidshigh-five.

Dus...
Als u mij kwijt bent: ik ben naarstig op zoek naar verlenging van mijn navelstreng.

Vlinders

Verliefd is hij... tot over zijn oren.
Hij glinstert met z'n ogen als hij het over haar heeft.
Ze heeft bijvoorbeeld mooie ogen en is heel aardig. Maar soms is ze streng. Dat vindt-ie niet zo leuk.
Later gaat hij met haar trouwen, zo vertelde hij tijdens het avondeten.
Dat ze eigenlijk al 'bezet' is, maakt hem niet uit.
"Want dan geef ik haar gewoon een ring. En dan heeft ze twee ringen. Dat vindt ze vast heel leuk. En dan trouwt ze ook met mij."

Op school hebben de vrienden het er onderling openlijk over. Sommigen moeten een beetje erom giechelen. "Weet je, hij is verliefd op A.", giebelen ze mij toe bij het naar school brengen.
Anderen vinden het maar 'vies'. "Ieuw, trouwen... Dan moet je kussen hoor", gruwelt een vriendje.
Maar dat geeft niet: "Later als ik groot ben, dan ga ik met haar kussen. Nu nog niet", stelt hij z'n makkers gerust.

Het mooist is ze volgens hem als ze een jurkje en een panty aan heeft. "Dan heeft ze van die mooie benen", zwijmelt hij.

Och, wat is dat heerlijk.
Zo'n keiharde crush op je eigen kleuterjuf.

donderdag 19 januari 2017

Over de BoekieBoekie van Piet

Op school gaat het thema dit keer over Kunst. Waar Danaë en David met alle bovenbouwklassen gemengde workshops over verschillende kunstenaars volgen, staat bij de kleuters iedere week een andere kunstenaar centraal. Het thema valt in de smaak, blijkt 's avonds. Floris vertelt namelijk voor het eerst uit zichzelf iets over school.
Hij vertelt over een meneer die Mondriaan heet. Die de BoekieBoekie heeft gemaakt. En dat dat ook muziek is. Hij vindt de kunst wel mooi. Maar ook heel moeilijk. Want "dan moet je precies tussen de lijntjes tekenen hoor".
Bij het naar bed gaan vraagt hij mij samenzweerderig "Weet je hoe die meneer ook van zijn voornaam heet?" "Nee," zeg ik. "Dat weet ik niet." En dan fluistert hij gniffelend in m'n oor "Piet. Hij heet zoals zwarte Piet." En hij schatert het uit.