Onze jongste kabouter heeft een beetje moeite met 'loslaten'. En dan in de meest basale zin van het woord.
Eigenlijk was dat nooit zo'n probleem, dat 'loslaten'. Totdat hij afgelopen zomer hand-voet-mondziekte kreeg en daardoor niet alleen de blaren op z'n handen en voeten had staan, maar dus ook in z'n mond. En dat eet niet zo lekker, met de blaren op je tong. Dus hij at een hele week niets. Of nou ja, heel voorzichtig wat hapjes gele vla.
Meneer heeft genoeg reserve om een weekje op zeer beperkt dieet door te brengen, dus we maakten ons geen zorgen. What goes 'in', must come 'out'.
En daar zat nou net het probleem. Er kwam niets 'out'. Sterker nog. Dat wat er wel 'out' wou, zat gewoon klem. Acherme.
Lang verhaal kort: uiteindelijk lukte het toch- geholpen door olijfolie en coaching die bij een gemiddelde bevalling niet zou misstaan -, en werd de boel weer op gang geholpen door een prettige fles lactulose. Best fijn, zo vlak voordat we op vakantie gingen.
Sindsdien kennen de bowelmovements van de jongste een wankel evenwicht. P.oepen doet pijn, en iets wat pijn doet, doe je natuurlijk liever niet nog een keer.
Hij is een kei geworden in ophouden (interessante woordspeling in deze). En als de natuur uiteindelijk dan toch sterker wordt dan hijzelf, dan p.oept hij het liefste met z'n liefste knuffel in z'n ene hand en mijn hand in z'n andere. Of met z'n armpjes om m'n nek geklemd op schoot, met een rood aangelopen hoofd en soms wat klam van het (angst)zweet.
Alle huis-tuin-en-keuken-middeltjes hebben we inmiddels geprobeerd. Veel drinken, bewegen, olijfolie of lijnzaadolie door z'n eten, kiwi´s, roggebrood, ontbijtkoek. Stickers plakken als beloning. De hele rataplan. Soms leek het iets beter te gaan (als in 'niet 3 uur piepen dat hij moet p.oepen voordat de 'eagle finally has landed'), om dan daarna weer af te zakken naar een dieptepunt.
Afgelopen donderdag pikte hij een of ander virus op van het kinderdagverblijf. Een k.ots-virus (wij hadden een d.iarree-virus met open armen ontvangen).
Overgeven bleek helaas ook niet helemaal zijn dingetje te zijn, getuige de vastberadenheid waarmee hij alles tegen de anti-peristaltische bewegingen in probeerde weg te slikken en tegen te houden. En het panische gillen als hij dan eenmaal zijn maag geledigd had. Maar daarnaast at hij natuurlijk niets.
Kortom: wij zagen een prachtige opmaat aankomen voor weer een dieptepunt van de darm-acties. Om een total-lock-down met bijbehorende bevalling voor te zijn, besloten we een k.lysma te geven die we nog hadden liggen van het zomer-debacle.
En mensen. Dat. Werkt. Als. Een. Tierelier.
Heel fijn.
Het zou alleen nóg fijner zijn als we tussentijds de kans kregen om z'n luier te verwisselen.
Ach en nouja. Ik bespaar u de juicy details (sic...).
Laten we het erop houden dat de titel van dit stukje bijzonder toepasselijk is.
En ondertussen: wij gaan hier met goede moed een nieuwe fase in: komende drie weken iedere dag op doktersvoorschrift een laxeermiddel. En dan eens kijken of de boel prettig vlot getrokken is. Want wij zijn klaar met doe-het-zelven op dit gebied. Het is voor iedereen, maar in het bijzonder Floris, fijn als hij zich weer letterlijk ont.last kan voelen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten