Het was me in m'n hele moederlijke carrière nog niet eerder overkomen.
Nu bezoeken we natuurlijk niet iedere week een of ander cultureel samenzijn. Maar goed. Eens moet de eerste keer zijn.
Nahgoed. Mag u nu even raden welk kind dat was. En waarom.
Onderwerp van de voorstelling: samen met je klasgenoten op diverse (afval)materialen geluid maken dat - indien wat ritmisch gebracht - inderdaad op muziek lijkt. Als in van met een hamer op een ton rammen, of schudden met een fles met kroondopjes erin. Of houten blokken tegen elkaar beuken.
Duur van de voorstelling: een minuut of vijf.
De toeschouwers: autorijdende ouders, en kinderen van een andere klas van onze school. Kortom: we waren nogal 'entre nous' zal ik maar zeggen.
Nou weet ik ook wel dat onze Kabouter stil zitten heel moeilijk vindt en graag ook zelf laat weten wat hij ergens van vindt. Dus stond ik in eerste instantie niet te trappelen toen er vanuit school om rij-ouders gevraagd werd.
Maar ja, als bij gebrek aan vervoer de eindvoorstelling van een project in het water dreigt te vallen, en het evenement ook nog eens op één van mijn niet-werkdagen plaatsvindt. Dan wil ik heus wel rijden. En nemen we de kleine broer gewoon mee.
De verzoekende mevrouw van H.olland O.pera nam haar baan kennelijk bijzonder serieus, en verzocht ons bij het eerste gewiebel en een enthousiaste kreet van Floris de zaal te verlaten.
De juf en ik waren het er over eens dat het redelijk overtrokken was, maar ik vond het ook niet chique om op het moment zelf live in discussie te gaan over het verzoek van de H.ollandO.praB.itch.
Ons optredende kind snapte er niets van, en vond het heel verdrietig dat zijn moeder en zijn broertje bij aanvang van Zijn Optreden moesten vertrekken. Want hij was juist zo blij dat zijn moeder ook eens een keertje bij iets kwam kijken (alle andere dingen waarvoor ouders gevraagd worden mee te helpen vinden namelijk vaak plaats op de dagen dat ik werk).
Maar goed: hier zit de rustverstoorder dus nog gezellig in de pauze naast zijn grote broer en zijn klasgenoten te joelen.
5 opmerkingen:
Hallo MaMarije,
Ik vond je blog via de zoekterm Neuritis Vestibularis. Ik heb het voor de tweede keer en ben op zoek naar lotgenoten. Ben jij er volledig van genezen en heb je het ooit nogmaals gekregen?
Groet, Esther
@esther: oh wat vreselijk balen, voor de 2e keer nog wel!!
Ik ben er wel weer volledig vanaf gekomen, maar alles bij elkaar heeft het wel een jaar geduurd.
Na de bevalling kon alle energie weer naar mijzelf gaan in plaats van naar de baby, dus toen zette het herstel echt goed in. Wel had ik meer klachten of slecht(ere) dagen als ik moe was (dat gebeurt nogal snel met gebroken nachten ;-). Ik had had na de bevalling nog 6 maanden bevallings- en ouderschapsverlof, dus had alle tijd om weer goed beter te worden. Toen ik weer aan het werk ging in februari 2013 merkte ik dat ik veel minder goed tegen prikkels kon (lastig met een kantoortuin-setting met flexplekken waarin je alle gesprekken van iedereen kunt volgen...). Zo ging ik bijv. Niet meer in de kantine lunchen omdat ik daarna ontzettend moe was van al het geroezemoes, en daardoor weer een beetje zeeziek in m'n kop.
Nu heb ik nergens last meer van (eet nog steeds niet in de kantine, wel zo rustig ;-). Wel nog heel gevoelig voor vloeren die niet helemaal waterpas zijn (bijv. Op een boot waar je niet naar buiten kan kijken); net alsof ik dan niet zo goed weet waar mijn lijf precies in de ruimte staat, alsof m'n hoofd die visuele informatie niet goed meer kan verwerken. Maar ja, als dat het enige is... Ben allang blij dat ik weer voor m'n gezin kan zorgen :-)
Hopelijk knap je weer snel op, maar het heeft z'n tijd nodig... En vooral dat vond ik soms zo frustrerend, dus ik wens je alle rust toe!
Hoi MaMarije,
Bedankt voor je reactie. Ik ben er blij mee. Ik probeer ook op medische forums lotgenoten te vinden, maar het lijkt alsof er geen recente NV-lijders zijn.
Ik kreeg het vier jaar geleden voor het eerst. Toen begon het erg heftig en heb ik vijf dagen in het ziekenhuis gelegen. Maar ik heb onthouden dat ik na twee weken voor het eerst weer boodschappen kon doen en dat ik na vijf weken op de bank zat en voelde dat het ineens echt weg was, het duizelige en misselijke gevoel. Dus achteraf viel dat mee. Wel hield ik gemiddeld eens per maand een mini-aanval (minder dan een minuut) en kon ik niet goed in het pikkedonker lopen. En ik ben nog 1 keer in een pretparkdraaiding geweest, maar dat resulteerde in een hele gammele dag.
Dit keer begon het precies gelijk. Van het ene op het andere moment doodziek. Gelukkig was mijn man thuis en voelde alles exact hetzelfde dus ik heb niet eens de dokter gebeld. 'S avonds knapte ik weer wat op en de volgende dag was ik kiplekker. Maar de nacht daarna kreeg ik het weer en na drie uur spugen heeft mijn man toch de huisarts gebeld. Die kwam ook met de conclusie dat het een evenwichtsstoornis was. Ik was er erg chagrijnig van vooral omdat het toch al je plannen in de war stuurt. Na ongeveer een week kon ik weer een beetje rondlopen en na tweeënhalve week weer kleine stukjes fietsen. Helaas ben ik nu, na zes weken, een beetje op dat niveau blijven hangen. Ik kan net mijn kinderen (3) en huishouden doen en dan is het op. Ik ben blij te lezen dat jij er ook lang last van had (sorry hoor). Ik heb bijna elke dag een paar slechte uren. Mag ik vragen of jij er nog iets aan gedaan hebt? Bij de neuroloog geweest o.i.d.? En wat te doen met mensen die zeggen dat het tussen de oren zit?
Alvast bedankt voor je reactie.
Groet, Esther
@esther: ik heb er niets aan gedaan met externen oid. Wel de eerste 2 maanden begeleiding gehad van de huisarts om de 2 weken. Kwam omdat deze had gezegd dat het met een paar weken wel weer over zou zijn. Maar dat was dus na 2 weken echt niet het geval. Toen ik daar zeer verdrietig/gefrustreerd van was hebben we besloten dat zij het herstel zou monitoren. Ik had nl zelf niet het gevoel dat er vooruitgang in zat. Maar door er iedere 2 weken even objectief naar te laten kijken, zagen we -weliswaar langzaam - toch verschil.
Verder heb ik allerlei oefeningen gedaan die je op internet kunt vinden zodat je het steeds een beetje triggert.
Wat betreft werk vond ik dat het lastigst: ik kon wel nadenken, maar het reizen naar het werk kon eerst helemaal niet en later kostte dat zoveel energie dat m'n denkkracht al op was voordat ik achter m'n bureau zat. Dus veel thuis gewerkt (eerst 1-2 uur op een dag, later steeds meer; tot m'n verlof). Maar ja, het wordt niet sneller beter van stilzitten, het wordt beter van in beweging blijven en dingen als de was ophangen of stof zuigen, en alle andere bewegingen waarbij je je evenwichtsorgaan triggert. En van dat triggeren word je weer heel moe, dus ook veel slapen.
Vooral het accepteren dat het heel langzaam gaat en dat je sommige dagen helemaal geen vooruitgang merkt vond ik heel rottig. Want voor mijn gevoel ben je altijd pas ziek als je alleen maar in je bed kunt liggen. Maar zo werkt het niet, helaas.
Dus ja, voor jezelf en voor de buitenwereld lijkt het soms alsof het ' tussen je oren zit'. Dan zei ik altijd maar dat inderdaad dat zo was omdat er een of ander virus op m'n evenwichtsorganen is gaan zitten waardoor ik zeeziek op het droge was, en dat dat soms heel lang duurt voordat dat weer over is.
Kortom: andere mensen die vinden dat het niet opschiet en dat je je aanstelt: voor het niet opschieten-gedeelte groot gelijk geven en ruiterlijk toegeven dat het allemaal letterlijk tussen je oren zit :-). En verder natuurlijk keihard negeren, want van dit soort niet-opbeurende meelevendheid word je niet beter...
Succes!
Ik geloof dat ik draaimolens inderdaad maar even nog laat liggen voor wat ze zijn, haha!
Hoi MaMarije,
Ik ben erg blij met je reacties en heb er weer wat meer vertrouwen in dat het overgaat. Ik heb er veel over gelezen en weet dat oefeningen doen helpt, maar het is soms moeilijk omdat je weet dat je er extra misselijk van wordt. En ik ga een afspraak maken met de huisarts, dat vind ik een goed idee. Ik ben niet naar haar terug gegaan omdat ze er toch niets aan kan doen, maar mentale ondersteuning is ook fijn. Bij het omgaan met de soms vervelende reacties moet ik nog oefenen. En vooral ook oefenen in het loslaten ;).
Nogmaals bedankt! Ik ga op eigen kracht weer verder.
Groet, Esther
Een reactie posten