Onlangs beleefde ik een - wat mij betreft - vrij memorabel moment:
voor de eerste keer verzocht worden om met je kind een voorstelling te verlaten.
Het was me in m'n hele moederlijke carrière nog niet eerder overkomen.
Nu bezoeken we natuurlijk niet iedere week een of ander cultureel samenzijn. Maar goed. Eens moet de eerste keer zijn.
Nahgoed. Mag u nu even raden welk kind dat was. En waarom.
Onderwerp van de voorstelling: samen met je klasgenoten op diverse (afval)materialen geluid maken dat - indien wat ritmisch gebracht - inderdaad op muziek lijkt. Als in van met een hamer op een ton rammen, of schudden met een fles met kroondopjes erin. Of houten blokken tegen elkaar beuken.
Duur van de voorstelling: een minuut of vijf.
De toeschouwers: autorijdende ouders, en kinderen van een andere klas van onze school. Kortom: we waren nogal 'entre nous' zal ik maar zeggen.
Nou weet ik ook wel dat onze Kabouter stil zitten heel moeilijk vindt en graag ook zelf laat weten wat hij ergens van vindt. Dus stond ik in eerste instantie niet te trappelen toen er vanuit school om rij-ouders gevraagd werd.
Maar ja, als bij gebrek aan vervoer de eindvoorstelling van een project in het water dreigt te vallen, en het evenement ook nog eens op één van mijn niet-werkdagen plaatsvindt. Dan wil ik heus wel rijden. En nemen we de kleine broer gewoon mee.
De verzoekende mevrouw van H.olland O.pera nam haar baan kennelijk bijzonder serieus, en verzocht ons bij het eerste gewiebel en een enthousiaste kreet van Floris de zaal te verlaten.
Nadat ze ons bij binnenkomst al vrijwel direct had duidelijk gemaakt dat de aanwezigheid van Floris niet gewenst was bij de échte voorstelling die na het kinderoptreden zou plaatsvinden.
De juf en ik waren het er over eens dat het redelijk overtrokken was, maar ik vond het ook niet chique om op het moment zelf live in discussie te gaan over het verzoek van de H.ollandO.praB.itch.
Ons optredende kind snapte er niets van, en vond het heel verdrietig dat zijn moeder en zijn broertje bij aanvang van Zijn Optreden moesten vertrekken. Want hij was juist zo blij dat zijn moeder ook eens een keertje bij iets kwam kijken (alle andere dingen waarvoor ouders gevraagd worden mee te helpen vinden namelijk vaak plaats op de dagen dat ik werk).
Maar goed: hier zit de rustverstoorder dus nog gezellig in de pauze naast zijn grote broer en zijn klasgenoten te joelen.