Waar we bij David twee jaar lang regelmatig zwoegend achter een kind op een fietsje aan renden - meer omdat wíj het tijd vonden dat hij zelf ging fietsen dan dat hij dat zelf graag wilde - ging het nu bijkans vanzelf:
'Zullen we eens oefenen met fietsen Danaë?', vroeg Huisgenoot in de kerstvakantie.
'Ja hoor, dat is goed. Dan doe ik wel m'n helm op OK? En m'n rugzak aan zodat jij me goed kan vasthouden', sprak ze monter.
Ze stapte op de fiets, en reed na een klein duwtje in de rug zo maar weg. Viel niet, kon meteen stoppen zonder om te vallen, reed keurige bochtjes. En leerde en passant van haar grote broer vorig weekend nog even hoe ze ook zelf zonder hulp kan wegfietsen.
Het is net als met haar eerste stapjes: zoiets doet ze pas als ze zelf echt zeker weet dat ze het kan.
Prachtig. Zo kan het dus ook.
1 opmerking:
Heeeeel goed, hopelijk gaat met mijn kleine meis ook zo straks. De kans is best aanwezig als ik kijk naar hoe ze het lopen en zindelijk worden heeft "aangepakt".
Leuk om te zien dat je nog zo aant bloggen bent :).
Misschien, heel misschien doe ik ook weer een doorstart. Heul misschien hoor.
Een reactie posten