dinsdag 28 januari 2014

De stand bijhouden

Danaë is 'een beetje' boos. Omdat we met de papa-auto naar de stad gaan.
Uiteraard is de mama-auto leuker (duh), maar het is wat lastig te bepalen wie van ons vijfen op het dak vervoerd moet worden aangezien we er niet met z'n allen in kunnen. Dus, de papa-auto it is...

Danaë is boos. Omdat ze in de papa-auto aan het raam moet zitten en niet in het midden.
In de tussentijd dat ze 'een beetje' boos was, zijn haar broers namelijk al in de auto geïnstalleerd. Tja, als we daarop moeten gaan wachten totdat mevrouw het behaagt om in de auto te stappen...

Danaë is heel boos. Omdat... Omdat... Omdat, nouja, alles...
Ze gaat luid huilend op één van de stoelen in de voortuin zitten. Demonstratief met haar armen over elkaar en haar allerbooste blik op oneindig.
'Dan ga je nu gewoon in de auto zitten. En dan ga je fijn de stand bijhouden', zegt Huisgenoot nog redelijk laconiek over zoveel drama.
'Neeheeh', huil-brult ze terug. 'Ik gahaa de stand niet bijhouduhun...'
Dan houdt het gebrul even stil. 
'Wat is dat eigenlijk, stand bijhouden?'

woensdag 22 januari 2014

Aanmaak

Danaë wil ook wel eens bidden voor het eten. Dat doen ze op de reli-BSO met leuke leidsters namelijk ook altijd.
Prima. Wij zijn wel even stil.

"Lieve J.ezus.
Dankuwel voor het eten.
Aanmaak".

zondag 19 januari 2014

Weg van de vooruitgang op wielen

Waar we bij David twee jaar lang regelmatig zwoegend achter een kind op een fietsje aan renden - meer omdat wíj het tijd vonden dat hij zelf ging fietsen dan dat hij dat zelf graag wilde - ging het nu bijkans vanzelf:
'Zullen we eens oefenen met fietsen Danaë?', vroeg Huisgenoot in de kerstvakantie.
'Ja hoor, dat is goed. Dan doe ik wel m'n helm op OK? En m'n rugzak aan zodat jij me goed kan vasthouden', sprak ze monter.
Ze stapte op de fiets, en reed na een klein duwtje in de rug zo maar weg. Viel niet, kon meteen stoppen zonder om te vallen, reed keurige bochtjes. En leerde en passant van haar grote broer vorig weekend nog even hoe ze ook zelf zonder hulp kan wegfietsen.

Het is net als met haar eerste stapjes: zoiets doet ze pas als ze zelf echt zeker weet dat ze het kan.
Prachtig. Zo kan het dus ook.

woensdag 8 januari 2014

Van een Rudolphje

En het geschiedde in die dagen... vlak voor Kerstmis inderdaad.
Echt heel passend allemaal enzo.

Dat onze jongste wijsneus kan lopen, dat wist u al.
Maar dat hij de kerstdagen als een echte Rudolph the Red Nosed Reindeer doorbracht, wist u vast nog niet. De allerlaatste dag voor de kerstvakantie had meneer namelijk een iets-te-close-encounter met een speel-föhn op het kinderdagverblijf.
Gevolg: neus kapot, veel bloed en gedoe en Huisgenoot die in allerijl van zijn werk kwam om met hem naar de huisarts te gaan. En natuurlijk een hele dikke rode neus. En een moeder die op haar werk paniekeerde bij het zien van 10 gemiste oproepen op haar 2 telefoons en luidt over de afdeling piepte dat haar kerstengeltje nu kapot was (en in gedachten al z'n hele gezicht zag open liggen en een afspraak met de plastisch chirurg aan het regelen was).
Inmiddels heeft hij van dit avontuur twee verse roze littekentjes overgehouden.
Waarschijnlijk ook niet z'n laatste, zoals Huisgenoot laconiek concludeerde.

maandag 6 januari 2014

Waarlijk zeer geslaagd

Een aaneenschakeling van mijlpalen, dat waren de laatste weken van 2013 en de eerste van 2014!
Dat grote broer en zus in de kerstvakantie leerden schoenveters strikken (dat behoort kennelijk niet meer tot de standaardleerdoelen in groep 1 of 2) en dat Danaë zichzelf deze kerstvakantie makkelijke woordjes leerde lezen, dat zijn slechts 'kleine' mijlpalen te noemen. Waar wij uiteraard ook waanzinnig blij mee zijn, begrijp me niet verkeerd.

Zo was daar dan toch eindelijk het felbegeerde A-diploma voor David!
Wij voelden ons allemaal waarlijk erg geslaagd.
En ook erg warm en klefferig, na veel te lang in het zwembad te hebben doorgebracht waar 60 bibberende kindertjes onder leiding van zwembitchjuf W. volgens de diploma-eisen door het zwembad werden geschreeuwd. Saillant detail hierbij: zwembitchjuf W. deed een microfoontje om zodat - and I quote - "alle papa's en mama's op de tribune mij goed kunnen horen". U moet weten: normaalgesproken heeft zwembitchjuf W. helemaal geen microfoon nodig om alle zwemlestoeschouwers te laten meegenieten van haar negatief coachende zwemles-aanpak. En dat bleek ook deze keer weer volslagen overbodig, dat microfoontje.

Dussss.
En als ik dan toch nog even mag leeglopen: waarom al die arme kindertjes tijdens die zwemceremonie nog in spanning laten zitten of ze hun diploma gehaald hebben, beste zwembitchjuf? En dit er vooral aan het einde nog eens even fijn 'inwrijven'?
Als je mag afzwemmen, dan heb je in de les allang laten zien dat je alles kunt. En dan ga je dus niet afzwemmen, maar feest-zwemmen, zodat alle papa's, mama's, opa's, oma's, buren, vage kennissen (echt, hóeveel mensen kun je in een stikheet zwembad proppen?) die nooit tijd hadden om jouw zwemkunsten te zien, dit nu wel uitgebreid kunnen bewonderen.
Nouja, u ziet. Ik ben een echte fan van juf W. Net als David.

En dan zal ik u de volgende keer berichten over alle andere mijlpalen of gedenkwaardige feiten die ons afgelopen weken ten deel gevallen zijn. Want hé, het kon niet op de afgelopen weken.
Ja. Een heuse sequel. Spannend hè?