dinsdag 30 december 2014

Cinderella

Ze zat vanaf 7.30 uur al in vol ornaat te shinen. Met een nieuwe jurk, een nieuw vestje, nieuwe schoenen en een bijpassende (ook nieuw...) haarband.

Want de kindervoorstelling smaakte naar meer.
Naar veel meer.
Dus we gingen. Naar het Nationale Ballet. En omdat het ons zo leuk leek, mochten David en Huisgenoot ook mee.

Floris lieten we achter bij de juffen van het kinderdagverblijf om op z'n matties een dagje z'n peutertestosteron bot te vieren ("ik ben een rillerrrrrrrrr, en jij een draaaaaaak. En ik ga jou vechten met mijn slaat. Ssshhh, grrrrr")
Ah wel. Wij hadden een echt uitje voor grote mensen en kinderen dus. 

Het was prachtig, zoveel meisjes in hun allermooiste (prinsessen)jurken die in de pauzes stiekem danspasjes en huppelsprongetjes deden. 
En de voorstelling zelf? Die was mooi, ontroerend en magisch tegelijk!!
Met na afloop nog een meet and greet met de prins en de prinses.

Wij hebben waanzinnig genoten.
En de mannen? Die vonden het ook leuk. 
Maar, desgevraagd, ze hoeven een volgende keer niet per sé meer mee. En dat is prima. Dan kunnen Danaë en ik een volgende keer kaartjes kopen voor nóg mooiere plaatsen.

vrijdag 26 december 2014

Van Sarte Piep en een jongen die van z'n geloof viel

Omdat het Kerst is, een fijn Sinterklaas verhaaltje. 
Ja. Omdat het kan ik eindelijk tijd heb om het op te schrijven.

Het liefste en schattigste woord van deze december-periode, en ook het enige woord waarvan ik de juffen van het kinderdagverblijf verboden heb het te verbeteren: sarte piep.
Bij sarte piep hoort natuurlijk sintekaas.
De jongste beleefde dit jaar het grote kinderfeest in volle glorie, samen met z'n zus.

Gezien de grote Zwarte Pieten discussie die dit jaar nogal breed werd uitgemeten in de media en het feit dat hij dit jaar een groep heeft overgeslagen, waren we bij David best benieuwd hoe 'de vlag' erbij hing. In groep 6 komt Sinterklaas natuurlijk niet meer langs, maar maken de kinderen ouders surprises. (en laat knutselen nou net iets zijn waar hij een broertje dood aan heeft...)

Voorzichtig beetje prikken en vragen in de weken en maanden voorafgaand aan het grote Sintfeest leverde niets op. Huisgenoot en ik hadden besloten dat we hem niet 'actief' uit de droom zouden helpen. Het moest maar 'organisch' gebeuren, vonden wij.
De juf begon in de aanloop naar het feest ook al voorzichtig bij ons te polsen 'hoe het er mee stond', want de rest van de klas... Maar nee. Hij liet helemaal niets los. Geen vragen, niets.

Zaterdag, 15 november. Dé dag van dé intocht. Het Sinterklaasjournaal wordt alweer een paar dagen strak gevolgd in huis.
David en ik fietsen rond 9 uur naar judo.
'Daaf, wat vind je er nou eigenlijk van? Van die zwarte pieten enzo?'
'Nou,' antwoordt hij rap en vol overgave, 'ik hoop wel dat de Hoofdpiet en Paniekpiet nog komen hoor. Maar dat zullen we zo wel zien als de Stoomboot aankomt.'
Case closed. 100% op de schaal van gelovigheid.

Zaterdag, 15 november. De intocht is op tv. David zit geboeid te kijken.
Halverwege de intocht hoort David Huisgenoot de oprit oprijden, terug van zwemles met Danaë. David stormt opgewonden naar de voordeur: 'Pap, papa, Daan, Danaë... Hij is er weer hoor!! Sinterklaas is weer in Nederland! En de pieten zijn er ook!'
Case closed. 100% op de schaal van gelovigheid.

Met een compleet gelovig gezin togen wij naar de intocht van Sintekaas en Sarte Piep in de stad. Spanning op de gezichtjes. Zou-ie wel komen? En zou z'n paard ook mee zijn? Gelukkig... de sint bleek ook de weg naar Amersfoort te hebben gevonden.

Zaterdag, 15 november 's avonds.
We zetten schoenen bij de brievenbus (ja zeg, er zou maar iemand 's nachts binnen komen, zelfs al is dat zwarte piet. Veel te spannend hoor. En bovendien hebben ze daar geen tijd voor. Bij ons mikken de pieten schoenkadootjes daarom door de brievenbus, zo, hóp in de schoen.)
Danaë bekommert zich om het bakje water voor het paard en zet samen met Floris de schoenen neer. David bekijkt het allemaal en vraagt dan vanuit het niets aan Huisgenoot - waar Danaë naast staat met d'r bakje water - 'Zeg, vertel eens. Wie doet nou straks de kadootjes in de schoen?'
Huisgenoot verschiet ietwat van kleur, zo onverwacht geconfronteerd met deze rechtstreekse vraag, en pareert met een 'Nou David... Ik Dènk Sinterklaas, hè?'
Daar neemt David geen genoegen mee. Hij begint op iets luidere toon 'Nou, vertel. Wie doet nou die kadootjes in de schoen?'
'Eh, Daaf. Dit is niet echt het moment om dit soort vragen te stellen hoor', probeert Huisgenoot de ongelukkig getimede inquisitie af te wenden.
'Ja, als je geen antwoord geeft, nou dan weet ik het wel hoor. Dan doen jullie dat', roept hij terwijl Danaë en Floris om hem heen nog druk doende zijn om alles in gereedheid te brengen voor het Schoen-zet-ritueel.

En toen... toen was dat het moment om onze 8-jarige grote jongen - op zijn eigen kamer - Het Grote Geheim toe te vertrouwen.
'Hmm,' zei hij toen hij door had dat hij nu ook een surprise moest maken, 'dan is de lol er wel een beetje af.'

En, nu vraagt u zich wellicht af, hoe kwam het dat hij zo opeens die vraag stelde. Of misschien u niet. Maar wij wel. Dus toen we een paar avonden later weer even een leuk gesprek hadden toen hij in bed lag, vroeg ik het hem.
'Nou,' antwoordde hij, 'J. vertelde mij dat hij dit jaar mocht helpen bij de Schoenkadootjes. Dus toen dacht ik 'Huh? Schoenkadootjes? Helpen? Dat moet ik dan maar eens vragen als ik m'n schoen ga zetten.'  
En aldus geschiedde.

maandag 24 november 2014

Estafetteziekte

En daar was Noro... Binnen 36 uur kreeg hij 4 van de 5 gezinsleden in z'n macht.
Kan me niet herinneren dat ik ooit zoveel k.ots heb geruimd en zo vaak wc's heb gepoetst. Dat is niet fijn en al helemaal niet als je nog staat te zwabberen op je eigen benen omdat mr. Noro jou ook te grazen heeft genomen.
Zo snel als-ie was gekomen, zo snel vertrok hij ook weer. En wat doe je als je geen zin hebt om de hele tijd heen en weer te rennen van de bank naar de wc?
Dan zit je je tijd lijdzaam uit op de vloer voor de wc. 'Stomme estafetteziekte', aldus David.

woensdag 12 november 2014

Het is echt een jongetje...

Iets dat we al wisten uiteraard, maar wat tegenwoordig op diverse momenten wordt bevestigd.
En waarin hij duidelijk een nieuwe weg in slaat vergeleken met zijn grote broer op die leeftijd.
's Avonds genieten we van een 'live action movie', soms compleet met monsters en bloed...

zaterdag 8 november 2014

Herfstkunst

'Pinnetjes'.
Made by Floris.

zondag 2 november 2014

Vandaag zagen wij...


Samen in de trein en de metro. Op naar het Muziektheater...

Naar 'De kleine grote kist', een prachtige kindervoorstelling van de Junior Company van Het Nationale Ballet. En na de voorstelling natuurlijk nog even op het echte podium!


Wij zijn klaar voor het echte werk. Op naar het Zwanenmeer of misschien wel Cinderella.



zaterdag 11 oktober 2014

We {hartje} boeken

Kinderboekenweek!
Eindelijk weer een excuus om in m'n eentje in de mooie kinder(speel)boekenwinkel in onze stad lekker lang te snuffelen, op zoek naar de allerleukste kinderboeken.
Want, boeken heb je nooit genoeg!


woensdag 8 oktober 2014

Feest

En toen was ze zo maar 6.
Dat hebben we natuurlijk de afgelopen jaren wel zien aankomen, dat ze een keertje 6 zou worden. Maar toch.
Opeens is het dan zo ver. Zés jaar.
Ze was al Heel Erg Groep Drie en verslindt de ene na de andere schrijfletter en rekenopdracht. Maar nu is ze dus ook nog Heel Erg Zes.
En dat is van de ene op de andere dag toch heel groot(s).

Ze wenste aan het begin van het schooljaar een mooie échte schooltas. Geen rugzak meer ('Dat is voor kleuters mam'). Maar zo'n dure... waarvan ik vind hoop dat ze er ook minimaal 2-3 jaar mee gaat doen.
Dat vonden we een mooi verjaardagskado. En ze wilde wel nog een paar weken wachten.
Maar welke tas dan? Ik kon niet kiezen, zoveel mooie tassen. Daarom gingen we een paar weken geleden samen haar tas kopen. Ze koos een andere tas dan die ik voor haar gekocht zou hebben, dus gelukkig maar dat ze zelf de keuze maakte.
Ze is in de wolken met haar meeneem-playmobil-poppenhuis en de Lego friends dingen ze kreeg. Zo in de wolken, dat ze die eigenlijk nog niet met vriendinnetjes wil delen. 'Nee mam, vanmiddag wil ik lekker alléén spelen'. Heel Zes dus.

woensdag 1 oktober 2014

Wat moet ze aan vandaag...

Vanochtend vroeg.
De kleren voor vandaag heeft Danaë gisteravond al klaar gelegd: een joggingbroek met 'dat ene speciale tasjes-shirtje' en haar joggingvest.
Toch duurt het maar en duurt het maar voordat ze aangekleed de badkamer in komt.
Ik ga maar eens polshoogte nemen. De kleren blijken weer opgeruimd in de kast te liggen.
'Maar waarom?', vraag ik.
Ze zucht, maakt een diepe frons en zet haar handen in haar zij. 'Het is een leuke broek mam, maar ik heb echt helemáál geen schoenen die er bij passen. M'n slippers en schoenen niet, en m'n laarzen ook niet. Dus...'

zondag 14 september 2014

En dóór...

Hóp, vakantie achter de rug.
Een paar plaatjes omdat het zo leuk was.



Hóp, 2e verjaardag achter de rug.
Zijn leeftijd klopt nu ook meer met z'n lengte, maar hij groeit er lustig op los. Wordt als maar langer en een beetje minder spekkig. En praat soms alsof-ie 3 is.
Is dikke maatjes met z'n nieuwe graafmachine, en speelt liefst uren in de zandbak. Toen bij alle bergspeelplaatsen bleek dat hij steeds verdween in de zandbak of een hoop zand, besloten wij om onze zandbak ook maar weer thuis in de tuin te zetten.

Hóp, eerste paar schoolweken ook al weer achter de rug.
Groep 3 is leuk: er wordt fanatiek geschreven en gelezen. En groep 6 bevalt ook. 'Alleen jammer dat ze 5 weken alle spellingsregels uit groep 5 herhalen, mam. Dat is saai.'

Alsof het niets is.
En dóór...

woensdag 16 juli 2014

t Zit drop


En weer een schooljaar voorbij gevlogen...

Komend jaar geen kleuter meer op school, niet meer even mee de klas in om de mooie knutsels te bekijken. Nee, gewerkt moet er straks. Het is waarschijnlijk het meeste wennen voor mama, want mevrouw zelf is afgelopen jaar getransformeerd van kleuter tot een gezellige meid die ontzettend klaar is om naar groep 3 te gaan. Lezen heeft ze zich zelf geleerd, net als haar broer destijds. Maar, als ze geen zin heeft om alle lettertjes te lezen, dan verzint ze gewoon fijn zelf wat er staat. En mooie tekeningen maken doet ze gelukkig thuis ook.

De grote broer slaat komend jaar een groep over, of althans, hij deed dit jaar ook al een flink stuk van groep 5, dus technisch gezien is het slechts een halve groep. En zo zit hij dan straks zo maar in groep 6, de bovenbouw. En komt opeens de middelbare school in zicht. Ben ik net gewend aan het feit dat we schoolgaande kinderen hebben, moeten we ons langzaamaan gaan oriënteren op middelbare scholen. Aaah, kan iemand de tijd even stil zetten?
(Dat groep-overslaan is trouwens een beslissing waar we lang over hebben nagedacht. Het had niet onze voorkeur - wel die van David overigens - en samen met de intern begeleider en de leerkracht hebben we de voor- en nadelen van wel of niet versnellen bekeken. Hij is uitgebreid getoetst op het eindniveau van groep 5, en daaruit bleek dat hij ook daar in de hoogste regionen scoorde ondanks dat hij slechts een klein gedeelte van de reguliere lesstof volgt, naast z'n levelwerk. Komend jaar zal blijken of de beslissing de juiste was. Maar het blijft een raar idee; onze kleine springende garnaal naar groep 6... Aan de andere kant: als hij lekker in z'n vel blijft zitten, en leert dat leren leuk is en dat het normaal is dat je niet altijd direct het goede antwoord weet, dan zitten we goed. David heeft er in ieder geval zin in.)

maandag 30 juni 2014

Territoriumgedrag

Alleen als je de code weet, mag je naar binnen.

Lijkt me duidelijk... Voortaan zelf stofzuigen.


zaterdag 14 juni 2014

Ik vond het al zo verdacht...

Omdat het gewoon té leuk is, die reactie van de kinderen...

David kan het in 1e instantie nog niet meteen bevatten. Hij is nog altijd op zoek naar dat leuke dorpje bij Parijs waar we op vakantie gaan.


Maar dan, als we alle feiten op een rijtje zetten...

Verrassing!

Huisgenoot en ik hadden al een ruime maand voorpret.
Een superaanbieding in combinatie met een paar extra dagen vrij na Pinksteren, met als excuus dat we een 10-jarig huwelijk toch écht wel moesten vieren met ons 5-en...
De korte vakantie was snel geboekt!
Alle familieleden, vrienden en bekenden die we deze weken zouden tegenkomen, waren geïnstrueerd om vooral niets los te laten over Dé Verrassing.
 
Een maand geleden
'Jongens, we gaan met Pinksteren even kort op vakantie. Leuk he?'
'Waar gaan we dan naar toe, mam?'
'Naar een heel leuk dorpje in de buurt van Parijs. Misschien zien we de Eiffeltoren nog wel'.
'Oja, die grote toren. Da's leuk'.

Twee weken geleden
'Gaan we dan ook misschien naar Disneyland, mam? Want dat is ook in de buurt van Parijs.'
'Nee joh, dat is echt heel duur. Dan moeten we eerst nog heel hard sparen.'

Tien dagen geleden
'Is er ook een zwembad, pap?'
'Jazeker, maar we gaan vooral veel zien.'
'Hè nee, ik wil niet veel lopen en bekijken hoor. Daar word ik moe van.'

Verrassing! Stiekem toch naar Disneyland!
'Jaaa, Missiemous!!'
Klappen, dansen en juichen, Floris gaat uit z'n dak
Floris heeft al snel door hoe het werkt: 'Mensen uit, Gossje im'.
En als dat na een paar keer commanderen niet helpt, dan klim je gewoon in de hekjes.
Of maakt vrienden met andere mensen in de rij.

'Vetcool' volgens David. 'Piew, Buss Lait', aldus Floris
 
 
Woehoe, gaaaaaf!
Als er auto's zijn, dan moet je erin!
En ook Goofy is lief!
De mooiste vuurwerk-water-licht-show éver!
3x raden wie het hardste kan gillen
Mad Hatter Teacups rule!
Sjansen met Minie
'Ooh, wat mooi, Elsa en Anna zijn er ook!', de favorieten van Danaë
David blijkt een thrillseeker: 2x in Big Thunder Mountain,
2x in de Crush Coaster en in de Soldier Drop. Lang leve de Baby Switch-kaart:
1e keer met papa, en daarna nog een keer met mama!
Kortom. Het was dus Heel Erg Leuk!
En als u het nog weten wil: we hebben ons suf gelopen, 4 dagen lang. In de kleffe hitte, in de tropische stortregen, we hebben geduldig op onze beurten moeten wachten, we zijn vroeg opgestaan (lang leve de Extra Magic Hours: voor officiele openingstijd het park in) en laat naar bed gegaan. En niemand, maar dan ook Niemand, heeft geklaagd! We hebben ons suf genoten.
En gezwommen, dát hebben we ook.

Terror-momentje
Terwijl Huisgenoot met z'n Fast Pas in de rij van de Tower of Terror stond, beleefden David en ik ons eigen Terror-moment: terwijl de mensenmassa na de Cars'nStars-parade naar verschillende kanten uiteen week, was onze thrillseeker in 5 seconden Verschwunden. Weg. Foetsie. Kwijt.

2 minuten bleef ik redelijk cool om me heen kijken. 'Daaf, waar ben je?' 'Daaf?' 'David?!'
Daarnaa schoot ik behoorlijk in de stress. Zoveel mensen. Zo'n klein mannetje. En -stomstomstom-geen bandje om z'n pols of telefoonnummer op z'n arm. Hoe vind ik hem weer terug?
'DAAAAAAVIIIIID..... DAAAAAVIIIID'. Als een roepende in de woestijn, met zoveel mensen en zoveel muziek en geluiden om me heen.

Een Française bood aan om op Floris en Danaë te passen. Een Nederlandse familie hielp mee zoeken.
Huisgenoot bleek bereik te hebben in zijn wachtrij, en sprong terstond door de nooduitgang naar buiten om ook te zoeken.
En na een eeuwigheid 5 minuten vond ik hem.
Snikkend als een zielig vogeltje in het huisje van de portier van de Tower of Terror-wachtrij. Die al aan het bellen was over een vermist gevonden jongetje.

Nadat David ons kwijt was geraakt, kreeg hij van een Nederlands jongetje de tip om zich te melden bij iemand van Disneyland. En dat deed hij dus. Godzijdank.
En terwijl Huisgenoot opgelucht weer terugkeerde in de (reguliere maar op dat moment absurd korte) 5-minuten-rij, deden wij een heleboel extra knuffels en een ijsje voor de schrik.

Gouden tips:
Vroeg het park in, tegen 13 uur weer naar de stacaravan, terwijl Floris slaapt lekker zwemmen, en dan weer rond 18 uur het park in tot aan sluitingstijd. De dinsdag en woensdag zijn écht veel rustiger. Zeker vergeleken met Pinksterzondagmiddag :-)
Baby switch-kaartjes ook echt gebruiken! De 2e keer kan de 2e ouder binnen 5 minuten via de uitgang weer instappen, en vaak ook nog met de grote broer of zus die zo maar nóg een keertje mag!
En een telefoonnummer tatoeeren op de arm van een 8-jarige. Of die polsbandjes - die de hele vakantie in het voorvakje van m'n rugtas zaten - tóch omdoen. Ze kunnen zo maar - binnen 5 seconden - keihard nodig zijn!

donderdag 29 mei 2014

8 + 10

Je wordt 8. En dan vraag je het allerliefste Lego Starwars. Want dat is cool!
(en ondertussen ben je sinds de laatste foto ook even naar de kapper geweest :-)

Je wordt 8. En dan eten we pannekoeken en mag je helemaal voor jezelf alleen één pudding opeten. (of kijken hoever je komt zonder misselijk te worden. FYI: tot ruim over de helft. En dan de rest als ontbijt opeten).

En dit deden wij 10 jaar geleden.
Trouwen. Dus.
10 jaar zijn voorbij gevlogen. En 3 kinderen later gaan we dat binnenkort met z'n ergens 5-en vieren.

Omdat het zo'n mooie brug man is.

vrijdag 23 mei 2014

In the picture

Enige tijd geleden was ik jarig.
Of nou ja, eigenlijk maakt dat niet uit voor het verhaal.
Want waar het om gaat is: ik heb een nieuw fototoestel. Gekregen voor m'n verjaardag dus, mocht u het zich nog afvragen.

En daarmee maak ik dus foto's. Van de kinderen bijvoorbeeld.
Want ze groeien zo hard. Soms, als ik door m'n wimpers kijk, zie ik opeens iets doorschemeren van hoe ze over een paar jaar zijn. Prachtig!



zondag 11 mei 2014

Van een cultuurminnende rustverstoorder

Onlangs beleefde ik een - wat mij betreft - vrij memorabel moment: voor de eerste keer verzocht worden om met je kind een voorstelling te verlaten.
Het was me in m'n hele moederlijke carrière nog niet eerder overkomen.
Nu bezoeken we natuurlijk niet iedere week een of ander cultureel samenzijn. Maar goed. Eens moet de eerste keer zijn.
Nahgoed. Mag u nu even raden welk kind dat was. En waarom.

Onderwerp van de voorstelling: samen met je klasgenoten op diverse (afval)materialen geluid maken dat - indien wat ritmisch gebracht - inderdaad op muziek lijkt. Als in van met een hamer op een ton rammen, of schudden met een fles met kroondopjes erin. Of houten blokken tegen elkaar beuken.
Duur van de voorstelling: een minuut of vijf.
De toeschouwers: autorijdende ouders, en kinderen van een andere klas van onze school. Kortom: we waren nogal 'entre nous' zal ik maar zeggen.

Nou weet ik ook wel dat onze Kabouter stil zitten heel moeilijk vindt en graag ook zelf laat weten wat hij ergens van vindt. Dus stond ik in eerste instantie niet te trappelen toen er vanuit school om rij-ouders gevraagd werd.
Maar ja, als bij gebrek aan vervoer de eindvoorstelling van een project in het water dreigt te vallen, en het evenement ook nog eens op één van mijn niet-werkdagen plaatsvindt. Dan wil ik heus wel rijden. En nemen we de kleine broer gewoon mee.
De verzoekende mevrouw van H.olland O.pera nam haar baan kennelijk bijzonder serieus, en verzocht ons bij het eerste gewiebel en een enthousiaste kreet van Floris de zaal te verlaten. Nadat ze ons bij binnenkomst al vrijwel direct had duidelijk gemaakt dat de aanwezigheid van Floris niet gewenst was bij de échte voorstelling die na het kinderoptreden zou plaatsvinden.
De juf en ik waren het er over eens dat het redelijk overtrokken was, maar ik vond het ook niet chique om op het moment zelf live in discussie te gaan over het verzoek van de H.ollandO.praB.itch.

Ons optredende kind snapte er niets van, en vond het heel verdrietig dat zijn moeder en zijn broertje bij aanvang van Zijn Optreden moesten vertrekken. Want hij was juist zo blij dat zijn moeder ook eens een keertje bij iets kwam kijken (alle andere dingen waarvoor ouders gevraagd worden mee te helpen vinden namelijk vaak plaats op de dagen dat ik werk).

Maar goed: hier zit de rustverstoorder dus nog gezellig in de pauze naast zijn grote broer en zijn klasgenoten te joelen.


woensdag 7 mei 2014

Spelregels

David en Danaë spelen na het eten nog even buiten in de tuin.
Ze zijn iets heel ingewikkelds aan doen, iets met heel veel levens en bepaalde aanvallen waarvan je de naam dan heel hard roept (zegt de 'Bloem-aanval u iets? Of anders iets met 'Bliksem-Schild-aanval' of 'Hamer-der-levens'?) en dat er dan levens afgaan of bijkomen, al naar gelang de manier waarop ringen van een of ander werpspel en de kinderbezem door de lucht vliegen. En als je levens dan op zijn, dan moet je knock-out op het gras gaan liggen. Of zoiets.
Afijn, you get a picture.

'David, jij moet mij dood maken', roept Danaë enthousiast.
'Dat woord wil ik niet meer horen', maak ik bezwaar tegen het woord 'dood'. Dat woord heb ik namelijk vandaag in allerlei - weliswaar goed bedoelde - vormen al teveel gehoord.
Ze haalt haar schouders op.
'Oh, ok. Nou David, dan moet jij mij overleden maken'.

maandag 5 mei 2014

Geslaagd... al een tijdje

Kijk.
Juist.

Erkend zwemvaardig. Al een maand, zoals u kunt zien, maar dat mag de pret niet drukken.
Wij zijn zeer blij en trots met z'n allen, dat begrijpt u.

En dan nu op zoek naar een nieuwe hobby.
Jaja. Wij zijn nog van de 'oude stempel' dat er eerst een zwemdiploma moet zijn behaald voordat iemand 'op iets anders mag'.
Heb al gezien dat er ook judo-training op zaterdag gegeven wordt.
Komt het toch nog goed met het grote zwarte gat van de tijdsbesteding op zaterdag nu we nog maar één kind heen en weer naar zwemles moeten brengen.

maandag 24 februari 2014

Het is maar wat je hoort...

Toen waren de verhaaltjes opeens weer op he. Of de tijd om ze te typen. Dat kan ook. Iets met werken, werken, opvoeden, MR-van-school-achtige dingen, werken, Olympische Spelen kijken en nog meer opvoeden. Van zulks dus, mocht u het zich afvragen.
Hoe dan ook. Enniewee.

Het kind praat.
De laatste van de drie, bedoel ik. De eerste twee praten al heel lang. En goed ook. Dat wist u al.
Maar nee, de jongste van het stel praat nu ook.
Sinds zijn eerste verjaardag komen er hoe langer en hoe meer verstaanbare woorden uit zijn Koeterwaals.
En sinds kort ook de eerste echte zinnetjes. Nog wel wat staccato en directief, als in van 'Auto sitte' (wat twee dingen kan betekenen: of zelf in de auto gaan zitten of dat een Duplo/Playmobil poppetje wordt gesommeerd in de speelgoedauto te gaan zitten, al dan niet aangevuld met fysiek stimulerend handgebaren. En - omdat z'n motoriek natuurlijk nog niet mega-verfijnd ontwikkeld is - vaak gevolgd door een nee-schuddend hoofd en de uitdrukking 'Pass'. Dan past het niet. De auto en de poppetjes, bedoel ik).

Of - eentje die steeds vaker vol overgave gebezigd wordt - 'Nee, Mij'. Wat natuurlijk zoveel betekent als 'Nee lieve broer/zus/vriend/vriendin/vader/moeder, daarmee was/wilde ik gaan spelen en ik zou het graag weer terug hebben, als ik u niet ontrief'.
Ik kan de vragenlijst van de GGD dus weer gerustgesteld invullen bij de vraag of mijn kind 'al' meer dan 3 woordjes spreekt waarbij 'papa' en 'mama' dan niet mogen worden meegerekend.
Prachtig allemaal.

Momenteel vindt onze Kabouter - zoals we m liefkozend noemen - het ook leuk om bepaalde woorden lekker vaak achter elkaar te zeggen. Bijvoorbeeld zijn favoriete dier: de koe, ofwel Koetje.
En dan lijkt het opeens alsof we hier thuis er een heel ander vocabulaire op na houden.
Probeer maar eens. Koetje-koetje-koetje-k'tje-k'tje...
Ja. Ziet u wel.

Of wat denkt u van deze:
Grote broer en zus gaan naar 'goo' (school..., duh), en hij naar de 'titjes' (kindjes, zoals we het kinderdagverblijf hier thuis noemen).
Als u 'titjes' vaak herhaald, snapt u vanzelf waarom de buurman laatst wat vreemd keek, toen Floris laatst blij luid scanderend de gezamenlijke oprit afliep, op weg naar een nieuwe dag spelen met zijn vriendjes...

vrijdag 7 februari 2014

Grootse vragen

Tijdens het naar-bed-gaan-ritueel - tandenpoetsen, haren kammen, plassen, dat soort werk - verzucht Danaë ineens: 'Mam, ik ga toch maar met J. trouwen'.
'Eh, oh?', reageer ik wat verbaasd. Aan de ene kant door de timing (maar misschien praat dat gewoon wel lekker terwijl je moeder je tanden probeert te poetsen), en aan de andere kant omdat J. bij ons thuis vooral in verhalen over vervelende kindertjes uit de klas figureert.
'Ik dacht dat jij met Y. zou trouwen?', doe ik een poging tot opheldering van deze plotse wending in het liefdesleven van mijn dochter.
Y. moet u weten, is een leuk guitig joch met een leuk brilletje op en vaak wel in voor grapjes. En met Y., zo had Danaë laatst besloten, zou ze gaan trouwen.

'Ja, maar I. (een vriendinnetje van haar) gaat al met Y. trouwen. Dat vind ik helemaal niet leuk. Want ik vind Y. ook leuk. En ik wil ook trouwen. Maar Y. zegt dat hij I. leuker vindt dan mij', zegt ze een piepklein beetje verdrietig.
'Oh jee, ja, euhm', probeer ik een oplossing te bedenken. 'Maar er zijn toch wel meer leuke jongens in je klas? Want je moet alleen maar trouwen met iemand die je echt heel leuk vindt hoor.'
'Ja, die zijn er wel. J2 vind ik ook leuk. Of T.', somt ze op. 'Maar J2 gaat al trouwen met E. En T. Is al getrouwd met S.'
'Tjee, dan blijft weinig over hè?', doe ik meelevend.
'Ja, nou... En daarom trouw ik dan maar met J.', zucht ze. 'Want ik wil wel een jongetje van groep 2, en niet van groep 1.'
'Ho, ho, dat vind ik niet goed hoor', zegt Huisgenoot die ondertussen ook de badkamer is binnen gekomen. 'Je moet alleen trouwen met iemand die je echt heel lief vindt. Waar je echt verliefd op bent, bedoel ik', vadert hij.
'Ja maar...', zucht ze verdrietig. 'Ja, maar... Ik wil wel kindertjes krijgen later... Hoe moet dan dan als ik geen man heb?'

Uiteraard volgt een opvoedkundig verhaaltje van 'meer vissen in de zee' en 'je hebt nog alle tijd' en dat het helemaal niet erg is dat ze nu nog geen man heeft. Dat papa en mama ook 'pas' verliefd werden toen ze 'al' wel 17 waren.
Maar dat kwam pas toen we weer waren bijgekomen van het lachen.

dinsdag 28 januari 2014

De stand bijhouden

Danaë is 'een beetje' boos. Omdat we met de papa-auto naar de stad gaan.
Uiteraard is de mama-auto leuker (duh), maar het is wat lastig te bepalen wie van ons vijfen op het dak vervoerd moet worden aangezien we er niet met z'n allen in kunnen. Dus, de papa-auto it is...

Danaë is boos. Omdat ze in de papa-auto aan het raam moet zitten en niet in het midden.
In de tussentijd dat ze 'een beetje' boos was, zijn haar broers namelijk al in de auto geïnstalleerd. Tja, als we daarop moeten gaan wachten totdat mevrouw het behaagt om in de auto te stappen...

Danaë is heel boos. Omdat... Omdat... Omdat, nouja, alles...
Ze gaat luid huilend op één van de stoelen in de voortuin zitten. Demonstratief met haar armen over elkaar en haar allerbooste blik op oneindig.
'Dan ga je nu gewoon in de auto zitten. En dan ga je fijn de stand bijhouden', zegt Huisgenoot nog redelijk laconiek over zoveel drama.
'Neeheeh', huil-brult ze terug. 'Ik gahaa de stand niet bijhouduhun...'
Dan houdt het gebrul even stil. 
'Wat is dat eigenlijk, stand bijhouden?'

woensdag 22 januari 2014

Aanmaak

Danaë wil ook wel eens bidden voor het eten. Dat doen ze op de reli-BSO met leuke leidsters namelijk ook altijd.
Prima. Wij zijn wel even stil.

"Lieve J.ezus.
Dankuwel voor het eten.
Aanmaak".

zondag 19 januari 2014

Weg van de vooruitgang op wielen

Waar we bij David twee jaar lang regelmatig zwoegend achter een kind op een fietsje aan renden - meer omdat wíj het tijd vonden dat hij zelf ging fietsen dan dat hij dat zelf graag wilde - ging het nu bijkans vanzelf:
'Zullen we eens oefenen met fietsen Danaë?', vroeg Huisgenoot in de kerstvakantie.
'Ja hoor, dat is goed. Dan doe ik wel m'n helm op OK? En m'n rugzak aan zodat jij me goed kan vasthouden', sprak ze monter.
Ze stapte op de fiets, en reed na een klein duwtje in de rug zo maar weg. Viel niet, kon meteen stoppen zonder om te vallen, reed keurige bochtjes. En leerde en passant van haar grote broer vorig weekend nog even hoe ze ook zelf zonder hulp kan wegfietsen.

Het is net als met haar eerste stapjes: zoiets doet ze pas als ze zelf echt zeker weet dat ze het kan.
Prachtig. Zo kan het dus ook.

woensdag 8 januari 2014

Van een Rudolphje

En het geschiedde in die dagen... vlak voor Kerstmis inderdaad.
Echt heel passend allemaal enzo.

Dat onze jongste wijsneus kan lopen, dat wist u al.
Maar dat hij de kerstdagen als een echte Rudolph the Red Nosed Reindeer doorbracht, wist u vast nog niet. De allerlaatste dag voor de kerstvakantie had meneer namelijk een iets-te-close-encounter met een speel-föhn op het kinderdagverblijf.
Gevolg: neus kapot, veel bloed en gedoe en Huisgenoot die in allerijl van zijn werk kwam om met hem naar de huisarts te gaan. En natuurlijk een hele dikke rode neus. En een moeder die op haar werk paniekeerde bij het zien van 10 gemiste oproepen op haar 2 telefoons en luidt over de afdeling piepte dat haar kerstengeltje nu kapot was (en in gedachten al z'n hele gezicht zag open liggen en een afspraak met de plastisch chirurg aan het regelen was).
Inmiddels heeft hij van dit avontuur twee verse roze littekentjes overgehouden.
Waarschijnlijk ook niet z'n laatste, zoals Huisgenoot laconiek concludeerde.

maandag 6 januari 2014

Waarlijk zeer geslaagd

Een aaneenschakeling van mijlpalen, dat waren de laatste weken van 2013 en de eerste van 2014!
Dat grote broer en zus in de kerstvakantie leerden schoenveters strikken (dat behoort kennelijk niet meer tot de standaardleerdoelen in groep 1 of 2) en dat Danaë zichzelf deze kerstvakantie makkelijke woordjes leerde lezen, dat zijn slechts 'kleine' mijlpalen te noemen. Waar wij uiteraard ook waanzinnig blij mee zijn, begrijp me niet verkeerd.

Zo was daar dan toch eindelijk het felbegeerde A-diploma voor David!
Wij voelden ons allemaal waarlijk erg geslaagd.
En ook erg warm en klefferig, na veel te lang in het zwembad te hebben doorgebracht waar 60 bibberende kindertjes onder leiding van zwembitchjuf W. volgens de diploma-eisen door het zwembad werden geschreeuwd. Saillant detail hierbij: zwembitchjuf W. deed een microfoontje om zodat - and I quote - "alle papa's en mama's op de tribune mij goed kunnen horen". U moet weten: normaalgesproken heeft zwembitchjuf W. helemaal geen microfoon nodig om alle zwemlestoeschouwers te laten meegenieten van haar negatief coachende zwemles-aanpak. En dat bleek ook deze keer weer volslagen overbodig, dat microfoontje.

Dussss.
En als ik dan toch nog even mag leeglopen: waarom al die arme kindertjes tijdens die zwemceremonie nog in spanning laten zitten of ze hun diploma gehaald hebben, beste zwembitchjuf? En dit er vooral aan het einde nog eens even fijn 'inwrijven'?
Als je mag afzwemmen, dan heb je in de les allang laten zien dat je alles kunt. En dan ga je dus niet afzwemmen, maar feest-zwemmen, zodat alle papa's, mama's, opa's, oma's, buren, vage kennissen (echt, hóeveel mensen kun je in een stikheet zwembad proppen?) die nooit tijd hadden om jouw zwemkunsten te zien, dit nu wel uitgebreid kunnen bewonderen.
Nouja, u ziet. Ik ben een echte fan van juf W. Net als David.

En dan zal ik u de volgende keer berichten over alle andere mijlpalen of gedenkwaardige feiten die ons afgelopen weken ten deel gevallen zijn. Want hé, het kon niet op de afgelopen weken.
Ja. Een heuse sequel. Spannend hè?