dinsdag 26 november 2013

Van katoentje

Hoera, hij is er weer!
De pakjes op de pakjesboot zijn besteld en vast al ergens in huis bezorgd.
Maar, 'meer' schijnt beter te zijn. Dus na de dagelijkse biecht door de brievenbus om zo de luisterpiet te helpen met het onthouden van de waan van hun dag, zingen broer en zus gebrusterlijk de Sintermedley. In de hoop op 'meer'... En als 's ochtends blijkt dat het 'minder' is - als in 'Sint niet langs geweest' - dan 's avonds vol goede moed opnieuw. Want je weet tenslotte maar nooit of-ie in de buurt is.

Danaë heeft zo haar eigen teksten...
'Sinterklaas katoentje
Gooi wat in m'n schoentje
Gooi wat in m'n laarsje
Dank u Sinterklaasje'

zondag 17 november 2013

Weg van de vooruitgang deel II

Haha.
Zo blogt ze nooit, en zo komt u er achter dat u er 'alweer' 3 gemist hebt. Ha. Haha.

Onze jongste kabouter heeft er namelijk flink de sokken in.
Ruim 2 maanden geleden verplaatste hij zich nog louter via zijn befaamde buikschuif-methode. Daarmee was hij vaak sneller dan andere vriendjes van hem die het op de knieën probeerden. Waarom 'evolueren' in bewegen als datgene wat je hebt nog voldoet? Precies.

Zes weken geleden bedacht hij dat het leuk was om eens op z'n knieën de wereld tegemoet te treden. Eerst wat onhandig op handen en knieën heen en weer wiegend, toen een paar kruipjes om wat eelt op de knieën te kweken, en binnen 10 dagen was kruipen the only way to go.

Een maand geleden ontdekte hij zijn loopkar, en schoot daarmee als ongeleid projectiel door de woonkamer en de keuken. Het wagentje ging er als een dolle met hem vandoor.
Enigszins geholpen door zijn gipsenbeentje, leerde hij zelf de wagen te besturen en rijdt hij het inmiddels zeer beheerst en behendig door de kamer. Achteruit in parkeren en straatje keren kennen geen geheimen meer.

En toen was daar van de week ineens het moment dat meneer bedacht dat hij zelf ook wel kon opstaan.
Ja, ineens ja. Wij zijn namelijk gewend in dit huishouden dat er voor 18 maanden niet gelopen wordt. Dus we waren er niet echt op bedacht, zeg maar.

Maar kijk nou toch, woensdag nog net op tijd om een filmpje te maken:


En twee dagen later, nog net genoeg battery-power om een van z'n eerste stapjes vast te leggen:


Gelukkig gaat het niet zo hard als bij zijn zus, die 2 maanden voor haar 2e verjaardag bedacht dat het wel eens tijd werd om te lopen en - niet gelogen - binnen een kwartier rondjes met haar broer om de tafel rende.
Ach. Omdat het zo leuk is:


Oh, en dat gillen, dat doet ze nog steeds, vrees ik.

zaterdag 16 november 2013

Sinter-Maarten-Klaas

Vorig weekend knutselden en prikten we driftig om op tijd een mooie lampion af te krijgen: een vlinder lampion dit keer.


Het was bijna too much voor onze kleuterdame: het idee dat je s avonds langs de deuren mag om in ruil voor een liedje een onmeunige hoeveelheid snoep op te halen, en zeker als je dat idee combineert met de eerste aflevering van het Sinterklaas Journaal.

De vraag wie dit jaar de kinderen mocht vergezellen op hun tocht langs de deuren, leidde tot een flinke echtelijke discussie. Maar gelukkig hebben wij een grote zoon, die dit soort dingen heel pedagogisch aanpakt:
"Wie was er vorig jaar mee?" Papa...
"Oh, dan is nu mama aan de beurt. En nu geen ruzie meer maken."

Aldus werd Huisgenoot veroordeeld tot de thuisdienst, in onze ogen het minst leuke onderdeel van Sint-Maarten. Ik bedoel, er komen natuurlijk ook schattige kindertjes aan de deur die al hun moed verzameld hebben om aan te bellen, schuchter hun liedjes zingen en netjes op hun beurt wachten tot ze iets uit de mand mogen kiezen. En dan vervolgens helemaal uit zichzelf dankjewel zeggen.
Maar hoe later op de avond, hoe opdringeriger en hoe brutaler de kinderen. En hoe minder het gaat om de 'gezelligheid' van het donker en de kleine lichtjes en hoe meer om het snoep. Sommige kinderen vallen bijna letterlijk bij het openen van de deur over de drempel, scanderen het verplichte nummer, doen een graai in de bak waarna ze heel hard wegrennen op weg naar de volgende deur. En dat vinden wij dan weer een beetje jammer...

Maar goed, broer en zus haalden gebrusterlijk in onze straat een dikke kilo snoep op. Daar kunnen ze de rest van het jaar op teren :-)

En nou op naar de tijd van Sinterklaas, schoenen zetten, heel hard liedjes zingen en pepernoten bakken. We gaan maar eens met het laatste beginnen.

maandag 11 november 2013

Trip down memory lane

Nee, ik log niet meer zo vaak nee. #understatement
Ja... In m´n hoofd, dat wel.
Maar ja. Dat is niet zo zichtbaar voor het nageslacht he?
En dat vind ik dan weer jammer.
Ahwel.
De management summary van de afgelopen maanden. Opdat wij niet vergeten.

David:

onze heel erg 7-jarige gespierde spijker met hersens. Hangt momenteel ergens tussen groep 4 en groep 5 in en Levelwerkt zich overal doorheen.
Kan inmiddels - goddank - zelf fietsen. Oh. Daar had ik dan weer wel over gelogd.
Kan inmiddels - ook goddank - zonder zwembandjes zwemmen maar is nog altijd in afwachting van zijn zwemdiploma A. Hij kan alles, (en hier ben ik dan eigenlijk gewoon het meest trots op) durft alles, maar alleen rugzwemmen wil nog niet zo lukken. Hij schijnt z'n buik niet zo goed boven water te houden. Nou weet ik niet of de badmeester wel eens goed naar de buik van David heeft gekeken, maar.... die is er eigenlijk gewoon niet. Dus - vind ik als moeder dan hè - kan-ie 'm ook niet boven water houden. Dus kom nou maar gewoon door met dat diploma.


Danaë:

inmiddels alweer 5 en ontzettend groep 2.
Leest - als ze zin heeft, anders niet - best wat woordjes bij elkaar en verzint anders gewoon het hele voorleesverhaal zelf wel.
Houdt van tekenen (prinsessen, hartjes, dat soort werk) en van playmobil.
Is lief en begaan met anderen: zo krijgen we ieder jaar een oproep voor een Schoenmaatje. David interesseert het niet, maar Danaë duikt meteen in haar knuffel- en speelgoedverzameling om enkele exemplaren die in een schoenendoos passen geheel belangenloos af te staan en 'op vakantie te sturen'. 'Want eigenlijk wil ik ook wel in zo'n lekker warm land wonen, mama. Dan hoef ik nooit op vakantie, net als die kindjes, want die wonen al op vakantie'.
Kan waanzinnig treuzelen, maar is eigenlijk gewoon steady going, met hier en daar een stampvoetende giluitbarsting als uiting van haar kleuter-pubertijd.


Floris:

Waar de laatste footage hem nog buikschuivend toonde, racet hij nu met zijn loopkar door de benedenverdieping.
Zijn grote vriend is - behalve David - een grote I.KEA krokodil.
Houdt van duplo en van Kapla (maar dan vooral de plankjes in en uit de doos halen; of heel service-gericht bouwwerken van broer of zus alvast weer 'opruimen' voordat ze aan het grote publiek getoond zijn).
Loopt regelmatig hier en daar wat averij op: vooral blauwe plekken op z'n hoofd, maar soms ietsie meer: vorige maand had-ie z'n eerste (en hopelijk ook z'n laatste) gipsenonderbeentje wegens een 'lage verdenking op een onderbeenfractuur' omdat hij op een hele suffe manier ter aarde stortte toen hij zich optrok aan de balletrok van Danaë die uiteraard daardoor niet bleef hangen om haar heupen. Maar... loopt nu weer als een kievit.
Bouwt in sneltreinvaart aan zijn vocabulaire. Maar daarover een andere keer meer.


Huisgenoot:

Fietste anderhalf jaar na de aanschaf van zijn racefiets deze zomer de Mont Ventoux op. En weer af natuurlijk.
En daar ben ik supertrots op.
Oh, wacht... bewijs.

Trots. Dus. Op allemaal.