donderdag 26 juli 2012

Zwangerschapsbubbel en hersenverweking

Zou u toch denken dat ik alle tijd heb om weer eens een logje te schrijven, nu ik zo fijn zwangerschapsverlof heb. Dan heb je tenslotte tijd genoeg.
Dacht ik eigenlijk ook.

Natuurlijk heb ik tijd genoeg.
Maar nee, geen logjes.

Ik dobber namelijk fijn rond in mijn zwangerschapsbubbel, en helemaal nu de kindertjes een weekje uit logeren zijn.
Heerlijk. De hele dag alleen met mijn gedachten, geheel in mijn eigen ritme.
Eten wanneer ik wil. Slapen wanneer ik wil.
Beetje onder de parasol een boekje lezen.
Of een beetje voor me uit mijmeren.
Wat haken (die deken moet toch echt binnenkort af).
Fotoalbumpje maken van de geboorte van Danaë. Zielig hè. Het kind heeft ondertussen honderden foto's van zichzelf, maar nog geen enkel album van haar bestaan. Ja, heel zielig. En dus probeer ik nu op de valreep er nog wat van te maken. Zodat ze kan zien wat ze zelf allemaal heeft 'ondergaan' toen ze een kersverse baby was.

Het kan trouwens ook zijn dat ik zo maar vergeet te loggen.
Want ik lijd met de dag meer aan hersenverweking, lijkt het wel.
Gister nog m'n autosleutels kwijt in de parkeergarage. Bleken gewoon verstopt in een ander vakje in m'n tas. Maar dat duurt dan ruim 5 minuten voordat ik daar achter ben. Tja.
Of was in de machine laten zitten, een dag of 2.
Of weten dat je per sé naar de Etos moet, maar daar aangekomen echt niet meer kunnen verzinnen waarom dan wel. En dan thuiskomen met vanalles in de hoop dat daar hetgeen bij zit waarom je naar de Etos moest. U raadt het al: niet dus...

Het toppunt was echter afgelopen maandag.
Wegens beetje vage pijn in de onderbuik toch maar besloten een plas bij de huisarts in te leveren. Het zou misschien zo maar blaasonsteking kunnen zijn, niet waar?
Aldaar aangekomen vul ik netjes alle vragen in (en dat waren er best veel), en zet de boel met vragenlijst en al in het daarvoor bestemde kastje.
Ik kon nog net onthouden dat ik na tweeën kon bellen voor de uitslag.
Helaas stond mijn uitslag niet in het systeem.
Want ik was de bovenste helft van het formulier vergeten in te vullen. Dat waar je essentiële dingen als je naam, adres, geboortedatum, naam van de huisarts etc. invult.
Gelukkig was er maar één zwangere van 36 weken plus 2 dagen die de boel was vergeten in te vullen, dus kwam alles toch nog goed.
Minder goed was dat ik inderdaad blaasontsteking had.
Maar daar helpen een hoop pillen tegen.
En rust.
Dus eh, ik ga weer even een siësta houden. Onder de parasol.

woensdag 11 juli 2012

Van open deuren en Hormonaal Ingegeven Behoeften

Tjee zeg. Heb ik zo maar in ene zwangerschapsverlof.
En ook 'zo maar in ene' een heul dikke buik.
Maar dan ook echt een dikke buik. M'n navel lijkt verdwenen. Het vel staat met de dag strakker.
Waar gaat dat heen? Of liever gezegd: komt dat allemaal ooit nog weer goed?

En als ik dan toch aan het zeuren ben, zal ik dan ook maar meteen even de open deuren met u behandelen?

Meest gestelde, en wat mij betreft ook de meest irritante vraag van dit moment: Hoe lang móet je nog?
En dan vooral zo'n ach-ende-wee-meewarige blik erbij, starend naar the huge belly.
De vraag kan tegenwoordig overal en door iedereen gesteld worden. Van collega's tot wildvreemden in de supermarkt.
Waar ik eerst nog vriendelijk doch stellig antwoordde 'Ik mág nog zo'n maand of 2, week of 8, week of 6 euhm 5', krijg ik nu de neiging te zeggen dat ik nog minstens tot m'n 67ste mag werken, en te vragen hoe lang de ander nog 'moet'.

Of deze: 'En, weet je al wat het wordt?'
Ligt een beetje aan de intonatie, maar sommigen - meestal de vage bekenden of wildvreemden in een speeltuin, supermarkt of andere 'verzamelplek' - menen er recht op te hebben te weten wat het wordt is.
Vooral in die laatste gevallen vind ik het heel leuk om te zeggen 'Jazeker, een kind.'

Maar goed.
Ik zwangerschapsverlof, en Het Kind een eindeloze zomervakantie.
Gelukkig is daar de BSO, en natuurlijk het kinderdagverblijf voor Het Andere Kind.
Dat betekent dat ik tijd heb voor Hormonaal Ingegeven Behoeften als

het haken van een babydekentje,

het inslaan van voldoende potten pindakaas (echt, vraag me niet waarom, want zo vaak eet ik het niet. Maar genoeg pindakaas in huis is momenteel een heel rustgevende gedachte)

en het lappen van de ramen (heb ik dan natuurlijk geen foto van. Sommige dingen 'móet' je gewoon doen).