Beter van niet

Was k net zo lekker bezig. Vond ik zelf dan hè.
Helemaal back into shape. Met grootse plannen in t vooruitzicht. Bijvoorbeeld meedoen met deze.
Alleen, mijn rechterknie vond het nog steeds niet zo'n goed plan, dat rennen.
Sterker nog: traplopen vond-ie ook steeds minder leuk.

Daarom deed ik eindelijk wat Huisgenoot en vriendin M. 6 weken geleden al zeiden: ik ging eens langs bij de fysiotherapeut.
- Hoi, zei ik.
En ik gaf haar de management summary van mijn klachten.
Efficiënt als ik ben, gaf ik haar ook direct even de deadline voor genezing. (Zsm. Asap. Jetzt. Gleich.) En mijn gewenste einddoel. (5 kilometers. Eind juni.) Man en kinders juichend langs de kant. Ik heb het hele plaatje in mijn hoofd zitten.
- Hmm hmm, knikte de fysio. En ze voelde met haar magic fingers nog eens even aan m'n knie. Althans, dat verwacht ik dan hè. Van die healing hands en dan - floep- weg pijn en ongemak. Want daarvoor zat ik daar tenslotte. To make things go away.
- Auw-auw-auw, deed ik. Geen healing hands dus.
- Retropatellaire pijnsyndroom. Plus een apexitis patella, constateerde ze.

Retro-watte? Apex-nog-iets?
Hebben ze daar ook gewoon een pil voor? Of een injectie desnoods?
- 2 weken absolute rust. Niet belasten. Zo min mogelijk traplopen. Fietsen alleen in eerste versnelling. Veel koelen met coldpacks.
OK. 2 weken niets. Dat had ik zelf ook al ingepland. So far so good. 5 km, eind juni; gaat lukken. Dacht ik optimistisch.
- Dan 4 weken opbouwen, ging ze verder met Het Plan. En daarna mag je je hardloopschoenen weer eens aan. Om dan van begin af aan weer te beginnen.
Wasdanou? Over 6 f*ing weken pas weer hardlopen? En dan weer beginnen met het debielenschema van 1 minuut kruipen en 1 minuut wandelen? Maar dan is de zomer al voorbij. En hangt mijn zorgvuldig opgebouwde topconditie weer halverwege mijn knieholten...
- Dus ja... die 5 kilometer eind juni: lijkt me beter van niet.
Keihard, die fysio-mensen.

En toen mensen. En toen. Toen vond ik mezelf Heel Erg Zielig.
Echt. Hardlopen is leuk.