woensdag 2 maart 2011

Over een lievebees en een kinderziel

Jaaah, lente...
David en z'n vriendinnetje deden aan 'natuurbeleving' vanmiddag. Als een soort vadertje en moedertje van 2 lieveheersbeestjes.
Überschattig eigenlijk, zoals ze met oprechte verwondering naar het beestje keken, eten voor hem zochten en om de beurt op ze pasten en zorgden dat ze niet weg liepen.
En hoe ze juichten als ze meenden dat de beestjes hadden gegeten van de blaadjes. En hoe ze ze voorzichtig oppakten om ze over hun vingers en handen te laten lopen.
Ja, ach... Kijk nou...

Iets minder überschattig werd het toen X. met een vriendje langs liep.
Héé, X... riep David, net iets luider dan nodig.
En X, moet u weten, is een jongetje voor wie David vanaf zijn eerste schooldag zo'n beetje een maffe 'adoratie' heeft.
Want 'X. is stoer, mam'. En X. zegt bijvoorbeeld steeds 'tegen Y dat hij een soepkip is, en doet dan naa-na-na-naa-na'. (uweetwel, dat irritant pesterige riedeltje).
Afijn, you get the point.

Terug naar de heessebeesses, zoals ze volgens Danaë heten.
Het vriendinnetje van David was reeds afgehaakt. Een plotselinge overkill aan kleuter-testosteron, denk ik.
Bleven dus drie jongetjes over, waarvan er 2 wel heel dicht op de natuur gingen zitten, zeg maar.

Eén van de lieveheersbeestjes zag nog kans te ontkomen aan de graaiende kleuter-vingers die op experimentele wijze wilden vaststellen hoe stevig de pootjes aan het insect vastzitten.
De ander werd onderworpen aan de modderbadtest. Kan een lieveheersbeestje bijvoorbeeld op zijn rug in de modder nog zelfstandig omdraaien?
Of de meptest: hoe hard kun je een lieveheersbeestje uit een dekseltje slaan?
David zag het allemaal met vertwijfeling aan. Aan de ene kant stoer meejoelen, en aan de andere kant toch een beetje onthutst over de grofheid van zijn 'vriendjes'.

Kortom, ik greep dus in.
En verzocht de hooligans het beestje, dat inmiddels wat versuft op de bodem van het jampotje zat, met rust te laten.

Vanavond had ik het er nog eens over met David. Over hoe lief hij eerst had gespeeld met het lieveheersbeestje.
En hoe het beestje het eerst vast heel leuk vond bij David en zijn vriendinnetje. En hoe het zich daarna rot schrok van zoveel hardhandigheid. En dat hij nu vast uit zijn jampotje is gevlucht, op zoek naar een nieuwe heg.
Maar mama, zo bedoelde ik het helemaal niet..., zei hij een beetje verdrietig.
Zou hij nog terug komen? Dan kan ik sorry zeggen, zei hij nog verdrietiger.

En nou zit ik toch met een probleempje, lieve mensen.
Het lievebeest ligt al de hele avond onbeweeglijk in zijn potje.
Morsdood.
Hoe ga ik 'm dat vertellen?

3 opmerkingen:

Mrs. T. zei

Ach arm heessebees zeg. ha, gewoon niets vertellen en zeggen dat ie 'm gesmeerd is natuurlijk. ;-)

Saralien zei

Ik stem op Toaske's plan. Anders is het gelijk zo'n harde levensles..

Wat superschattig he, van die mini-biologen. Hebben wij ook. En hoewel er per ongeluk wel eens een beessie sneuvelt bedoelen ze het ontzettend goed.

Nicole zei

Arm lieveheersbeestje. Maar wel een mooie aanleiding om ze te vertellen over leven en dood...

Of je zegt gewoon: 'Hij is kapot'.