vrijdag 31 december 2010

Ach ende weemoed...

Weer een jaar voorbij. Een pracht jaar, al zeg ik het zelf.

Een jaar waarin:


Dat 2011 net zo'n mooi jaar mag worden als z'n voorganger...
Ik wens iedereen een prachtig, gezond en mooi 2011 toe.
Seize the days!

En ja, deze is met terugwerkende kracht gelogd. Zo makkelijk... 

zondag 26 december 2010

zaterdag 25 december 2010

Ho ho ho...

Merry x-mas to y'all.

La Photocabine.com. Gezien bij haar.

maandag 20 december 2010

Van een keuken, 2 stukken grond en een badkamer-crisis

Ja. Nee. Maar.
Het kan dus toch.
Hebben we ons daar toch 'even' een keuken gekocht.
Wanna-be Siematic greeploos, retro hout-look-bruin met superdun wit blad. Of zoiets.

En - ook niet onbelangrijk - een fijne keukenadviseur met wie we al gauw op hetzelfde level zaten. Geen  verhalen over konische waterstralen en andere onzin, maar iemand die oprecht zin had om een keuken te bedenken.
'Wat vinden jullie leuk?', vroeg de adviseur. 
Eh, déze, wezen we aan. Een peperdure greeploze Siematic keuken. Zwaar boven budget.
'Maar dan eigenlijk niet voor de Siematic-prijs', grapte ik half-serieus.
'Oh, maar als het u niet gaat om de Siematic-handigheidjes in de kastjes, dan kunnen we met de andere merken keukens die we hier verkopen een heel eind komen', sprak de keukenadviseur opgewekt.

En aldus geschiedde.
Hij stelde vragen als 'Wilt u ook in de keuken eten?' (ja graag) of 'Waarvoor gebruikt u een magnetron vooral?' (ontdooien... en dus blijkt een oven met magnetron-functie voor ons de meest logische combinatie). Wisten wij veel.
En hij wist precies waar wat in de showroom stond, als we twijfelden over wat voor soort spoelbak, kraan of over fijne werkbladhoogte. Geduldig legde de verschillende soort materialen naast elkaar, en legde de voor- en nadelen uit.
Terwijl de gastvrouw regelmatig langs kwam met koffie, thee, taartjes, verse broodjes of borrelhapjes en fris, maakte de keukenadviseur op de computer voor ons een keuken.
Onze keuken.
Dat het nog een heel dik jaar duurt voordat we er koken, vergeten we gemakshalve maar even. 

Ondertussen zijn we trouwens hier weer in een andere crisis beland. Een badkamer-crisis.
Had íemand ons even van te voren kunnen vertellen hoeveel een badkamer kost? En dan niet alleen de spullen, maar wat het kost om het zaakje te monteren en wat tegels tegen de muren te plakken.
Holy f*ing smokes...

Hoe gaat het eigenlijk verder met hét huis?
Even een bouw-update.
Ze zijn klaar met heien.
En vorige week hebben we de feestelijke 1e steenlegging van de 1e fase gehad. Met toeters, bellen en confetti enzo.
Van deze huizen staan de buitenmuren van de begane grond al, dus dat begint al aardig ergens op te lijken.
En daarnaast enboven zijn we sinds 10 december de trotse bezitters van 2 stukjes grond op deze aardkloot.
How cool is that!


Dus... Én een keuken, én 2 stukken grond.
Toemaar. tmoeniegekkerworden zo voor Kerst.
Nu nog een badkamer en 2 wc's.
Iemand nog goede tips voor een betrouwbare badkamer-installatie-meneer?
Iemand met gouden handjes?
Anyone???

zaterdag 18 december 2010

En vandaag zagen wij...

Dirk rocks niet alleen big time op cd, maar ook real time in Tivoli.

vrijdag 17 december 2010

Hoe een sneeuwvlokje de dark side van zijn moeder ontdekte

Het is 's ochtends. Nog pak 'm beet een minuut of 10 voordat we moeten vertrekken naar school, dus enige stress is merkbaar.
Ja. Bij ons wel.
Maakt niet uit hoe vroeg ik m'n bed uit stap, op de een of andere manier is er altijd wel iets (of iemand) dat een zwart gat in de tijd veroorzaakt. Is het niet een omgegooide omgevallen beker melk, dan wel een onverwachte kakluier of een centimeter ijs op je auto.
Het kind eet ondertussen met lange tanden z'n boterham en heeft eigenlijk meer oog voor de Playmobil-brochure die naast z'n bord ligt.

Plotseling veert hij op.
'Nee, ik moet niet deze kleren aan. Ik moet een wit t-shirt aan.' zegt-ie. 'Want ik ben sneeuwvlokje', voegt hij er aan toe.

Uit de stapels was kan ik nog net een optisch wit t-shirt trekken om daarna het sneeuwvlokje dwarrelend stuiterend achter te laten bij een juf en klas in Kerststemming.
Alles geheel pais en vree, zoals het hoort op de dag van de Kerstviering.
In de kring staat de Kerstboom te jammeren dat hij zijn groene shirt is vergeten. De moeder van de Kerstboom moppert samen met een moeder van een Lichtje-zonder-geel-shirt dat de juf dat op z'n minst het kledingvoorschrift voor de Kerstviering op een briefje had kunnen meegeven.

En er is niet alleen een Kerstviering, er is ook een Kerstdiner. Om kwart voor 6 's avonds werd het sneeuwvlokje weer op school verwacht. Voorzien van hapjes en bestek.
Als nietsvermoedende moeder van een 1e-groeper dacht ik 'oh leuk, gezellig'. My maiden schoolkerstdiner. Yay.

Maar het is helemaal niet leuk en gezellig. Het blijkt één grote bron van kerststress.
Allereerst de hapjes.
Wat ga je maken? Sandwiches, dacht ik. Met ham en kaas, en ook met zalm. Want het sneeuwvlokje vindt dat zo lekker. En dan ook een beetje feestlijk aankleden. Want het is tenslotte kerst.
Dus ik mikte wat kerstige cocktailprikkers op de broodjes en zette het geheel op leuke zilveren bordjes.
Maar het kan ook anders. Blijkt.
Koop-een-stapel-Danoontjes heet deze optie. Wist ik niet.
Maar ik zal het zeker onthouden. Kan ik volgende keer de avond voor het Kerstdiner ook weer gewoon sporten in plaats van broodjes snijden en smeren.

En dan het tijdstip van handeling.
Vooral handig op donderdagavond. Als er toch altijd al redelijk wat file op de weg staat. Laat staan als er sneeuw ligt. En ik daarom dus al om kwart over 4 achter m'n bureau weg moest om het kind op tijd op te halen bij de BSO. Sorry baas. Het kind heeft kerstdiner.
Maar hee, toch op tijd bij de BSO. Da's mooi.

Ik haalde een sneeuwvlokje op die door alle spanning weer eens een ongelukje had gehad en dus in een bijzondere kledingcombinatie de auto instapte.
Maar hee, who cares. Want we we hebben nog 5 minuten om het kippeneindje van de BSO naar school af te leggen per auto.
En dan - waar ze vandaan kwamen, ik weet het nog steeds niet - opeens allemaal auto's met ouders en kinderen met borden, schotels, pannen.
Blijkt dat alle scholen in de buurt vanavond Kerstdiner vieren. En dat alle ouders aan just-in-time-delivery dachten te doen. Om 17.45 uur sharp.

Als ik dan niet meer voor- of achteruit kan wegens ultragladde straat, klem gereden wordt door een opdringerige ouder en ook nog eens een bocht niet kan nemen zonder dat ik op een haar na een lantaarnpaal schamp omdat zo'n laml.ul-ouder die te beroerd is om een eindje naar de bso te lopen met z'n auto 10 andere auto's staat op te houden ...
nou, dan word ik boos.
En als ik boos word, dan ga ik heel erg vloeken. Blijkt.

Het sneeuwvlokje zat op de achterbank met open mond alle nieuwe vocabulaire uit zijn moedersmond in zich op te nemen.
En keek wat benauwd toen hij zijn moeder zag uitstappen en de laml.ul-ouder op z'n raampje tikte en hem verbaal stimuleerde zijn auto ergens anders in de straat te parkeren of hem anders op een heel klein donker plekje te stoppen.
'Maar mama, ik weet heus wel dat je zulke woorden eigenlijk helemaal niet mag zeggen', piepte hij zachtjes toen ik weer instapte.

Maar verder...
verder was het een zalig Kerstdiner.

woensdag 1 december 2010

Sinter-taais

Ik weet niet hoe het bij u thuis is, maar de Sint-spanning stijgt hier in huis tot ongekende hoogten.
Dat kan ook liggen aan het feit dat ze zojuist een overdosis suiker naar binnen hebben gewerkt tijdens het Taai-taai versieren.
Maar goed.

Momenteel spelen David en M. - zijn grote vriendin - iets met Sint, Piet en een pakjesboot.
Uiterst serieuze materie, want er moet gestrooid (bij de brievenbus, en in de schoenen in de hal) en de pakjes moeten onder veel geschreeuw worden gered uit het water.
'Neehee, ik ben al de hele tijd Piet', joelt David.
- 'Oh, nou. Dan ben ik straks de Tijd Piet', zegt M.

Daarnaast is het Sinterklaasjournaal vaste prik.
Bij de openingstune zit David nog tamelijk rustig op de bank.
Maar bij alle alarmerende berichten over sleutels van pakjeskamers die kwijt zijn, baby-Pieten die vooral niet door Sinterklaas ontdekt moeten worden etc. etc., stuitert hij heen en weer tussen tv-toestel en de 'mentale ondersteuning' bij het fornuis, en verkondigt daarbij met luide stem alles wat Dieuwertje Blok hem zojuist heeft toevertrouwd.

En dan hebben we nog de obligate schoen. Het blijkt een mysterieuze communicatie-lijn tussen kleuter in kwestie en de Goedheiligman.
Vorige week zaterdag mochten ze 'echt' hun schoen zetten. Kleuter was door het dolle heen met zijn kleine pakje 'Grote Jongens Lego'. Zo'n vangst smaakte naar meer, en dus zet hij sindsdien iedere avond zijn schoen.
Een serieuze aangelegenheid, want er moeten minstens 3 liedjes gezongen worden en het feit dat de schoen er staat, wordt voor de zekerheid nog even door de brievenbus geschreeuwd.
Een voorzichtige opmerking - oh tere kinderziel - dat Sinterklaas misschien geen tijd heeft vannacht, wimpelt hij weg 'Want dat weet je niet mama, je weet maar nooit'.

De eerste keer deden we nog een briefje in zijn schoen met daarop de mededeling dat Sinterklaas helaas niet iedere avond kan langskomen om iets in z'n schoen kan doen.
Verguld pakte hij het briefje uit zijn schoen. 'Een brief van Sinterklaas, een echte brief,' jubelde hij. Dat was haast nog mooier dan de Grote Jongens Lego-ieniemienie brandweerauto. En iedereen onderweg naar school moest het weten.

's Avonds moest de schoen weer gezet.
Want het was toch echt niet de bedoeling dat Sinterklaas zijn verlanglijstje had gehouden, vond hij. Sinterklaas had het ding moeten bekijken en gewoon weer terug geven. 'Want ik wil er zelf iedere dag naar kijken, mama'. En dus sommeerde hij de Goedheiligman per zelfgeschreven order zijn verlanglijst weer terug te geven.
Aldus geschiedde. De volgende ochtend lag op miraculeuze wijze zijn wensenpakket (niet gering trouwens, maar dat terzijde) weer in zijn schoen.

Wij werden nog even fijntjes met onze neuzen op de feiten gedrukt. Want Sinterklaas had dan wel geen kadootjes achtergelaten, maar hij was wél in onze straat geweest. En dus was-ie helemaal niet bij de kinderen in B. of W. om kadootjes te brengen, xoals we de avond tevoren hadden uitgelegd.

Danaë breidde en passant haar vocabulaire uit met het Sint-pakket:
Tietaas = Sinterklaas
Piet
Petenotuh = pepernoten