'Klik', doet het deurtje van de volle wasmachine opeens.
Danaë staart met één oog semi-schuldbewust naar het opengesprongen deurtje. En met haar andere oog houdt ze mijn reactie in de gaten.
Danaë? Heb jij aan de knopjes van de wasmachine gezeten?
Nee, zegt ze. Snel kijkt ze de andere kant op, en begint bij wijze van afleiding nonchalant met een doos te spelen. Een aureooltje verschijnt nog nèt niet boven haar hoofd.
Danaë, wijs me eens aan. Op welk knopje heb je geduwd?
Dan wint de trots. Met stoute glinster-oogjes priemt ze haar vingertje in de richting van de knop waarmee je de deur opent.
Maar dat mag toch niet? Je mag toch niet aan de knopjes van de wasmachine komen?, zeg ik streng.
Met grote blauwe ogen kijkt ze me aan, knikt instemmend en zegt 'magguh-wauw'
Juist.
Magge-wel. Kleine dondersteen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten