woensdag 24 november 2010

De keukenverkoper en de konische waterstraal

Je hebt keukenadviseurs en keukenverkopers. Blijkt.
Dat wisten we niet, maar daar komen we zo langzamerhand achter. 

Afgelopen zaterdag zaten wij tegenover de verkopende variant. 
De verkopende variant heette iets als 'Rachid', of 'Achmed'. We konden het niet zo goed verstaan, want naast afleidend wapperende armen, bezat de man ook een zeer rappe tong. Maar laten we 'm Achmed noemen.
En Achmed is een rasechte keukenverkoper.

Naar blijkt, slaat een rasechte keukenverkoper zijn publiek voortdurend om de oren met in zijn ogen hoogstnoodzakelijke weetjes. Op deze manier ontstaat er volgens de verkoper een gapende kenniskloof die alleen door zijn toedoen gedicht kan worden. En hij zal geen mogelijkheid onbenut laten om u daarop te wijzen. Zo ook Achmed.
Weet u bijvoorbeeld met 'hoeveel kuub uw keukenkastdeurtjes geperst zijn'?
Waarbij geldt hoe meer kuub, hoe beter, volgens Achmed. Terwijl wij, onwetende keuken-nitwits die wij zijn, louter voelen of een laadje bij het open en dicht doen niet uit elkaar dondert. En dat is dus echt heel erg verkeerd, zei hij streng.
Of nog zoiets, 'konische waterstralen'. Of we wel weten hoe fijn dat is, een konische waterstraal, vroeg Achmed.

Een keukenverkoper gebruikt ook om de haverklap zinsneden als 'commerciële dag' of 'daarin ga ik helemaal met u mee' en geeft voortdurend aan je 'uit de markt te willen kopen'.
Vooral dat laatste was heel fijn voor ons, zei Achmed. Want dan hoefden we vandaag nog geen keuken te kopen, maar alleen voor een 'heel scherp bedrag' (nog zo'n zinsnede) te zeggen tekenen dat de winkel van Achmed onze keuken gaat plaatsen.

Een keukenverkoper geeft desgevraagd geen advies over bijvoorbeeld min-of-meer logische plekken van apparaten.Of welke kleuren en materialen goed met elkaar combineren. Nee.
Want, zo benadrukte Achmed steeds, 'het is úw keuken mevrouw, het is úw beslissing'.
En hij begon direct op een plattegrond mijn onze keuken te tekenen.
Zonder te vragen wat voor voorkeur we hadden. Landelijk of modern bijvoorbeeld. En of we in de keuken misschien ook wilden eten.
Had-ie beter maar wel kunnen doen, want na een half uur tegen dovemansoren praten werd het Achmed duidelijk dat-ie maar beter opnieuw kon beginnen.

Een rasechte keukenverkoper houdt tevens van real-life voorbeelden en bewijzen, blijkt. Als een soort standwerker op de markt, zeg maar.
'Nee, dit butst echt niet als je er met je pan tegen aan stoot. Het is echt oersterk. Kijk maar.' En met een knetterharde knal zwaait hij de wok die als requisiet op het niet-aangesloten fornuis stond, tegen het keukenkastje. Argeloze bezoekers in de showroom met een hartverzakking van schrik achterlatend.
'Kijk. Dit materiaal laat na verloop van tijd stukjes los.' En hij ramt het voorbeeld-kastdeurtje tegen de rand van de tafel. Het blijkt niet gelogen: de stukjes vliegen inderdaad in het rond.

Tot slot blijkt een rasechte keukenverkoper ook heel goed in het in-uw-persoonlijke-zone-staan. Maar dan vooral op een verbale manier. Zodat u tijdens het gesprek 'om uw keukenwensen in kaart te brengen' voortdurend op uw quivive bent.

Kijk, ik weet dat ik genaaid wordt met dit soort dingen. Dat wist ik al ver voor binnenkomst van de keukenshowroom. Maar op de een of andere manier ligt het er te dik bovenop.

Dat komt door het toneelstukje dat Achmed speelde, vanaf het moment dat we over de drempel stapten. 
Nét iets te hard je hand schudden. 
Nét iets te enthousiast juichen bij het intekenen van de vaatwasser op een ogenschijnlijk-wel-maar-toch-niet-logische plek en daarbij nét iets te vaak roepen dat dit 'echt dé plek' is. 
Of hysterisch enthousiast doen bij (weer) een combinatie van kastjes-kleur en werkblad die volgens ons toch echt niet lekker matcht.
En bij afronding nét iets te vaak zeggen dat hij het zo'n geweldig fijn en leuk gesprek vond. 

En da's gek. Want dat idee hadden wij dus helemaal niet.
Dus: heeft u nog prettige keuken-toko ervaringen, liefst ergens in het midden van het land? Tips anyone? 
Ik ben benieuwd.

En nu vraagt u zich natuurlijk af: waarom zijn jullie na de 1e minuut niet gewoon opgestapt? Why in hells name zijn jullie gebleven? 
Nou kijk. Met veel moeite hadden we de afspraak gemaakt én oppas voor de kinderen geregeld. 
En die kostbare uren zonder kinderen waarin je ongestoord kunt nadenken over de indeling van je keuken-to-be, laat je natuurlijk niet door de eerste de beste keuken-standwerker door je neus boren.
En besides that, op een gegeven moment werden we toch wel heel benieuwd naar wat de beste man van onze wensen überhaupt heeft meegekregen en hoe hij deze vertaalt naar de 'scherpe aanbieding' waar hij het de hele tijd over heeft. Eigenlijk was het bijna grappig.

zaterdag 20 november 2010

S-i-n-t-e-r-k-l-aa-s k-a-p-oe-n-t-j-e

U kijkt naar de generale repetitie vanaf blad voordat uit volle borst en overtuiging bij de schoenen voor brievenbus gezongen wordt. Even kijken hoe de tekst ook al weer was.



Het meisje daarentegen zingt gewoon op gevoel.
En laat de kans niet voorbij gaan om 'subtiel' op te merken dat zij het er niet mee eens is dat opa (net buiten beeld) een mandarijntje pakt.
Nei Túg, zegt ze nog, voordat ze weer verder zingt met 'bootje faaje, foenen gooje in' en ene Ti-taasje.

woensdag 17 november 2010

Onthulling

Ik snap het al.
U komt niet weer hier kijken om te zien wát ie nou had geschreven (want dat was heel duidelijk, bleek), maar 'op wie' hij nou is...

Liefe mamaa ik ben ferlieft - dat stond er -
op jou - dat zei hij erbij, en hij lachte nog eens en gaf me een dikke knuf -
En nee, hij wilde die laatste 2 woorden niet ook nog opschrijven, want het volgende filmpje van Sesamstraat was alweer begonnen... Als verliefde jongen moet je tenslotte je prioriteiten weten te stellen.

Zo verschrikkelijk cute, schattig en ontroerend.
Dat-ie dat schreef met de punt van z'n tong bijkans op het papier geplakt, zo tussen de bedrijven door tijdens Sesamstraat.
Ben benieuwd hoe lang de liefde standhoudt. Als-ie 18 is, zal-ie wel een ander 'object of his affection' hebben.
En als-ie in de pubertijd belandt, zal-ie me vast niet meer zo lief vinden. Misschien toch handig om als bewijsmateriaal achter de hand te houden.

Maar voor zo lang het duurt: ik geniet ervan.
Lang leve de liefde!

maandag 15 november 2010

Verklaring

Terwijl wij ons ons hoofd breken over zaken als
  • dé locatie van een vaatwasser (keuken, evident),
  • wat op de vloer te leggen met vloerverwarming als hoofdverwarming (geen radiatoren meer, hoera... maar houten vloer is niet geschikt en van tegels houden we niet)
  • tegels in wc's en badkamer (hoe groter hoe beter, schoonmaak-technisch gesproken),
  • stopcontacten (nooit genoeg, zo hebben wij begrepen),
  • nieuwe scholen (katholiek, openbaar, christelijk, wel of nieuwerwetse onderwijsopvattingen),
  • bso's en kinderdagverblijven (beide liefst in de buurt van t nieuwe huis),
mag u onderstaand epistel even lezen ontcijferen.

Woensdag de onthulling. Woehoe, een echte clifhanger.
En nee. Ik heb hier geen woord en geen letter bij geholpen.
Want ik was aan het koken. En als u mij een beetje kent, weet u dat dat een proces is waarbij ik al mijn aandacht nodig heb willen worstjes onder mijn handen niet verschrompelen tot ondefinieerbare zwartgeblakerde dingetjes en de broccoli tot soep veranderen.

woensdag 10 november 2010

Magguh-wauw

'Klik', doet het deurtje van de volle wasmachine opeens.
Danaë staart met één oog semi-schuldbewust naar het opengesprongen deurtje. En met haar andere oog houdt ze mijn reactie in de gaten.
Danaë? Heb jij aan de knopjes van de wasmachine gezeten?
Nee, zegt ze. Snel kijkt ze de andere kant op, en begint bij wijze van afleiding nonchalant met een doos te spelen. Een aureooltje verschijnt nog nèt niet boven haar hoofd.
Danaë, wijs me eens aan. Op welk knopje heb je geduwd?
Dan wint de trots. Met stoute glinster-oogjes priemt ze haar vingertje in de richting van de knop waarmee je de deur opent.
Maar dat mag toch niet? Je mag toch niet aan de knopjes van de wasmachine komen?, zeg ik streng.
Met grote blauwe ogen kijkt ze me aan, knikt instemmend en zegt 'magguh-wauw'

Juist.
Magge-wel. Kleine dondersteen.

maandag 8 november 2010

Let's do it

Sommige dingen moet je gewoon doen. 
Schreef ik semi-stoer *en slaat nog maar weer eens een kruisje*. Maar degenen die mij/ons kennen, weten dat we niet over één nacht ijs zijn gegaan. Nee. Meer een hele winter zomer.

Lang verhaal kort: we doen het dus. Een nieuw huis. 
En - as we speak - de eerste voorbereidingen zijn al begonnen. De zonnebloemen zijn weg. Hekken erom heen. De grond is uitgegraven. De hoeveelheid regenwater die zich in het gapende gat verzameld heeft, negeren we gemakshalve maar even.
Deze week of volgende week gaan de eerste palen erin.

Dus.
De komende tijd zal ik u verslag doen van hilarische uitstapjes naar keukenboeren en badkamertoko's. En vermoeien met dilemma's over bijvoorbeeld deurkrukken, wandafwerking, of het aantal stopcontacten dat een mens nodig heeft. 
Yay.

Ah. Hoe hét huis eruit ziet? Nou, zo. 

Ja. Best wel  überleuk, al zeg ik het zelf. 
Alleen wonen we dan niet aan t water, maar in de straat erachter. Met openslaande deuren vanuit de keuken naar de 6 meter diepe voortuin waar je lekker in de zon kunt zitten.
En met uitzicht op nu reeds bestaande houtwallen. Wel zo prettig vind ik, in een totally-new-bouwwijk.

En wanneer het huis af is? Ehm, ergens 1e kwartaal 2012. 
Of 2e kwartaal. Dat kan ook. Iets met strenge winters en 180 werkbare dagen per jaar.

maandag 1 november 2010

Statement(je)

In het kader van 'Lekker-Belangrijk-en-Totaal-Gebrek-aan-Inspiratie'


Hossáá. Weg ermee.
's Kijken. Accountopties. Klik.
Ja. Klik.
Ja-haaa. Klikkerdeklik. Bevestig.
Wat nou 'of ik wel weet wat ik aan het doen ben'. KlikkerdeKlik. Nog een keer bevestig.
Klikkerdeklik. KLIK.
En dan...
Eindelijk ge-de-hyved. Heerlijk.

Ja. Sorry hoor.
Deed er al eeuwen niets meer mee, met deze 'bijenkorf', en de overname door de Televaag was de spreekwoordelijke druppel.
U zult het met een vriendje minder moeten doen.
Woeh, statement...