donderdag 1 juli 2010

Een soort van nabeschouwing

Nu, onderweg in het vliegtuig naar Minneapolis, is het tijd voor een terugblik op deze reis.

Was het het waard?
Meer dan dat.
Het was ge-wel-dig. Wat hebben we mooie dingen gezien en meegemaakt. We hadden het niet willen missen.

Het is ontzettend 'ontspannend' dat gedurende 5 weken ons leven bestond uit:
1. Wat gaan we zien/doen vandaag?
2. Wat gaan we eten?
3. Moeten we nog boodschappen doen?
4. Hebben we genoeg benzine?
5. Moeten we nog wassen.

En verder.... Niets.....
Het zal wel weer wennen worden, met alle andere dingen (huis, werk, etc. etc.) die er ook nog schijnen te zijn. Stopt nu acuut met nadenken over 'thuis' en aanverwante zaken.

En, hoe vonden de kinderen het?
Ik geloof over het algemeen wel leuk. Geen idee of ze er over 10 jaar nog wat van weten, maar: gelukkig hebben we de foto's nog ;-) En dit blog natuurlijk...

We vonden het leuk om te merken dat de kinderen Engels snel oppikken. Danaë sneller dan David. Zo zegt ze 'hi' en 'bye bye'. David is er pas de laatste week mee bezig, hoe Nederlandse woorden in het Engels zijn.

Beiden vonden het zien van dieren heel erg leuk, en ook de geisers met al hun stoom waren een groot succes.

Danaë zette bij String Lake in Grand Teton haar eerste stapjes los; daarna heeft ze deze truc eigenlijk nog maar sporadisch laten zien.
Wel wandelt ze heel stevig los aan één hand. Dat deed ze vorige maand nog niet, dus binnenkort zal ze wel een keer bedenken dat het ook leuk is om zelf te gaan en staan waar ze zelf wil.

En, hoe zijn ze, die Amerikanen?
Aardig, erg aardig zelfs.
Voortdurend krijgen we complimenten over how adorable the kids are. Zijn ze natuurlijk ook (duh), maar we denken dat we in Europa dit niet zo vaak spontaan te horen zouden krijgen.

Het hoogtepunt van de leuke-gesprekken-met-vreemden was uiteraard de vriendelijke taxi-chauffeur van gister.
Maar een wildvreemde mevrouw op het toilet van de camping in Fruita kon er ook wat van: in no-time had ze aan me uitgelegd waar zij en haar man allemaal hadden gewoond de afgelopen jaren (ze werken voor het leger en dan moet je om de 2-3 jaar verhuizen, naar het schijnt), en aan het eind van het gesprek (een kwartiertje later) kreeg ik een dikke 'hug', omdat we zo leuk gepraat hadden.

Hoe is het, 4 weken in een camper leven?
Even vreemd, wennen aan de kleine ruimte (en het levert in het begin dan ook behoorlijk wat blauwe plekken op), maar daarna: geweldig handig en praktisch.
'Even' boodschappen doen is er niet bij (want je neemt je huis mee), maar parkeerplaatsen voor 'oversized vehicles' zijn er overal, en bij de supermarkt kijkt niemand gek op als je 2-3 parkeerplaatsen in beslag neemt.

Was er ook nog iets raars?
Ja. Japanners. *Hokjesgeest aan*

Dat zijn dus echt hele gekke mensen. Vast heel aardig enzo, maar als 'kuddedier' zijn ze toch een beetje vreemd.

In busladingen worden ze losgelaten op zogenaamde highlights van een nationaal park; ze nemen tig foto's, en de vrouwelijke variant van dé Japanner rent daarna massaal de giftstore in.
Om vervolgens met een jas of t-shirt achter nietsvermoedende mannelijke toeristen aan te rennen en te roepen 'trai-sais trai-sais'*. De gemiddelde mannelijke toerist is vast wat groter dan de gemiddelde Japanner, dus of het nou zin heeft...

Daarbij komt dat ze nogal in hun eigen wereld blijven rondrennen. Ze zien niets of niemand anders, en dus is David een aantal keer bijkans onder de voet gelopen door een loslopende roedel.
En als ze dan eindelijk met hun gigantische berg souvenirs bij de kassa van de giftshop staan, en ze de creditcardrekening krijgen, zijn ze compleet in de war. Want ze zijn zo in hun eigen wereld, dat ze geen benul hebben van de salestax, die bovenop de prijskaartjes komt. En dus staan ze - ongeacht de lengte van de rij achter hen - eindeloos semi-verontwaardigd te bakkeleien over de correctheid van de rekening. Totdat de cassière wanhopig zucht en uitbrengt 'sain lain, sain lain'**.

Het is dat we op vakantie zijn, en verder geen haast hebben what so ever, maar anders....
*Hokjesgeest uit*

Maar verder, nee. Eigenlijk niets raars.
Alleen maar geweldig leuk, zo'n grote-lange-vakantie. Zouden we vaker moeten doen...

Oh, we gaan landen. Tijd om de boel weer op te bergen.
Ik zie u thuis weer.
We bezinnen ons nog even op een soort Top-10 van de parken waar we zijn geweest. Wie weet, ter inspiratie, voor als u zelf nog een keer die kant op zou willen. En anders voor onszelf.

Ndaag!

* Even hard op op een hoge toon zeggen, en u weet wat het betekent: Try size, inderdaad.
** Zelfde recept als voetnoot hier boven..... Sign line...

5 opmerkingen:

Margriet zei

Welkom thuis :-). Mijn broertje vertrekt morgen naar San Fransisco voor drie weken auto rijden en wandelen in de parken.

Succes met wennen aan het dagelijkse leven. Zal wel niet meevallen de eerste dagen.

Cecilia zei

Geweldige ervaring lijkt me! Vriendin vertrekt over 3 weken en zusje volgende week die kant op! Sterkte met weer wennen hier.

Mrs. T. zei

Leuk, deze nabeschouwing.

Linda zei

HEEE HAAAI, je bent er weer.
Wilde je even laten weten dat ik al je logjes heb gelezen... (Nou ja, bijna allemaal).
Maar dat ik dat 's avonds in bed op de Iphone deed en dan niet kon reageren... sorry.

Wat ontzettend gaaf zeg allemaal. En dat het allemaal zo goed is gegaan met die kinders ook. Sjonge.
Heb ook een beetje zitten dagdromen. Voor over 1 of 2 jaar zeg maar.
Klonk wel erg leuk alles.

Sterkte met weer in het normale ritme komen. Zal nog wel effe niet meevallen.

Annelies zei

Kom maar heeeeel snel door met die top 10 van de highlights, want ik heb zin om direct ook te gaan! Wie weet volgend jaar? ;-)

(Oh ja, die blauwe plekken van de camper in het begin.... ik was ze vergeten, wel vreemd, want ik had de eerste paar weken toch echt gemiddeld 20 blauwe plekken op mijn lijf... ;-)