zaterdag 31 juli 2010

Breaking news

En ze loopt... LOS.

In 10 minuten ging ze vanavond van hele voorzichtige geef-me-je-vinger-nou-want-ik-vind-het-eng-stapjes tussen papa en mama naar de 'grote' oversteek. En weer terug. En weer heen. En terug en...
We zijn apetrots! Het duurt even, maar: dan kun je ook wat!

Oh. Bewijs. Dat wilt u.
Nou, kijk:... Oja, heeft u uw luidsprekers aan staan, zet het volume dan even zachter. Want mevrouw placht luidgillend van spannendheid de oversteek te wagen. En wij complimenteren ons met overslaande stem natuurlijk 3 slagen in de rondte.

Het einde van een tijdperk

Wat een mijlpaal...
De allerlaatste dag van David bij het kinderdagverblijf is een feit.
Eigenlijk liep hij al 2 maanden in reservetijd want meneer is natuurlijk al enige tijd 4. Maar goed, hij had het naar zijn zin 'bij de kindjes', ook nog toen hij - samen met een vriendje - een flinke tijd de alleroudste van de groep was.

Met afscheid nemen had hij totaal geen moeite.
'Daaahaaag', zwaaide hij naar de achterblijvers, terwijl hij naar de deur stuiterde. Kom je nou mam?
Met een dikke brok in mijn keel en vochtige ogen bedankte ik de juf nogmaals voor 4 jaar goede zorgen. Een dik pakket aan knutsels en zijn crèche-boek onder mijn arm.

4 jaar zijn voorbij gevlogen.
Het lijkt bijna gisteren dat ik een klein mannetje van 4 maanden oud in mijn armen zijn groep binnen droeg.
Kijk jongens, zei de juf wijzend op ons kostbaarste bezit, dit is David, onze nieuwste aanwinst. Meteen stoven twee - in mijn ogen gigantische - kleuters met snotneuzen op ons af, en begonnen met kleffe vingertjes aan de beentjes van David te trekken.
Vreselijk vond ik dat. Ik durfde David nauwelijks achter te laten voor 2 wen-uurtjes en drukte de juf op het hart David geen seconde uit het oog te laten en dat die grote jongens met hun snotjes niet zo dichtbij mochten komen.

Terwijl ik onwennig thuis kinderloos op de bank een kopje koffie dronk, had David ondertussen de tijd van zijn leven, getuige het verslagje van de juf in zijn crècheboek:
De hangcosi vind je heerlijk; ook in de box kijk je nieuwsgierig om je heen. Afentoe komt er een vrolijke kreet en een mooie lach.

Op naar de volgende fase!

zondag 25 juli 2010

Van een filmpje en een allereerste zin

Zit ik een uurtje m'n best te doen op grappig commentaar gemonteerd ín het filmpje, stopt opeens het beeld ermee. Zou u alleen de tekst maar hebben.
Iets met .mov-bestandjes die geconverteerd moeten worden naar wmv.-bestandjes voordat je ze kunt bewerken. En dat werk dus niet. Naja.
Moet u t doen met het 'gewone' filmpje. Sookleuk.



Ja. Nou.
Hoorde u het ook?
Wij wel.
De eerste 2-woorden-zin van mevrouw: "Nee, mij."
Overduidelijk.
Er zijn slechtere zinnen om mee te beginnen, dacht ik zo.

maandag 19 juli 2010

Foto-druk

Tjee. Ik ben dus even druk.
Met kinderen ja. Maar da's vooral overdag. Of werken. Da's ook overdag.

Nee. Dan 's avonds.
Dan worstel ik mij een partijtje met een digitaal foto-album-programma en een gigantische hoeveelheid foto's. En vorder ik met een halve vakantiedag per avond.
Dat kan twee dingen betekenen:
1) Ik werk niet snel genoeg. Maar dat betwijfel ik. Want ik Werk Waanzinnig Snel. En heel precies. Hmm...
2) Ik ben pas ergens in de herfst klaar met dit foto-album-project. Nog een gelukje dat we niet 3 maanden weg zijn geweest...

Oja.
En sóms kán het voorkomen dat ik een avondje Sterretjes-Vang-en-Onheil-Afwend, samen met Huisgenoot.
SuperMario Galaxy 2 is namelijk in dahouse. En rules big time!

vrijdag 16 juli 2010

Over ranglijsten, parken en campings

Manmanman. Twee weken terug in Nederland alweer. En mentaal nog steeds niet geland.
Ik knipper met mijn ogen, en opeens hebben we al twee werkweken achter de kiezen. Voor mij eigenlijk 'slechts' 4 werkdagen, maar t voelt meer als 2 hele weken. M'n auto is ook weer gemaakt, de halve straat is inmiddels op vakantie, en we hebben het eerste zieke kind alweer te pakken.
Echt, it's good to be back.

Gelukkig hebben we de 1800 (...) foto's nog. Waarvan ik nog een fotoboek moet creëren. En talloze prachtige herinneringen.

Lijstjes. Top 10. Ik had het mezelf beloofd, en op deze ietwat druilerige vrijdagmiddag droom ik maar al te graag weer even weg naar waar we zijn geweest. Ik weet immers maar nooit of we nog een keertje terug gaan.

Ons Nationale & State Parken-lijstje. Gebaseerd op wat ons het meest verrast en verwonderd heeft, en/of waar we ons het best vermaakt hebben met de kinderen:

  1. Yellowstone:  zoveel geisers en hotsprings bij elkaar... Zoveel kleuren... Zoveel buffels... Zoveel wild-kijk-plekken en dan ook echt nog wat zien. Zoveel natuur... Echt prachtig. Hier willen we echt nog een keer naar toe.
  2. Capitol Reef: wonderlijke roze-rood-grijze-witte vouwen en strepen in de aardkorst, prachtige kleuren en veel verschillende rotsen. Jammergenoeg was onze camper te lang om de dirtroads naar een tweetal washes te rijden, want we waren razend benieuwd hoe die eruit zagen.
  3. Grand Teton: zóóó mooi, een bergketen die oprijst uit min of meer vlak land. En zoveel wild te zien. En mooi gewandeld.
  4. Yosemite: prachtig park met mooie watervallen. En als je fietsen huurt, kun je op je gemak de hele vallei in je eigen tempo bekijken. En: ook hier moeten we nog een keer naar terug, om de Tioga Pass over te rijden en Mono Lake nog een keer te bekijken, want helaas was dat deze vakantie niet gelukt.
  5. Bryce Canyon: als klein duimpje tussen de stenen pilaren, veel uitzichtpunten die allemaal weer anders zijn én een prachtige wandeling gemaakt.
  6. Antelope Canyon: geen park, maar: Wat een vormen en een kleuren. Ik wist niet dat er zoveel kleuren oranje bestonden...
  7. Kodachrome Basin State Park: het rijden van een omweg waard. We waren positief verrast over alle bizarre gesteente formaties.
  8. Zion: prachtig park, met heel veel wandelmogelijkheden.
    Volgens ons vooral een leuk park als je kinderen hebt die al langere stukken kunnen lopen. Wij maakten aan het begin van de dag een verkeerde beslissing door voor de Riverside walk te gaan ('saai' betonnen wandelpad), en daarmee al een groot gedeelte van de wandelcapaciteit van David te gebruiken (die reikte tot zo'n 3,5 mile per dag). Als we nog een dag hadden gehad, hadden we deze fout de volgende dag goed kunnen maken, en was het park vast hoger op de ranglijst gekomen.
    Alhoewel: de weeping rocks en de hangende tuinen vonden we wel weer erg mooi. En de rit door de slickrock-formaties via de Oost-ingang raakte mij tot tranen toe. Dus... we moeten nog een keer terug.
  9. Arches: vooral een kijk-park. Met je camper van het ene uitkijkpunt naar het andere uitkijkpunt rijden en een klein wandelingetje maken. 
  10. Grand Canyon: tja. Wat zal ik zeggen: nogal 'grand'. Zo 'grand' dat je je gevoel voor verhoudingen een beetje kwijt raakt, daar aan de rand. En het park zelf vonden wij verrassend genoeg zeer onoverzichtelijk. De Desert View Drive vonden wij het mooiste gedeelte van het park, het gedeelte rond de village vonden we minder. Maar: de zonsondergang aan de rim, die was onvergetelijk...
  11. Gobelin Valley: gekke kleine kobolt-achtige steenformaties, leuk om doorheen te lopen, maar om de een of andere reden viel het tegen. Dat lag vast aan de warmte ofzo, want evengoed zouden we het niet  gemist willen hebben en was het toch - ondanks de relatief lange omweg - een soort fijne 'break' in de rit naar Moab. 
En campings. Daar kunnen we ook wel een soort top 10 van maken. Gebaseerd op Zouden-we-hier-ooit-nog-een-keer-willen-staan?.
Onze conclusie: op campings in de parken heb je vaak meer ruimte, meer natuur om je heen. Geen electriciteit, riool of stromend water bij de hand (full hook-up), maar dat maakte ons niet uit. Dumpstations vind je bij de ingang van de camping, en daar loos je je vuile water en haal je je nieuwe water. Probleem opgelost, vonden wij. Bovendien scheelde het ons veel reistijd, ook niet onbelangrijk als je met kleine kinderen reist.

  1. Fruita campground in Capitol Reef: ruime plekken in de boomgaarden van het Nationaal Park, 's avonds reeën langs je camper terwijl je staat de bbq-en... En dat alles voor slechts 10 dollar per nacht! Helaas: niet te reserveren.
  2. Madison campground in Yellowstone: fijne plekken tussen de dennenbomen, en mooi rivierlandschap op loopafstand.
  3. North Pines campground: prachtig gelegen aan de rivier, heerlijke dennenbomengeur die ik de rest van de reis eigenlijk zelden nog ben tegengekomen.
  4. Wahwheap Campground bij Lake Powell (full hook-up): weinig schaduw, maar het prachtige uitzicht over het meer maakt veel goed.
  5. Pony Express RV Park bij Salt Lake City (full hook-up): voor een RV park écht ruime plekken, zeer schoon sanitair, fijn zwembad, mooie kinderspeelplaats en niet in de laatste plaats heel vriendelijke eigenaren. Ondanks vreemde ligging tussen interstates een zeer prettige camping.
  6. Mather campground in Grand Canyon: ruime plekken in het bos, en ook hier weer zo maar grote herten heel dichtbij.
  7. Wasatch Mountain State Park campground (full hook-up): prachtig groen gelegen aan de voet van de bergen.
  8. Sam's Town (full hook-up): ondanks dat het een echt RV-park is (meestal synoniem voor smalle-plekken-veel-asfalt-en-weinig-schaduw-en-uitzicht-op-hele-grote-campers), vonden wij het een fijne plek in Las Vegas. Toch een beetje weg van alle gekte van de Strip. Wal Mart tegenover en een gratis shuttlebus naar de Strip (die overigens niet al te vaak rijdt, maar dat mocht onze pret niet drukken).
  9. Ruby's Inn RV Park bij Bryce Canyon (full hook-up): als je geluk hebt en een ruime plek krijgt, dan is dit een leuke camping. Wij waren in ieder geval erg blij dat we nog een andere plek mochten uitzoeken dan die we kregen toegewezen... Maar misschien dat we bij een volgend bezoek aan Bryce de camping ín het park proberen.
  10. Watchman campground in Zion (electriciteit): onze plek had ik zo gekozen dat we niet heel ver hoefden te lopen voor alle shuttlebussen in het park en naar Springdale, maar je kunt ook pech hebben en veel verder weg staan. Mooi zicht op de bergen en reeën over de camping.
  11. Beaver Dick Park: een prachtige tip van locals in een zeker niet onaardige omgeving. En dat allemaal gratis... Een aanrader, voor als je ooit nog eens in de buurt van Rexburg bent.
  12. Canyon Village campground in Yellowstone: megagrote camping waar we redelijk achteraan stonden, voor een natuurcamping behoorlijk krappe plaatsen. Ligt wel vlakbij Hayden Valley, een plaats waar veel wild te zien is.
  13. Canyonlands RV Park (full hook-up): zelden zó hutje-mutje gestaan. Wc's ranzig. En bovendien werd er ons tafelkleed gejat. Geen halszaak, maar toch. Omdat we het zo'n tegenvallende camping vonden, zijn we een dag eerder vertrokken uit Moab. Aan de andere kant: winkel en Starbucks op loopafstand...
  14. Camping in Bakersfield... Behoeft verder geen uitleg. Parkeren. Slapen en weer doorrijden is het devies.
Oh, zucht... Eigenlijk wil ik gewoon terug. En wel nú.
En als u mij dan nu even wilt excuseren. Ik moet dus van heul veul foto's een vakantie-album fixen. En dat zal wel niet in een avondje of 2 gepiept zijn, helaas...

zondag 11 juli 2010

Onbeantwoorde vragen

Soms weet ik het antwoord gewoon niet. 
Ik bedoel, weet ú soms hoe een bekerplant werkt? Hoe kan-ie beestjes opeten als-ie geen mond heeft?
Of hoe de tong van een kameleon precies werkt? En of een kameleon nog iets anders eet dan vliegjes en kleine insectjes?
Of dat paarden als ze dood zijn ook een sterretje worden?
En wat zou er gebeuren als je geen botjes had?

Weet u het? 
Ik in ieder geval even niet. Zeker niet als dit de eerste vragen zijn die binnen een uur na mijn ontwaken op mij afgevuurd worden door een naar encyclopedische kennis hunkerende kleuter. Zelfs als hij net wakker is, slaat-ie de antwoorden ergens op z'n harde schijf op. Om (veel) later op een onbewaakt ogenblik zijn verworven kennis en feitjes achteloos mee te delen aan zijn juffen op de crèche, of zijn buurmeisje, een willekeurige voorbijganger of...

Ik kán natuurlijk de antwoorden ook wel opzoeken op internet. 
Maar, daar is het gewoon te warm voor. 
Dus: weet u het? Alle antwoorden zijn welkom. En nee, ze hoeven niet wetenschappelijk empirisch onderbouwd te zijn. Any answer will do.

Wat ik trouwens wél weet, is dat als puzzelstukjes vanzelf aan het voorhoofd van je puzzelende kind blijven plakken, het dan té klef en té warm is om iets anders te doen dan de hele dag in je b.lootje in het zwembadje te hangen.

Dus: tabee!

zaterdag 10 juli 2010

Over vlooien

Het is warm. Heel warm. Maar dat weet u al.

Enniewee.
Het ieniemienie-zwembadje staat buiten.
Huisgenoot en ik hangen al een tijdje lethargisch op tuinstoelen met onze voeten in het water, mijmerend over de vakantie. Zo is het tenminste nog een beetje uit te houden.
David is de badmeester en spuit regelmatig onze benen nat met zijn waterpistool.

Maar het blijft warm. En dus is het tijd voor wat grover geschut.
David vult een emmer, en giet die in één keer leeg over de benen van Huisgenoot.
Hé, zegt-ie met zijn ik-heb-wat-ontdekt-stem, hée. 
Als ik zó doe... En hij giet ter bevestiging van zijn hypothese nog een emmertje leeg en wijst op de woeste haardos op de onderbenen van Huisgenoot.
Dan vallen de vlooien op je been plat.

woensdag 7 juli 2010

Haas

Eigenlijk had ik me voorgenomen om er geen woord aan vuil te maken.
Aan voetbal, om precies te zijn.

Kijk.
Het spelletje op zich, daar heb ik niet zo'n moeite mee.
Misschien zou ik het zelfs nog wel boeiend kunnen vinden als ik er naar zou kijken. Immers, een groep mensen die samenwerkt om uiteindelijk te winnen, en dat graag op een zo mooi mogelijk manier wil doen. Daar vind ik niets mis mee.

Wat ik alleen niet zo goed begrijp, is dat als 'je wint', je dan zo hard moet juichen brullen.
Een beetje alsof je live ontdekt dat de acht cijfers en twee letters van het papiertje dat je toevallig vast hebt, overeenkomen met dat van het winnende lot in de Staatsloterij.
Maar, daar gaat het mij nu niet om. Ergens is dat zelfs wel grappig.
Dus, sois. Eh. Soit. Of eh, swah.

Ik vind het namelijk ergerlijker als 'men' (als in 'volwassen buurtgenoten, mensen die vlak bij ons wonen') meent de overgebleven strijkers van afgelopen Oud&Nieuw te moeten afsteken, ter verhoging van de algemene-knots-knettergekte.
Uweetwel, wij-schrikken-ons-niets-vermoedend-de-tyfus-hier-op-de-bank-en-de-kinderen-zijn-ook-weer-wakker. Niet handig.
Maar, iedereen heeft recht op een-steekje-los, dachten wij nog heel sociaal.
Dus. Sois. Soit. Jaha, had ik u daar even. Ok. ik kan gewoon niet spellen.

Maar...
Maar...
Als de volgende ochtend
Blijkt dat
Mijn auto
Door deze debielenactie is
Beschadigd...
(aanschouw diverse lak-butsen op zijdeur en achterklep met de kruidsporen als stille getuigen er nog naast)
Dan ben ik Behoorlijk 'Klaar' met dit hele f*ing voetbal-gedoe.

Ik kan voor de 2e keer in 2 jaar dingen met de verzekering regelen, schadebedrijf, leen-auto, tijdverspilling en negatieve energie, de hele rataplan.
Fijn. Dankuwel.
Ik zat me toch al af te vragen wat voor projectje ik nu toch weer eens zou oppakken, nu de hele vakantie uitgedacht, geregeld en achter de kiezen is.
Echt. Heel erg bedankt.

Maar wat ik eigenlijk nog het ergste vind, is dat het er bij navraag op lijkt dat niemand iets heeft gezien.
Vreemd, n'est-ce pas? Met al die mensen die gisteravond nog tot laat op straat waren.
Heel vreemd.
En jammer. Dat ook.

Misschien dat de verzekering iets kan, met ene 'Haas'?

dinsdag 6 juli 2010

Klooi-maar-raak-modus

Ja. Nou.
Ik ben dus even aan het klooien met de lay-out. As you might have noticed.
Ik heb namelijk een dikke maand met crapy internetverbindingen naar een nieuw knopje 'Ontwerpen' moeten kijken als ik weer eens een nieuw berichtje tikte. En daar gaan mijn vingers zo van jeuken.

Dus. 
Ik ben niet schizofreen even op zoek naar iets geschikts.

Toedeloe.

maandag 5 juli 2010

De after-party

Feit 1: warm in en Nederland is een hele vervelende combinatie.
Ik kan me niet herinneren dat we het tijdens de vakantie - waar het toch ook behoorlijk warm was - zo ontzettend klef-vies-warm hadden. Zelfs 43 graden in Las Vegas was nog beter te verdragen dan die achtelijke warmte van afgelopen vrijdag, toen we weer voet op Nederlandse bodem zetten.

Feit 2: gangpaden in Nederlandse supermarkten zijn smal.
Waarom kun je niet gewoon even gedachtenloos naar een schap staren zonder dat je een complete opstopping veroorzaakt?

Feit 3: als je dochter voor de 3e nacht op rij om 11 uur 's avonds wakker wordt, en vannacht zelfs tot 2 uur denkt dat het tijd is om op te staan, dan is dat niet meer aan de warmte te wijten, maar heeft ze gewoon een keiharde jetlag.

Feit 4: als je ondanks vroeg-naar-bed toch al dagen tot kwart voor 10 ligt 'uit te slapen' en je desondanks het gevoel hebt dat je midden in de nacht op staat, heb je ook een jetlag.

Feit 5: morgen weer werken mailbox uitgraven.

donderdag 1 juli 2010

Een soort van nabeschouwing

Nu, onderweg in het vliegtuig naar Minneapolis, is het tijd voor een terugblik op deze reis.

Was het het waard?
Meer dan dat.
Het was ge-wel-dig. Wat hebben we mooie dingen gezien en meegemaakt. We hadden het niet willen missen.

Het is ontzettend 'ontspannend' dat gedurende 5 weken ons leven bestond uit:
1. Wat gaan we zien/doen vandaag?
2. Wat gaan we eten?
3. Moeten we nog boodschappen doen?
4. Hebben we genoeg benzine?
5. Moeten we nog wassen.

En verder.... Niets.....
Het zal wel weer wennen worden, met alle andere dingen (huis, werk, etc. etc.) die er ook nog schijnen te zijn. Stopt nu acuut met nadenken over 'thuis' en aanverwante zaken.

En, hoe vonden de kinderen het?
Ik geloof over het algemeen wel leuk. Geen idee of ze er over 10 jaar nog wat van weten, maar: gelukkig hebben we de foto's nog ;-) En dit blog natuurlijk...

We vonden het leuk om te merken dat de kinderen Engels snel oppikken. Danaë sneller dan David. Zo zegt ze 'hi' en 'bye bye'. David is er pas de laatste week mee bezig, hoe Nederlandse woorden in het Engels zijn.

Beiden vonden het zien van dieren heel erg leuk, en ook de geisers met al hun stoom waren een groot succes.

Danaë zette bij String Lake in Grand Teton haar eerste stapjes los; daarna heeft ze deze truc eigenlijk nog maar sporadisch laten zien.
Wel wandelt ze heel stevig los aan één hand. Dat deed ze vorige maand nog niet, dus binnenkort zal ze wel een keer bedenken dat het ook leuk is om zelf te gaan en staan waar ze zelf wil.

En, hoe zijn ze, die Amerikanen?
Aardig, erg aardig zelfs.
Voortdurend krijgen we complimenten over how adorable the kids are. Zijn ze natuurlijk ook (duh), maar we denken dat we in Europa dit niet zo vaak spontaan te horen zouden krijgen.

Het hoogtepunt van de leuke-gesprekken-met-vreemden was uiteraard de vriendelijke taxi-chauffeur van gister.
Maar een wildvreemde mevrouw op het toilet van de camping in Fruita kon er ook wat van: in no-time had ze aan me uitgelegd waar zij en haar man allemaal hadden gewoond de afgelopen jaren (ze werken voor het leger en dan moet je om de 2-3 jaar verhuizen, naar het schijnt), en aan het eind van het gesprek (een kwartiertje later) kreeg ik een dikke 'hug', omdat we zo leuk gepraat hadden.

Hoe is het, 4 weken in een camper leven?
Even vreemd, wennen aan de kleine ruimte (en het levert in het begin dan ook behoorlijk wat blauwe plekken op), maar daarna: geweldig handig en praktisch.
'Even' boodschappen doen is er niet bij (want je neemt je huis mee), maar parkeerplaatsen voor 'oversized vehicles' zijn er overal, en bij de supermarkt kijkt niemand gek op als je 2-3 parkeerplaatsen in beslag neemt.

Was er ook nog iets raars?
Ja. Japanners. *Hokjesgeest aan*

Dat zijn dus echt hele gekke mensen. Vast heel aardig enzo, maar als 'kuddedier' zijn ze toch een beetje vreemd.

In busladingen worden ze losgelaten op zogenaamde highlights van een nationaal park; ze nemen tig foto's, en de vrouwelijke variant van dé Japanner rent daarna massaal de giftstore in.
Om vervolgens met een jas of t-shirt achter nietsvermoedende mannelijke toeristen aan te rennen en te roepen 'trai-sais trai-sais'*. De gemiddelde mannelijke toerist is vast wat groter dan de gemiddelde Japanner, dus of het nou zin heeft...

Daarbij komt dat ze nogal in hun eigen wereld blijven rondrennen. Ze zien niets of niemand anders, en dus is David een aantal keer bijkans onder de voet gelopen door een loslopende roedel.
En als ze dan eindelijk met hun gigantische berg souvenirs bij de kassa van de giftshop staan, en ze de creditcardrekening krijgen, zijn ze compleet in de war. Want ze zijn zo in hun eigen wereld, dat ze geen benul hebben van de salestax, die bovenop de prijskaartjes komt. En dus staan ze - ongeacht de lengte van de rij achter hen - eindeloos semi-verontwaardigd te bakkeleien over de correctheid van de rekening. Totdat de cassière wanhopig zucht en uitbrengt 'sain lain, sain lain'**.

Het is dat we op vakantie zijn, en verder geen haast hebben what so ever, maar anders....
*Hokjesgeest uit*

Maar verder, nee. Eigenlijk niets raars.
Alleen maar geweldig leuk, zo'n grote-lange-vakantie. Zouden we vaker moeten doen...

Oh, we gaan landen. Tijd om de boel weer op te bergen.
Ik zie u thuis weer.
We bezinnen ons nog even op een soort Top-10 van de parken waar we zijn geweest. Wie weet, ter inspiratie, voor als u zelf nog een keer die kant op zou willen. En anders voor onszelf.

Ndaag!

* Even hard op op een hoge toon zeggen, en u weet wat het betekent: Try size, inderdaad.
** Zelfde recept als voetnoot hier boven..... Sign line...